[ NBA ] 14 juli 2009. Waar de Lakers twijfelen

De Los Angeles Lakers hebben een aanbod aan Lamar Odom, 27 miljoen voor drie jaar, van tafel getrokken. De negen miljoen per jaar was al een verhoging van de acht met zes nullen die ze Odom eerder gunden. Voor Lamar begint nu het zoeken naar een nieuwe club. Hij wil betaald krijgen ('I just won a championship!') maar vindt het ook belangrijk een leuke stad in te trekken. Zon, zee, strand.

Odom's toekomst ligt ergens aan de kust, het liefst zuidelijk. De allround speler heeft meermalen laten weten nooit in een koude stad te willen spelen waar het meer regent dan dat het zwembroek-weer is. Het is een opmerkelijke eis van een opmerkelijk atleet. Odom kwam enkele weken geleden nog in het nieuws met het opbiechten van een snoepverslavind. Zijn diëet maakt dit kind nog jaloers. Toch is Odom één van de meest gewilde spelers in de league, hij kan werkelijk overal uit de voeten en was een groot deel van L.A.'s succes in de play offs. Persoonlijk zie ik Lamar graag in Miami terug. Hij heeft er een verleden, Pat Riley mag hem en naast D-Wade kan hij lekker 'laid back' zijn spelletje spelen. Odom is het best als hij niet de beste speler in zijn team is.

Allen Iverson lijkt nog steeds vooral met de Los Angeles Clippers in gesprek. Ik zie het echt niet werken. Allen Iverson én Baron Davis in een backcourt? Dat houdt Eric Gordon tegen, dat houdt ballen bij Blake Griffin weg en dat brengt méér persoonlijkheid op het veld dan een meeting tussen Nelson Mandela, Gandhi en de Daila Lama. Maar dan op een negatieve manier. Ik kan niet wachten op een column van Bill Simmons, zodra die deal door is gedrukt.

Anthony Randolph heeft het record in de Summerleague geëvenaard. De Golden State Warrior scoorde 42 punten. Hij schaart zich in het rijtje van Marcus Banks en Von Wafer die ooit hetzelfde deden. Dat is niet echt een compliment, het is alsof je bij een grootse prestatie zegt: 'Hey, dat hebben George Muresan en Shawn Bradley óók gedaan!' Maar Randolph was vorig jaar al een killer in de echte competitie van de NBA. Coach Don Nelson van Golden State gaat erg voorzichtig met zijn jonge spelers op en Randolph kreeg pas minuten toen het eigenlijk nergens meer om ging. De jongeman deed alles op het veld. Sterk rebouden, scoren en rennen alsof Pennywise de Clown achter hem aan zat. Randolph laat zien dat Nelson niet meer om hem heen kan: De man gaat het brengen volgend jaar.

Over dat laatste had ik eind vorig jaar al een idee voor een blog maar het idee vormde zich niet echt. Ik heb niet het gevoel dat het ooit nog een verfijnde, compleet kloppende vergelijking wordt dus ik gooi hem er nu maar uit. Veel spelers worden als een laptop behandeld en de coaches zijn óf de jeugd van tegenwoordig, of de ouderen die computers nog als 'iets nieuws' zien. Dit idee drong zich aan me op toen ik op de universiteit twee mensen samen één laptop zag dragen. Ze waren er zó voorzichtig mee; dit zijn de Greg Popoviches, de Don Nelsons. Zij gaan zo voorzichtig met hun spelers om dat ze nooit optimaal gebruikt worden. Denk aan de jongens bij San Antonio, George Hill die geen minuten maakte in de play offs. Denk aan Anthony Randolph, die een impact kan maken in de league maar alleen voor een spelletje patience gebruikt wordt. Aan de andere hand heb je coaches die een laptop behandelen zoals mijn vriendin. Die pakken hem met één hand aan het scherm vast, gooien hem nog net niet op tafel en het is wonderbaarlijk dat er niemand levensbedreigend gewond raakt. Zij zijn de coaches van de Oklahoma City Thunder of de Chicago Bulls. Gewoon alle jonge spelers het veld op, 'fuck it', kijken wat er gebeurt. Russell Westbrook, Kevin Durant, Jeff Green, Joachim Noah en Derrick Rose. Laptops die in het diepe worden gegooid en vanzelf goed gebruikt worden.