Deze site verhuist naar www.hoopinie.nl. De artikelen op die site zullen langer zijn, met méér mening en hopelijk méér discussie. Verhuis met me mee, laat weten wat je van de nieuwe site vindt. Vrijdag gaat, als het goed is, het eerste artikel online.

Groeten,

Tiel van den Heuvel



Doorzoek deze site
Aangepast zoeken

zaterdag 31 januari 2009

[ NFL ] The Dark Tower

Een soort van stijloefening dit keer. Referenties en overlap zoeken waar die er misschien op het eerste gezicht niet zijn. Een beetje uitleg, en daarna een verhaal wat, hopelijk, enigszins coherent en inzichtelijk is. In dit stuk een uitleg. Over hoe het lot en de kracht van binnen, de uitkomst van het rad des levens kunnen bepalen. Ka, Ka-Tet en Khef.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

"Ka... signifies life-force, consciousness, duty and destiny. In the vulgate, or low speech, it also means a place to which an individual must go."


Ka, Ka-Tet en Khef zijn termen uit de 'high speech' die grootmeester Stephen King bedacht voor zijn epische serie over De Donkere Toren, The Dark Tower. Ka is je lotsbestemming, een onpartijdig wiel dat soms positief, soms negatief draait en je leven beïnvloedt. Ka zorgt ervoor dat voor quarterbacks soms ballen wél, en soms niet worden gevangen, of dat een bal stuitert na een bijna-interceptie ('incompleted pass') of gevangen wordt voor de pick. De levenskracht die ka is, maakte het bijvoorbeeld voor Jake Delhomme onmogelijk iets goed te doen, in de halve conference finals die de Cardinals naar hun strijd tegen de Eagles brachten. Ka wíl dat de Cards of de Steelers er zondag met de winst vandoor gaat. Wiens betekenis van leven is sterker?

A ka-tet is a group of beings brought together by ka. "We are ka-tet. We are one from many," says Roland Deschain on the day before the Battle of Algul Siento.

De Cardinals zijn in deze tijd en ruimte met een duidelijk doel bij elkaar gezet. Ka-Tet maakt hun tijd, nu, het afgelopen seizoen, betekenisvol in het grotere plan des levens. Ka kent geen goed of slecht, waarmee Ka-thet ook een groep mensen met kwade bedoelingen kan zijn. Toen Mohamed Atta al-Sayed en de zijnen op 11 september 2001 hun Ka-Tet op een noodlottige manier aan die van duizenden anderen verbonden, was dat het werk van Ka, het lot. Op eenzelfde, iets minder wrange manier komt er een showdown tussen de Cards (de goeien, voor het gemak) en de Steelers. Ook zij zijn op hun manier Ka-Tet en zouden wel eens voor een onwelkome verrassingen kunnen zorgen. Ik ben in de serie van The Dark Tower pas bij het derde boek, volledig verslaafd inmiddels, en nog een verband dat ik kan trekken is dat ik van beiden hoop dat het goed afloopt.

Khef: Literally the water of life. It is basically the life force of ka. It's where ka meets the soul.

Wiens Khef is het sterkst, komende zondag? We hebben al gezien dat Kurt Warner's Khef die van een scherpschutter is. Warner's water van het leven is ijswater. De man gaat passes leveren die niet rechter hadden kunnen lopen als ze uit een kanon geschoten waren. Ondertussen zal Larry Fitzgerald deze overwinningskogels maar al te graag opvangen. Zijn Khef dwingt hem daartoe en Ka zorgt ervoor dat het hem lukt. Ondertussen doet Polamalu met denken aan de 'ageless stranger' uit King's series. Hij is de slechterik waar ik nog niet veel van weet, maar aan het eind van boek drie (de conference finals) is me al pijnlijk duidelijk dat we nog veel van hem gaan zien. Ook Ka: Terwijl ik dit schrijf, écht terwijl en niet tien minuten terug ofzo, heeft Dameshek op ESPN.com op zijn podcast het over John Coffey, een ander figuur uit één van King's werken.

Dat kan geen toeval zijn, pure Ka die me laat weten in het juiste pad van 'the Beam' te zitten die naaar de Toren en alle oplossingen voor mijn problemen leidt. Ik voel me goed over mijn voorspelling: Cards - Steelers: 24 - 20.

Méér verhalen van Tiel op powerforward.nl

dinsdag 27 januari 2009

[ NFL ] Coming up: Super Bowl Sunday

Super Bowl Sunday; de dag waarop in Amerika het meeste bier wordt gedronken en de voorloper van de maandag met (waarschijnlijk) het meeste ziekteverzuim. Komende zondag 1 februari strijden de Pittsburgh Steelers en de Arizona Cardinals om de titel. Na een bewogen seizoen met onwaarschijnlijke plotwendingen, een finale waar Amerika op heeft zitten wachten. Voor velen kan seizoen 2008 niet kort genoeg duren, maar laat het dan eindigen met spektakel.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

De aanval van de Cardinals tegen de stugge, brute verdediging van de Steelers. Hoewel ik me naar alle maatstaven geen expert kan en mag noemen, heb ik beide ploegen aan het werk gezien, voorzien van proffesioneel commenteer. Mijn eerste ingeving: Cardinals. Hun offensieve kracht is groots, hun verdediging minder. Maar wat in de NBA niet lijkt te werken lijkt niet op te gaan voor de NFL: Simpelweg meer scoren dan je tegenstander, 'run and gun' football, lijkt een perfect legitieme strategie om een titel na te jagen.

De Cards waren de underdog in al hun wedstrijden tot nu toe. Ze waren goed, MAAR die Wildcard zouden ze af moeten staan aan de Falcons. De Valken verloren echter en na (wederom) een onwaarschijnlijke winstpartij tegen de Panthers won Arizona nog een strijd der gevleugelden. In de conference finals werden de Eagles opzij gezet. De Cards scoorden gemiddeld bijna 32 punten en lieten er minder dan 21 toe. Een gemiddelde marge van +11 op grote scores. Run 'n Gun, baby.



Edgerrin James, Run 'n Gun (foto whereistheoutrage.net)

Dan de Pittsburgh Steelers. Zij hebben dit seizoen, en nu komt er een leuke stat, slechts een maal meer dan dertig punten toegestaan (toen het seizoen nog niet binnen was!) en daarvoor slechts eenmaal 23 punten. Zelf scoorden ze wel ooit hoog, maar ze konden ook wedstrijden winnen met 10-6. En ze hielden Cleveland, toen het echt moest, op 0 punten. Wat vertelt dit? Ook defense kan wedstrijden en kampioenschappen winnen. Maar laten we realistisch blijven.

Stel dat de Steelers Fitzgerald (die man staat in de fik de laatste tijd) op 'slechts' twee TD's kunnen houden. Stel dat ze slechts eenmaal een play verneuken en een running back als James (zie foto) tot een feestje in de endzone toelaten. Dan hebben de Cards 21 punten, wat erg weinig zou zijn voor hun doen. Zou Pittsburgh daar overheen kunnen bluffen? Hun postseason scores tot nu toe imponeren, met 35 en 23 punten, maar mijn onderbuikgevoel zegt dat ze dat kunstje niet gaan herhalen.

Ik hoor niemand over de Cards' defense. Ze dwongen Jake Delhomme tot 5 interferences, weten we nog? Tegenstanders scoorden wel tegen de Cardinals maar dat komt ook door de absurde snelheid en efficientie waarmee de aanval van Arizona het veld op en af ging. Run 'n Gun, baby. En nog een onderbelicht puntje voor de Cardinals: In hun wedstrijd tegen de Eagles kwamen ze zelfs even achter te staan. En onder druk presteerden ze het toen om zelf te scoren en Philadelphia van scoren af te houden. Ze kunnen dus, waarschijnlijk, met de mentale spelletjes omgaan die een Superbowl Zondag met zich meebrengt. Kunnen de Steelers dat?

Mijn gok is zo goed als de uwe. Als wishfull thinking in woorden omgezet moet worden, kopieer gaarne dit stuk. Ik wil dat Fitzgerald wint, ik wil dat Kurt Warner wint. Het voelt fout als de Cards winnen, ze zijn weer de underdug denk ik, maar wat mij betreft past het in het plaatje. Een raar seizoen, onverwachte uitslagen. Al het momentum is met Arizona. Zoals op een plaatje van een supporter: 'We are who we thought we were.' Ik wil geloven in de dwaze gedachte dat aanvallen ook het antwoord kan zijn. Ik wil leven in een wereld waarin mijn favoriete (non-Patriots) team meteen kampioen wordt.

zondag 25 januari 2009

[NHL] gezocht: versterkingen voor de play-offs

Het is eind januari, over een aantal weken zijn er al weer de play-offs. En dus proberen veel teams zich nog te versterken. Om blessures op te vangen, of omdat er een bepaalde schakel ontbreekt in de ketting. Tot 4 maart kunnen de NHL-ploegen nog op zoek naar vers bloed, want de trade deadline is op die dag vastgesteld.

DOOR HARRY WEERTS

De voorbije dagen zijn er al een aantal noemenswaardige trades geweest. De Columbus Blue Jackets namen forward Jason Williams over van de Atlanta Thrashers, in ruil voor verdediger en draft pick (zesde ronde) Clay Wilson. De Oilers ruilden een keeper. De ploeg uit Edmonton weekte doelverdediger Dany Sabourin en winger Ryan Stone los bij de Penguins. Tweede doelman Mathieu Garon volgt de omgekeerde weg. Tot slot wisten de Toronto Maple Leafs Ryan Hamilton van de Minnesota Wild op de kop te tikken. Minnesota haalde daar Robbie Earl voor terug.

Om op de Wild terug te komen: Amerikaanse media speculeren dat de ploeg uit de Twin Cities zich nog verder gaat versterken. Dit omdat topscorer Marian Gaborik al een tijdje geblesseerd aan de kant staat. Volgens Sports Illustrated zou ook Colorado versterkingen willen zoeken. Dit wegens blessures van Joe Sakic en Paul Stastny.

In het Oosten lijkt volgens de geruchten het met name in Philadelphia te borrelen. Volgens de website 'The Fourth Period' informeerde Algemeen Directeur Paul Holmgren van de Flyers naar de gezondheid van de gebleseerde Peter Forsberg. De Zweedse Free Agent speelde tussen 2005 en 2007 al voor Philadelphia. Verder wordt gespeculeerd dat er een aantal spelers wegmoeten bij de Flyers, om geld vrij te maken voor de binnenkort terugkerende Daniel Brière. De Canadees zijn salaris drukt stevig op de begroting van de ploeg.



Verder loopt het bij de Penguins nog niet echt fantastisch. De runner-up van het vorig seizoen staat momenteel niet op een play-off positie. Misschien hopen ze met wat nieuwe inbreng nog een slotoffensief op de play-off plaatsen in te zetten.

Zoals altijd in deze tijd van het jaar is er dus veel beweging op de trade market. Dit zal nog zeker even doorgaan. Wordt vervolgd....

zaterdag 24 januari 2009

[NBA] Detroit een team van niets

Met de Detroit Pistons wist je in het verleden altijd waar je aan toe was. Het was altijd een heel goed verdedigend team, waarbij het lange aanvallen speelde en door middel van veel passen naar de beste kans zocht. Dit seizoen is dat compleet veranderd. Dit komt niet alleen door de nieuwe coach, Michael Curry, maar ook door de trade van Chauncey Billups voor Allen Iverson. De Pistons zijn onherkenbaar geworden en blinken eigenlijk nergens meer in uit.


Allen Iverson. Foto: AP Photo/Bill Kostroun

De Pistons haalden vorig jaar voor de zesde keer op rij de finale van de Eastern Conference en verloren hier van de latere kampioen Boston Celtics. GM Joe Dumars kondigde na de nederlaag al aan dat het van plan was de zomer te gebruiken om enkele veranderingen in het team door te voeren. De zomer ging echter voorbij zonder dat Detroit aansprekende free-agents aan kon trekken of spelers kon ruilen met andere clubs. Dus begon het seizoen met hetzelfde team als vorig jaar, dat dus een kampioenskandidaat was.

Na een paar wedstrijden besloot Dumars toch om een grote trade door te voeren. Chauncey Billups en Antonio McDyess gingen naar de Denver Nuggets en daarvoor in de plaats kwam Allen Iverson. McDyess zag zijn contract gelijk afgekocht worden door de Nuggets en dertig dagen later tekende hij opnieuw bij de Detroit Pistons. Dus eigenlijk hebben alleen Billups en Iverson van team geruild.
Al snel bleek dat de Nuggets in deze ruil de betere speler hebben gekregen. De Nuggets spelen dit seizoen boven verwachting en lijken een zekerheid voor een play-off plaats. Ook Detroit gaat in het oosten de play-offs wel halen, maar zijn lang geen kampioenskandidaat meer. Met Billups is de belangrijkste speler van de Pistons vertrokken. De pointguard was de leider van de ploeg en zorgde er voor dat het team draaide. De trade zorgde ervoor dat talent Rodney Stuckey de nieuwe pointguard kon worden, maar hij mist duidelijk nog de ervaring van Billups en kan het team niet op sleeptouw nemen.

Richard Hamilton en Rasheed Wallace. Foto: Jazznewz.com


Het starten van Billups zorgt er voor dat er ook op andere posities geschoven moest worden. Iverson haal je niet voor niets en is iemand die nog uitstekend kan scoren. Hamilton was de startende SG, maar werd opgeschoven naar de SF-spot. Dit werkte niet en sinds woensdag komt Hamilton van de bank. Het grootste gevolg van al dit schuiven is vooral dat de verdediging van de Pistons niet meer is zoals het was. Dat bleek gisteren ook weer in de wedstrijd tegen Dallas. De Mavericks zijn net als de Pistons een team dat over zijn top heen is en in het westen zelfs hard moet werken om de play-offs te halen. Deze ploeg kon tegen de Pistons in de eerste helft 65 procent van haar schoten maken en in de eerste helft 65 punten scoren.

Ook aanvallend leek het nergens op wat de Pistons lieten zien. Veel turnovers en veel één tegen één aanvallen en niet meer de vloeiende aanvallen van het verleden. Stuckey en Iverson zijn spelers die graag penetreren en hun eigen kans creëren. Medespelers staan hierdoor vaak stil en als een drive niet lukt kunnen Stuckey en Iverson hun ploeggenoten niet altijd vinden, wat weer leidt tot veel turnovers.

Verder is te merken dat coach Michael Curry nog weinig ervaring heeft, want hij is er in de maanden met Iverson nog steeds niet geslaagd de optimale rotatie te vinden. Iverson is gewend meer dan veertig minuten te spelen en zat gisteren tegen Dallas in de eerste helft tien minuten achter elkaar op de bank. Voor hem is het dus moeilijk een ritme te vinden. Mede daardoor was Iverson in de eerste helft goed voor slechts twee punten. Onbegrijpelijk is het dat Iverson niet meer minuten als backup van Stuckey kon spelen, zodat hij zijn ritme houdt en zijn aanvallende kwaliteiten kan gebruiken.

Detroit heeft nog steeds voldoende individuele kwaliteiten om de play-offs te halen, maar ze zullen geen serie winnen van Boston, Cleveland of Orlando. De ploeg heeft niet meer de verdedigende kwaliteiten om een tegenstander een hele serie af te stoppen en mist de aanvallende kwaliteiten om de verdedigende tekortkomingen te compenseren. Het is niet meer duidelijk waar Detroit voor staat, eigenlijk is het team van niets.

Nu hoeft dit voor de toekomst van de Pistons geen probleem te zijn. De contracten van Wallace, Iverson en McDyess lopen na dit seizoen af, waardoor de Pistons ineens over veel capspace beschikken. Ze kunnen dus een top free-agent aantrekken. Met het oog op de komende zomers is dat natuurlijk erg gunstig, maar de vraag is of Dumars ook een topspeler kan overhalen om naar de Pistons te komen. Detroit is maar een lelijke industriestad, waar het in de winter ook nog eens koud is. Niet de meest ideale plek om te leven. Vandaar dat topspelers in het verleden altijd Detroit verlieten en niet naar Motown kwamen. Grant Hill en Tracy McGrady waren hier de laatste voorbeelden van. Aan Dumars dus de zware taak om er voor te zorgen dat er een nieuwe topper naar Detroit komt.

Grootste kans voor de GM om dit te bereiken is echter een trade. Over een maand is de deadline pas, dus Dumars heeft nog even om de aflopende contracten van Iverson en Wallace te gebruiken om een topper te halen. De naam van Carlos Boozer wordt genoemd, maar de speler van Utah is nu geblesseerd, dus is het de vraag of de Pistons dat risico durven nemen. Aan de andere kant: zoals het nu gaat wordt het zeker niets dit seizoen, dus de kans is groot dat Dumars nog iets gaat doen de komende maand. De situatie in Detroit is zeker iets om in de gaten te houden, want Motown is niet meer gewend om te verliezen. Tenminste, als het team niet de naam Lions draagt tenminste.

dinsdag 20 januari 2009

[ NBA ] Greg Oden, vlagen van genialiteit

Greg Oden intrigeert. De man werd twee jaar geleden in de draft als eerst gekozen door de Portland Trailblazers en komt dit jaar voor het eerst in de NBA in actie. Over het algemeen maakt hij veel fouten, hij reboundt en blockt aardig en is aanvallend weinig efficiënt. Reden voor critici om de discussie telkens maar weer op te doen laaien; Hadden de Blazers Kevin Durant moeten draften? Maar heel soms laat Greg Oden zien wat hij de komende jaren kan bieden. Heel soms. Gisterenavond was het zo'n avond.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

In de winst tegen Milwaukee Bucks (102 - 85) had Oden het beste van het spel tegen Nederlandse center Dan Gadzuric. Met 24 punten, 15 rebounds, 2 blocks en 2 steals was Oden een beest aan beiden einden van het veld. Waarom niet elke dag, Greg? Het antwoord is zó simpel dat dit een korte blog dreigt te worden. Greg maakt teveel fouten. Tegen non-factoren als Gadzuric hoeft Oden geen p's te maken en hij heeft al vaker laten zien dat hij goed kán zijn, als hij maar op het veld kan blijven.


Foto sneakerfiles.com

Als Bogut had gespeeld had Greg binnen 12 minuten zijn eerste drie fouten genoteerd. Slecht voor het ritme, slecht voor het zelfvertrouwen. En van dat laatste heb je veel nodig, als je een solide 9 op 14 wilt schieten. Maar terug naar de fouten; Als dat de enige reden is dat je nog niet goed uit de verf komt, dan neem ik Oden nog altijd boven Durant. Bij Durant vergeten we dat hij de held is van een vrij slecht team. Oden zou in zo'n situatie waarschijnlijk óók betere stats hebben. Hij verkeert echter in een situatie waarin hij schoten moeten vinden naast Roy, Aldridge, Rudy Fernandez, Travis Outlaw etc. Dat zijn vijftig of meer schoten die sowieso niet bij jou terecht komen.

Greg Oden komt er wel. Gisteren liet hij een vlaagje van genialiteit zien en het is wachten op het moment dat hij het schild van onzekerheid volledig laat vallen. Met de ervaring die de jaren brengen zullen zijn fouten minder worden en hij zal aanvallend zijn momenten beter kiezen. Voor nu is, als je naar de Blazers kijkt, alsof je enkele rijen van een rode loper staat. Je wéét dat er, ergens voor je, een wereldster loopt. Je kunt slechts hopen dat je er een glimp van op kunt vangen.

zaterdag 17 januari 2009

[ NFL ] Oh, oh, Jake Delhomme

De Carolina Panthers hebben een mooi seizoen gehad. Ze waren 12-4 van september tot het einde van het jaar, goed voor de eerste plaats in de NFC South. Ze gingen als één van de kanshebbers voor de titel de play-offs in en met Jake Delhomme op de QB zou het wel goed komen, toch? Toch? Afgelopen week verloren de Panthers echter roemloos van de Arizona Cardinals. Het is terug naar het krachthonk, of voor Jake, terug naar de playbooks.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Vijf Interferences. Dat is zo ongelooflijk veel. Nu vind ik wel dat in de NFL vaak interferences worden gegeven aan QB's, terwijl de receivers een bal gewoon niet lijken te kunnen vallen. Maar de interferences, en een verloren fumble, van Delhomme vielen niet in de categorie. Ze vielen onder een andere noemer die 'stinkballen die je wedstrijden kosten' heet. Pittig triviantfeitje: Delhomme was jarig en zette zijn club dus een taart voor van een uur lang lijden. En hij moest opgegeten worden.

Delhomme heeft een +3000 yards seizoen achter de rug met 'slechts' 15 touchdowns. Hij had al 13 interferences gegooid, zijn verhouding is dus niet erg goed. De laatste keer dat hij niet minstens anderhalf keer méér TD's dan int's had, was in 2003. Hij lijkt me de Jason Kidd van de NFL. Op het eerste gezicht leuke cijfers voor de positie die hij speelt. Een nader onderzoek haalt lijken boven tafel. Delhomme is 34, oud, hij moet vervangen worden. Dat gebeurde niet, maar ik ben er vrij zeker van dat zelfs een Rookie niet met zijn incapabale stats op zou komen draven. Ugh, wat lelijk.


Foto NFL.com // Streeter Lecka // Getty Images

Dan de Cardinals. Vijf intercepties, dat is natuurlijk een verdienste van de verdedigende line-up. Delhomme gooide een paar 'stinkbombs', maar je moet er maar staan, ze vangen en voor significante terreinwinst zorgen. De Cards deden dat. En Larry Fitzgerald hè. Acht receptions voor 166 yards? Getallen waar jongensdromen van gebreid kunnen worden. Verder wil ik wijzen op iets wat Chris al voor u geschreven heeft: Kurt Warner deed het wederom. 220 yards, 2 touchdowns, één verneukte bal. Good stuff van de man op wie wij Nederlanders een klein beetje trots kunnen zijn. Wat overigens niet wil zeggen dat we vaak naar de Amsterdam Admirals kijken. Het is Amerikaanse Topsport, all the way.

vrijdag 16 januari 2009

[ NBA ] Losse flodders

* Eddy Curry bevindt zich sinds kort in het middelpunt van de belangstelling. Het middelpunt van (homo)seksuele intimidatie, dat soort belangstelling. Hij heeft, zo is de aanklacht, zijn persoonlijke chauffeur gevraagd zijn curryworst te betasten, hij spritzte in handdoeken die zijn knecht op moest ruimen, en liet zich racistisch uit. En het was een tijdje zo stil rond de New York Knicks.

* Joe Alexander belooft met twee nooit eerder geziene, prop-vrije dunks te komen als mensen hem voor de dunk-contest nomineren. Mijn vermoeden is dat Alexander deze dunks niet heeft, of dat ze niet erg gaaf zijn, maar dat hij geen andere weg ziet die hem de wedstrijd in leidt. Ten eerste is zijn concurrentie moordend, Rudy Fernandez krijgt heel Spaans Amerika achter zich en Russell Westbrook is Russell Westbrook, een grote brok energie. Die jongen staat volgens mij nooit stil en pakt als hij op straat loopt propjes op, om die over lantaarnpalen heen te dunken.
Verder denk ik dat Alexander de wedstrijd niet haalt omdat hij eruit ziet als een lid van een Britse rockband die op Zweinstein les heeft gehad. Een echte Zwadderaar.



Verder een berichtje van Henry Abbott, truehoop.com, waarin hij pleit om meer dunks met hulpstukken te krijgen (klik). Ik heb gereageerd op zijn oproep om zulke dunks te verzinnen, en zonder arrogant te zijn wil ik zeggen dat mijn idee pure genialiteit is. Iemand (Dwight!) moet over een teamgenoot heen dunken, die een krantje zit te lezen. En in die krant, staat een foto van de dunk die zojuist is uitgevoerd, met de kop 'Dwight Howard wins '09 dunk contest' of iets dergelijks. Ik hoop dat Howard in is voor het geintje, en mijn naam voor miljoenen Amerikanen scandeert.

* De Blazers willen Sergio Rodriguez niet ruilen voor Nate Robinson. Nu ben ik totaal geen fan van Nate Robinson maar als je de nummer bekijkt zou je dat toch binnen een hartslag besloten hebben. Rodriguez komt niet uit de verf in Portland, wil rennen in een offence die op een halfcourt draait om Brandon Roy. Robinson heeft flinke stats voor een klein kereltje en hij krijgt de bal door het netje. Passend is het geen geweldige guard maar hij zou sowieso achter Steve Blake spelen voor een minuut of tien per wedstrijd. Done deal, als ik GM van Portland zou zijn.

* Praatjes over O'Neal (Jermaine, rustig maar, het is Jermaine) ruilen voor Shaun Marion. De Heat hebben een low post scorer nodig, Marion draait niet in het trage systeem van South Beach. Ik zie de potentie van deze ruil voor beide teams, O'Neal is namelijk ook niet echt een killer in Toronto, maar ik zie het niet gebeuren. Ik denk dat Riley verwacht meer voor Marion's aflopende contract te kunnen krijgen.

* Crazy

* Yao Ming is verdrietig. Er doken verhalen op dat hij dermate teleurgesteld was in Tracy McGrady en de verliespartijen die aan diens naam kleven, dat hij T-Mac weg uit Houston wilde. Niet waar, volgens Yao. In de kleedkamer hangt een ontspannen sfeer en alles is cool tussen Yao en Tracy. Geeft mij de kans om even te zeggen: 'Wat is dit jongens? RonRon binnenhalen zou de titel moeten brengen en jullie staan slechts 7e in het westen. Kom op.' Misschien dat de terugkeer van Dikembe Mutombo dingen om kan draaien, we gaan het volgen.


foto Bil Baptist // Getty Images


* De Nuggets en Kenyon Martin doen het goed. Chauncey Billups heeft me het jaar wel. Hij keert terug naar de enige club, naast de Pistons, die hem bevalt. In Detroit beseft iedereen wat een geweldige speler hij voor de club is geweest, in Denver brengt hij kwaliteit en een winnaarsmentaliteit op de vloer. De ploeg staat royaal in play-off positie. K-Mart en en Chris Andersen zijn hands down de meanest motherfuckers in de league op dit moment. Martin lijkt blessures eindelijk van zich te hebben afgeschud en had 24 punten en 7 steals om de Nuggets te helpen van de Suns te winnen. Chris Andersen deed niet bijzonder veel de afgelopen nacht, maar het verhaal van The Birdman is zo mooi dat je toch wel voor hem juicht. Altijd.

dinsdag 13 januari 2009

[NHL] Jaaroverzicht 2008 - deel II

Het seizoen 2007-2008 leverde de Detroit Red Wings als Stanley Cup kampioen op, na een finale tegen de Pittsburgh Penguins. Vreugde in Michigan, teleurstelling in Pittsburgh. Maar de NHL staat nooit stil. Enkele dagen nadat de strijd om Lord Stanley werd beslecht, werden de awards al weer uitgereikt. Ook was er later in maand al weer de entry draft.

DOOR HARRY WEERTS

De NHL awards werden donderdag 12 juni vergeven in het Elgin Theatre in Toronto. Het was niet verwonderlijk dat spelers van de kersverse kampioen Detroit Red Wings veelvuldig in de prijzen vielen. De grote winnaar was echter Alexander Ovechkin.

Een overzicht van de winnaars van de NHL awards:

Hart Trophy (MVP volgens de NHL): Alexander Ovechkin, Washington Capitals
Art Ross Trophy (topscorer): Alexander Ovechkin, Washington Capitals
Vezina Trophy (beste goalie): Martin Brodeur, New Jersey Devils
Norris Trophy (beste defenceman): Nick Lidstrom, Detroit Red Wings
Calder Trophy (beste rookie): Patrick Kane, Chicago Blackhawks
Lady Byng Trophy (grootste gentleman): Pavel Datsyuk, Detroit Red Wings
Selke Trophy (beste defensieve forward): Pavel Datsyuk, Detroit Red Wings
Jack Adams Award (beste coach): Bruce Boudreau, Washington Capitals
Masterton Trophy (doorzettingsvermogen in de sport): Jason Blake, Toronto Maple Leafs
Lester B. Pearson Award (MVP volgens de spelersvakbond): Alexander Ovechkin, Washington Capitals


Op 7 april werd de draft lottery bekend gemaakt. Er waren geen wijzigingen ten opzichte van de volgorde conform de stand in de NHL (de draft order wordt bepaald op grond van de stand in de reguliere competitie, in omgekeerde volgorde. Met andere woorden: het slechtste team mag als eerste kiezen, het op een na slechtste als tweede enzovoorts). De Tampa Bay Lightning had de first pick, daarna de Los Angeles Kings en vervolgens de Atlanta Thrashers. De draft had op 20 en 21 juni plaats.

Tampa Bay koos de Canadees Steven Stamkos (center) van het college team Sarnia Sting als first pick overall. De LA Kings legden verdediger Drew Doughty (eveneens een Canadees) van Guelph Storm vast. De Atlanta Thrashers kozen de Amerikaanse verdediger Zach Bogosian van de Peterborough Petes.

Een totaal overzicht van de draft is hier te vinden.



Een opmerkelijke move die in de zomer plaatsvond was het verkassen van de Slowaakse vedette Marian Hossa (30) naar de Detroit Red Wings. De man die namens de Penguins twaalf keer scoorde in de play-offs en veertien assists voor zijn rekening nam, tekende bij de ploeg uit Motown een contract voor een jaar ter waarde van 7,45 miljoen dollar. Naar verluid wees de international van Slowakije een lucratiever aanbod van de Edmonton Oilers af. Hossa heeft ondertussen aardig zijn draai gevonden bij de Wings. Hij kwam tot nog toe ruim veertig keer in actie. 21 keer wist hij het net te vinden en ook wist hij een gelijk aantal assists te verzorgen.

Het nieuwe seizoen ging begin oktober van start met een 'premiere' in Praag. De Tampa Bay Lightning en de New York Rangers namen het twee keer tegen elkaar op in de Tsjechische hoofdstad. De ploeg uit NY won beide ontmoetingen. In Zweden speelden de Pittsburgh Penguins en de Ottawa Senators tweemaal tegen elkaar. Deze ontmoetingen in Europa worden vooral vanuit commercieel opzicht georganiseerd en moeten de NHL verder populariseren buiten Noord-Amerika.

Het seizoen 2008-2009 is inmiddels 'in full swing'. In het oosten is het teleurstellende optreden van de Penguins opmerkelijk. De ploeg uit staalstad Pittsburgh staat tot nu toe op 20 keer winst en negentien keer verlies. Daarmee staat het 10e van de Eastern Conference en is het allesbehalve zeker van post season. De sterkste ploeg van het oosten is momenteel de Boston Bruins, gevolgd door de Washington Capitals.

In het westen maken de San Jose Sharks en de Detroit Red Wings de dienst uit. De opmerkelijke tegenvallers zijn de Dallas Stars. Vorig jaar nog finalist van de western conference, momenteel de op drie na zwakste ploeg van de westelijke afdeling. Namens de Texanen maakte vooral Sean Avery dit seizoen naam, met zijn opmerkingen over exen.

In 2009 gebeurt er zeker weer veel op de ijsbanen. 2008 was in ieder geval een bewogen jaar.

maandag 12 januari 2009

[ NBA ] De waarde van 'karma'

Als je de NBA volgt zou je haast gaan denken dat er iets als karma bestaat. Wie goed doet, goed ontmoet, dat idee. De laatste weken zijn er drie dingen gebeurd die als argument zouden kunnen dienen voor mensen die geloven in een hoger plan. 'Zie je wel! Boontje komt om zijn loontje!' De jaren waarin 'tanken' tot hoge picks leidden, lijken voorbij. De Bulls toonden dat vorig jaar al aan door, ondanks een sterk einde, met de nummer één pick te eindigen. Tegenwoordig wordt slecht gedrag eindelijk bestraft, zo lijkt het. Nice.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Charles Barkley zei ooit over de Spurs, die expres slecht hun seizoen eindigden, dat het slecht met ze af zou lopen. Na de draft van Tim Duncan en de kampioenschappen die er op volgden, zouden Barkley's woorden als punchline van een grap kunnen dienen. San Antonio viel in genade bij de bovenaardse autoriteiten die gerechtigheid beheren. Hij-die-gaat-over zulke zaken heeft Barkley echter wél te pakken gekregen.

'Chuck' stapte op oudjaarsdag in de auto na teveel gedronken te hebben, naar eigen zeggen om een dame van lichte zeden op te pikken. 'She was the best I ever had.' Vanaf de schandpaal laat Barkley weten voorlopig niet in TNT Overtime te verschijnen, wat ik oprecht jammer vind, en zijn politieke carrière lijkt nu al gedoemd. Ik heb geen medelijden met zatlappen achter het stuur. Vrouwe justitia deed haar ding met verve.

Een andere kwestie: De Portland Trail Blazers (en een onafhankelijke arts) brachten de carrière van Darius Miles vroegtijdig ten einde. Hij zou een blessure hebben die hem niet in staat stelde te spelen. Iedereen proefde het bittere smaakje al, toen deze move bekend werd gemaakt. Miles stond te boek als probleemkind en Portland was hem gewoon liever kwijt dan rijk. Een blessure komt dan goed uit om een ziekte uit de kleedkamer te verwijderen.

Helaas voor Portland, leuk voor iedere Fan die niet voor de Blazers is, als Miles nog twee wedstrijden in de NBA speelt dit seizoen moet Portland alsnog zijn dikke salaris van tien miljoen dollar betalen. Miles heeft hier recht op, als hij aantoont wél fit genoeg te zijn om in de NBA te spelen. Portland reageerde op een manier die eigenlijk te schofterig is voor woorden: Zij stuurden een dreigmail naar de verschillende teams met een duidelijke boodschap. Bied je Miles een contract aan, dan kun je wel vergeten ooit nog zaken met ons te doen.



Foto Joe Murphy/NBAE/Getty Images


De Grizzlies hebben toch niet de illusie dat zij iets hebben dat de Blazers willen. Ze hebben wél de cohones om te kijken of Miles iets voor ze kan betekenen. De verwachting is dat Darius voor de tweede keer een tiendagen-contract krijgt aangeboden, ruim genoeg voor die twee wedstrijden dus. Miles lijkt zijn zuurverdiende geld te krijgen, Portland komt met financiële moeilijkheden te zitten die te gecompliceerd zijn om hier in detail te bespreken. Zo kun je in enkele dagen, door de Grizzlies, van model-team naar pisbak van de NBA worden gedegradeerd. Oh, sweet justice.

En de klapper bewaren we iets dat me al lang vrolijk stemt. De Celtics wonnen slechts drie van hun laatste tien wedstrijden. En de komende alinea's gaan helemaal draaien om Kevin Garnett. Elke actie, elke anecdote die ik lees over de man dragen bij aan mijn hekel aan The Big Ticket. Waar Paul Pierce 'the Truth' genoemd word, wil ik even lobby'en om KG 'the false' of 'the fake' te noemen. KG intimideert spelers, dat hoor je vaak, maar het blijft onderbelicht dat dit altijd spelers zijn die lager in de pikorde van de NBA staan. Spelers van wie KG zeker denkt te weten dat ze niks terug durven te doen.



In de woorden van Dave Chapelle heb ik het volgende tegen KG te zeggen: I hope all bad things in life happen to you and noone but you. En het mooie: De laatste tijd gebeuren enkel de slechtste dingen voor de Boston Celtics. Ze verloren in hun laatste reeks wedstrijden onder andere van, kuch kuch, Golden State, New York en Charlotte. Verder gaven ze directe concurrenten als de Lakers en de Cavaliers een psychologisch voordeel voor de playoffs. LeBron kan niet wachten op een confrontatie in mei. Hij wil de groenen slopen.

Dan de Timberwolves. Zij leken na het vertrek van Garnett gedoemd voor de komende jaren één van de slechtste teams in de league te blijven. En weet je wat, waarschijnlijk blijven ze dat ook. Vooral als ze Mayo hadden kunnen hebben en nu met Kevin Love zitten, is het geen fijne tijd voor fans van de Wolves. Echter: De afgelopen tijd hebben spelers en toeschouwers de glanzende keerzijde van Boston's vieze medaille ervaren. Minnesota won zeven van zijn laatste tien wedstrijden en staan met een haast ongehoorde 11-25 bijna 1/3 van hun wedstrijden te winnen. In het begin van het seizoen hard te bevatten, nu stof om van te genieten. De NBA: Where good stuff happens.

zaterdag 10 januari 2009

[ NBA ] Hoe slecht zijn de Thunder?

Een vraag met een open antwoord dit maal? Hoe slecht zijn de Oklahoma City Thunder? De jongste ploeg in de NBA (zowel qua oprichting, als qua leeftijd) verloor afgelopen nacht voor de 32e keer in 37 wedstrijden. Een droevenswaardig gemiddelde van een droevenswaardige ploeg. Zou je denken. Iets meer research doet een ander verhaal vermoeden. De OKCT zijn niet slecht. Ze zijn onervaren.


DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

De verliespartij, thuis tegen Houston, van afgelopen nacht vertelt het verhaal van de Thunder dit seizoen: 'Net niet.' Zonder de statistieken er op na te slaan durf ik te zeggen dat het niet voor het eerst is dat de ploeg van Kevin Durant een spannende wedstrijd net niet binnen weet te slepen. NBA.com onderschrijft dit. De pot tegen Houston (96-98) was de dertiende partij die ze met zes punten verschil of minder verloren. Ze wonnen slechts één zo'n wedstrijd.

Mijn gok is dat het aan de onervarenheid ligt. 'Clutchness' komt met de jaren en die jaren hebben ze niet. Kevin Durant is een talent maar nog te wisselvallig in belangrijke momenten. Af en toe smelt de jongeman als een sneeuwpop, in het licht van een uitdaging. En wanneer gaat hij nou eens eten? Met zijn 44 kg heeft hij de uitstraling van een marathonloper. Iemand moet Kevin vertellen dat zwaarder worden, niet per se betekent dat je snelheid kwijt raakt.

Westbrook is met gemak mijn favoriete rookie na Rudy Fernandez. Zijn dunks knallen van mijn beeldscherm met flair die ik mis bij Beasley (al heeft B-Easy wel swagger) en Rose. Rose heeft de uitstraling van Martin Adams de darter, voor de kenners. Met Westbrook komt het, geef de jongen wat jaartjes, helemaal goed. Samen met Durant kan dat een heel behoorlijke tandem zijn om je team op te bouwen.


Foto NBA.com


De signing van Nenad Krstic is goed. Grote jongens liggen niet voor het oprapen in de league en zijn nog altijd van groot belang. Krstic geeft Durant en Westbrook meer ruimte om te opereren en zorgt dat je onderin niet meer afhankelijk bent van Nick Collinson, Rober Swift of de rauwe Chris Wilkox. Ik heb ooit geschreven over Wilcox dat het zo'n ongenaakbare dunker was. Zelfs dat element van zijn game zie ik niet meer. Al gebiedt de eerlijkheid wel te zeggen dat ik sowieso niet veel van de Thunder zie.

Maar de komende jaren zal Oklahoma City zich plaatsen in de middenmoot van de NBA. Mark my words. Ze hebben de picks om ook in '09 en '10 leuke spelers te draften en ze worden meer ervaren. De ervaring begint zelfs de komende maanden denk ik al voor een omslag te zorgen. Ik zie ze best boven de echte gedrochten van teams in de league eindigen. Clippers, Kings, Wizards, die mannen gaan aan OKC nog een harde kluif hebben.

woensdag 7 januari 2009

[College Football] 'National Championship Game'

Een van de opvallendste uitspraken die Barack Obama in zijn verkiezingscampagne deed ging niet over Irak, Afghanistan of de kredietcrisis. Nee Obama is een groot voorstander van een play-offs voor het college football. En het liefst gisteren nog. Deze zal er echter voor dit jaar niet meer komen, waardoor het nu al zeker is dat er dit jaar geen onbetwiste kampioen zal zijn. Florida en Oklahoma spelen morgen wel in de National Championship Game, maar wat nu de beste college is? De winnaar van deze wedstrijd? Utah? Of toch Texas? Een discussie waar nooit een einde aan zal komen.

Door Chris van Dijk

Het is voor mij onbegrijpelijk hoe het college football niet met een onbetwiste kampioen kan komen. Natuurlijk heb je ook voor het winnen in de play-offs geluk nodig, maar een afvalsysteem is in ieder geval objectief. In college football ontbreekt dit en dit systeem roept meer vragen op dan het beantwoord.


Utah is de verrassende winnaar van de Sugar Bowl
Foto: Havasu News

Want wat moet Utah nog meer doen om zich te bewijzen? Het is de enige collegeploeg die al haar wedstrijden wist te winnen. Omdat de universiteit niet in een van de grote conferences speelt wordt de ploeg echter niet uitgenodigd voor de grote finale, maar wordt er voor andere teams gekozen die dit seizoen al een keer verloren.

De reden van deze keuze is het BCS systeem. Deze computerformule berekent welke ploeg volgens de gestelde criteria het sterkste van het land is. Hier komt wekelijks een top 25 uit. Utah klom in de loop van het seizoen op tot de zesde plaats, ondanks dat het alle wedstrijden won. Nadeel voor het team is zoals gezegd dat het uitkomt in de Mountain West Conference.

Utah kreeg als troostprijs een deelname aan de Sugar Bowl. Hierin moest het aantreden tegen Alabama. Deze sterke ploeg won ook alle wedstrijden in het reguliere seizoen en stond vijf weken lang bovenaan in de BCS-ranking tot het in de SEC-title game met 31-20 verloor van Florida. Hierdoor kreeg Alabama een ticket voor de Sugar Bowl. Van te voren was de verwachting dat Utah geen partij zou zijn voor een topteam uit een van de topconferences. Het tegendeel bleek echter waar. Alabama was geen partij voor Utah, en Utah won met 31-17, inderdaad een grotere marge dan Florida bereikte tegen Alabama.

Door de zege in de Sugar Bowl is het nu al zeker dat Utah de enige ploeg is die dit jaar ongeslagen blijft en volgens veel volgers is het ook de sterkste ploeg van het seizoen. Een titel die de winnaar van de wedstrijd van morgen ongetwijfeld ook zal claimen. Er is voor Utah nog een kans. Dat is de poll van de American Press. Voor de overzichtelijkheid hebben verschillende Amerikaanse media hun eigen ranking van de college football teams. De AP komt na alle bowlwedstrijden met een nieuwe ranking. Nu Utah bewezen heeft dat het ook van een grote college kan winnen, maakt deze ploeg zeker nog kans op deze prestigieuze titel.


Oklahoma in actie tegen Texas
Foto: LA Times

Naast Florida en Oklahoma als deelnemers aan National Championship Game en Utah is er verbazingwekkend genoeg nog een vierde ploeg die kans maakt op de eerste plaats in deze poll. Namelijk Texas. De Longhorns stonden lange tijd bovenaan in de rankings tot het van Texas Tech verloor. De keuze tot deelname aan de National Championship Game ging tussen Texas en Oklahoma, waarbij de verschillen heel klein waren. Texas had het onderlinge duel namelijk gewonnen en allebei de universiteiten hadden slechts één nederlaag geleden. De keuze viel op Oklahoma omdat ook Texas Tech één nederlaag had en het directe onderlinge resultaat de doorslag niet kan geven. Na de National Championship Game kan dit wel zo zijn.

Als Florida wint hebben Texas en Oklahoma geen argumenten meer, maar als Oklahoma morgenavond wint, heeft het net als Texas maar één nederlaag over het hele seizoen. En kan Texas aanvoeren dat het door de onderlinge zege, op neutraal terrein, de beste van de twee is. En dus de beste van allemaal. Om het overzichtelijk te maken. Een oplossing als March Madness is in mijn ogen de beste oplossing. De zestien beste teams in een play-off format. Natuurlijk zullen er ook dan discussies zijn over welke ploegen wel en niet een plaats verdienen, maar in een dergelijk systeem zullen Utah, Florida, Oklahoma en Texas zich zeker plaatsen. Dan kunnen deze ploegen het uiteindelijk uitvechten op de plek waar het hoort. Op het veld.

maandag 5 januari 2009

[NFL] Kurt Warner doet het opnieuw

Soms heb je van die van die verhalen die als er een film van zou worden gemaakt deze te ongeloofwaardig zou zijn. De carrière van Kurt Warner is zo’n voorbeeld. Na zijn verblijf op college werd de footballspeler niet gedraft en via de Arena Football League en de Amsterdam Admirals schopte hij het zelfs tot tweevoudig MVP en winnaar van de Super Bowl. En misschien komt hier nog wel een onverwacht vervolg bij, want met zijn team, Arizona Cardinals, plaatste hij zich zaterdag voor de tweede ronde van play-offs na een 30-24 overwinning op de Atlanta Falcons.

Door Chris van Dijk


Foto: Getty Images

Niemand had aan het begin van het seizoen hoge verwachtingen van de Arizona Cardinals. De ploeg won vorig jaar precies de helft van de zestien competitiewedstrijden en ook voor dit seizoen werd de ploeg niet gezien als kanshebber voor de play-offs. Het goede seizoen is vooral de verdienste van quarterback Kurt Warner, want als hij het goed doet, presteert de ploeg pas goed.


De loopbaan van Warner is een zeer opvallende binnen de NFL. Na zijn collegetijd werd hij uitgenodigd voor het trainingskamp van de Green Bay Packers, maar kreeg geen contract. Uit nood ging Warner aan de slag in de Arena Football League, de spectaculaire indoorversie van de sport. De twee seizoenen die hij hier speelde zorgde hij ervoor dat zijn ploeg, de Iowa Barnstormers, de finale van de competitie haalde.
Warner werd door zijn prestaties in de lijst met twintig beste Arena Football spelers ooit opgenomen en op basis van zijn spel verdiende hij een contract bij de St. Louis Rams in de NFL. Warner was echter niet klaar om hier al te spelen en werd in de zomer ondergebracht in Nederland. Bij de Amsterdam Admirals kon hij ervaring opdoen en werd hij klaargestoomd voor het echte werk. Warner werd samen met Jake Delhomme, de quarterback van de Carolina Panthers, de bekendste speler van de Admirals.



Larry Fitzgerald vangt hier een touchdown pass van Kurt Warner.

Foto: Baltimore Sun

Na zijn zomer in 1998 in Amsterdam ging Warner naar St. Louis om de reserverol achter Trent Green op zich te nemen. Deze blesseerde zich echter in de voorbereiding, waardoor Warner ineens de startende quarterback werd. En hoe. Hij werd de eerste speler die drie touchdownpasses in zijn eerste drie starts gooide en Warner werd de leider van een aanval die al snel de bijnaam de ‘Greatest Show on Turf’ kreeg. Warner werd gekozen tot MVP van het reguliere seizoen en na winst in de Super Bowl kreeg hij ook nog de titel van MVP van deze wedstrijd.


Ook in zijn tweede jaar liep de aanval van de Rams als een van de beste uit de geschiedenis van de league. Alleen verdedigend was St. Louis minder goed en werd de ploeg al in de eerste ronde van de play-offs uitgeschakeld. Na het vervangen van negen van de elf verdedigende basisspelers slaagden de Rams er in om in 2001 opnieuw de Super Bowl te halen en weer werd Warner de MVP van de NFL. In de finale verloor de ploeg echter van de underdog New England Patriots.

Na dit seizoen raakte de carrière van Warner in verval. Zijn spel werd minder en mede door blessures verloor hij zijn startende positie aan Marc Bulger. In 2004 ging hij naar de New York Giants, waar hij na een paar mindere wedstrijden werd vervangen door Eli Manning, waardoor hij de Big Apple na een jaar alweer verliet. Hij tekende bij de Arizona Cardinals, waar het hem niet lukte om zijn loopbaan echt uit het slop te halen. Hij wisselde vaak van startende positie met Matt Leinart en leek niet meer zo goed als hij bij de St. Louis Rams was. Tot hij dit seizoen weer de kans kreeg en er in slaagde van de Arizona Cardinals een topteam te maken. Zeven van de eerste tien wedstrijden werden gewonnen en Warner was de grote kanshebber op een derde MVP-award. De laatste weken van het seizoen speelde Warner echter minder en met hem gelijk het team uit Phoenix. Het record van 9-7 was echter genoeg voor Arizona om voor het eerst sinds 1998 de play-offs weer te halen.

In de Wild Card Game kwam Arizona uit tegen Atlanta, de andere verrassing van dit NFL-seizoen. De eerste keer met balbezit was goed voor een touchdown en in de tweede helft namen de Cardinals definitief de wedstrijd in handen. Warner was goed voor in totaal twee touchdown passes en één interception. Mede door zijn spel slaagden de Cardinals er in om de volgende ronde in de postseason te bereiken. Zaterdag mag de ploeg het nu opnemen tegen de Carolina Panthers. Inderdaad, de ploeg van Jake Delhomme, de andere star quarterback van de Amsterdam Admirals. Geeft de wedstrijd van volgende week een bijzonder Nederlands tintje.

zondag 4 januari 2009

[ NFL ] Gevechten om de wilde kaarten

Ik heb het juiste moment, het juiste seizoen, gekozen om de NFL te gaan volgen. Naar het schijnt zijn er nog nooit zoveel interessante verhaallijnen door elkaar geweven, zo rond de tijd van de play-offs. 2009 Was het jaar waarin de Miami Dolphins de AFC East wonnen, na vorig jaar 1-15 te hebben gespeeld. Inmiddels liggen ze er uit na kansloos te zijn gebleken tegen Baltimore. Het is ook het jaar waarin de Indiana Colts negen wedstrijden op rij wonnen om de play-offs te halen, om er vervolgens uit te vliegen tegen de San Diego Chargers, met 8-8 de grap van de NFL play-offs. De ene 'high' wordt gevolgd door een 'low', en we zouden het niet anders willen.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

De Chargers haalden met 8-8 de eerste plaats in de zwakste divisie van de NFL, de AFC West. Ter vergelijking: In de NFC South zijn de New Orleans Saints met 8-8 het slechtste team. Goed. Een eerste plaats is per definitie goed voor de post-season en in het formaat van de NFL (één wedstrijd, winnaar gaat door) kan dan alles gebeuren. Bill Simmons schreef in zijn laatste column, en eerder al, over de "Nobody believed in us except the people in this locker room!"-potentie die zulke clubs hebben.

Met de uitschakeling van de Colts verdwijnt ook de MVP van het reguliere seizoen, Peyton Manning, van de velden. Dit verslag is niet compleet zonder te vermelden dat het aan deze man niet gelegen heeft. Hij gooide een magistrale 310 yards (25 op 42) zonder interceptions. Waar ging het voor Indiana dan wél mis?

In het begin liepen de lange passes van Manning perfect. Gonzalez kon een paar ballen pakken voor flinke terreinwinst. Samen met Reggie Wayne was Gonzalez goed voor 226 yards en 1 touchdown, op slechts 10 passes. Ondertussen kon San Diego echter gewoon meekomen. Darren Sproles droeg de bal voor méér dan 100 yards en QB Philip Rivers deed zijn baan ook naar behoren. De wedstrijd eindigde gelijk en in overtime bepaalde de toss de winnaar. MVP Manning kreeg zijn handen niet meer op de bal, de Chargers bekeren verder.



Foto nfl.com


De tweede upset van de avond vond plaats in Phoenix, Arizona waar de Atlanta Falcons niet sterk genoeg waren voor de Cardinals. En dat is mooi, want Larry Fitzgerald van de Cardinals is na Moss mijn favoriete speler, heb ik besloten. De man die er uit ziet als een rastafari ontving zes passes voor 101 yards, nice, waaronder één touchdown die zo goddelijk was dat je hem gezien MOET hebben.

Fitz Fingerspitz opende hiermee de score in wat een boeiende wedstrijd zou worden. Atlanta's touchdowns waren beauties uit het coachingboekje. Hoewel mijn kennis nog altijd nihil is ga ik daar maar van uit, de defense van de Cardinals zal toch niet zó slechts zijn? Als dat wel zo is, voorspel ik een vroegtijdig einde voor die mannen. Vooral bij de 14-9 aansluiting van Atlanta was er geen Cardinal te bekennen.

De wedstrijd werd uiteindelijk beslist door een slordige interceptie en 'running' touchdown van Hightower van de Cardinals. Met een episch dansje besloot hij het feest en stuurde hij Atlanta de off-season in. Back to the rack boys, you got some squats to do.


Ook over (bijvoorbeeld) de NFL schrijven? De deur staat wagenwijd open! amerikaansetopsport@gmail.com

zaterdag 3 januari 2009

[ NBA ] Terugkeer van 'The Finger'

Ik heb me in het verleden vast en zeker negatief over de man uitgelaten. So what? 'The Finger' is ook irritant en, met uitzondering van zijn leidinggevende eigenschappen, zie ik geen plaats meer voor hem in een NBA team. Maar voor vandaag en morgen, alle lof voor Dikembe Mutombo. Mutombo (42) wordt verwacht een contract te tekenen bij zijn oude club de Houston Rockets. Naar eigen zeggen kon de bejaarde shotblocker geen 'nee' zeggen tegen aanhoudende smeekbedes van Tracy McGrady en Yao Ming.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Voor degenen die het nog niet snapten: Dikembe Mutombo Mpolondo Mukamba Jean-Jacques Wamutombo, vanaf nu weer gewoon Mutombo, heeft er in zijn carrière een gewoonte van gemaakt met zijn vingertje te schudden als hij één van zijn 3256 blocks had gemaakt. Vroeger gingen de Garnett-esque intimidatiepraktijken van Dikembe verder dan De Vinger maar de NBA riep hem een halt toe. Daarom dus het simpele vingertje dat tegen publiek en spelers zei: 'Niet vandaag. Niet in mijn huis.' Ook al speelde Mutumbo uit, dit was zijn boodschap. Bad ass.





Nu vind ik dat vingerschudden eigenlijk nogal puberachtig. Alonzo Mourning flexte zijn biceps na een goede actie. Dan houd je het spel en de show bij jezelf en je eigen kwaliteiten. Iemand vernederen omdat hij het lef had tegen een bewezen block-machine omhoog te gaan is onnodig kleinerend, wat mij betreft. Ik ben helemaal voor de ruwe kantjes aan het spel, we zijn geen mietjes, maar mindere spelers wijzen op hun inferieuriteit is, nogmaals, Garnett-achtig. Bovendien lokt het reacties uit die je niet wil: Af en toe was het genoegen aan de zijde van de aanvaller.

Maar de man achter De Vinger is een ander verhaal. Ten eerste verbleekt het 'NBA cares' gebeuren bij de inspanningen van Dikembe. Waar tien NBA spelers een dag gingen knutselen na orkaan Catrina, is Mutombo vaak in Afrika te vinden waar hij soms alleen, soms in gezelschap, het hele continent probeert te helpen. Geen relatief onzinnige ziekenhuisbezoekjes voor Mutombo, maar de handjes uit de mouwen en proberen een verschil te maken.

Verder wil ik de kans aangrijpen om het over werkethiek te hebben. Niet in het minst om een bruggetje te maken naar wat komen gaat. Blijft u vooral lezen! Maar op je 42e terugkomen voor wat in de NBA ongetwijfeld een hongerloontje is, gewoon om te spelen en er bij te zijn, dat moet toch ergens voor tellen? Zoveel spelers pakken de cash en geven er de brui aan zodra ze een pijntje hier of daar krijgen. Mutumbo was op zijn 41e nog een essentiëel deel van de Rockets' memorabele winning streak. Als een fijne wijn laat Mutumbo zien dat je nooit te oud bent om, zowel op als van het veld, kwaliteit te leveren.



Foto NYpost.com


Stephan Marbury een Celtic? Holy shit! Dit valt onder het kopje 'te mooi om waar te zijn', vergeet dat handige bruggetje. Mijn anti-pathie van de Celtics is inmiddels gerapporteerd en de geruchten op internet waren al een poosje dat Mutombo een plekje op het Celtics roster zou krijgen. Ik dacht 'Shit, een bewezen winnaar en verdedigende kracht voor een team dat al akelig goed is. Not good.' Maar na eerdere berichten dat Mutombo het niet zou worden ('phiew...') las ik het volgende van Mark Stein, ESPN.com:

'Nearly one year since Stephon Marbury last played in a regular-season game, signals are getting stronger that the New York Knicks' outcast will eventually make his comeback with the Boston Celtics.'

Niet alleen de schrijfwijze, ook de inhoud doet met verbazingwekkend veel aan Harry Potter, deel drie denken. Daarin wordt een profetie besproken waarin de verloren gewaande dienaar (Marbury als Wormtail) bij zijn meester (Kevin Garnett uit de Timberwolves-dagen als Lord Voldemort) terug zal keren. Op hun weg terug naar de macht laten ze een pad van vernieling achter en de climax is toch dat de goeierikken winnen. Als je HP7 nog niet gelezen hebt wil ik mijn oprechte excuses aanbieden als je ook maar voor één moment hebt gedacht dat Voldemort als winnaar uit de strijd zou komen, maar de vergelijking was te goed om te laten liggen. En daarnaast: Als je deel 7 nog niet gelezen hebt ben je een eind zonder verklappen niet waardig. Wat doe je op deze blog?