DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL
Voor degenen die het nog niet snapten: Dikembe Mutombo Mpolondo Mukamba Jean-Jacques Wamutombo, vanaf nu weer gewoon Mutombo, heeft er in zijn carrière een gewoonte van gemaakt met zijn vingertje te schudden als hij één van zijn 3256 blocks had gemaakt. Vroeger gingen de Garnett-esque intimidatiepraktijken van Dikembe verder dan De Vinger maar de NBA riep hem een halt toe. Daarom dus het simpele vingertje dat tegen publiek en spelers zei: 'Niet vandaag. Niet in mijn huis.' Ook al speelde Mutumbo uit, dit was zijn boodschap. Bad ass.
Nu vind ik dat vingerschudden eigenlijk nogal puberachtig. Alonzo Mourning flexte zijn biceps na een goede actie. Dan houd je het spel en de show bij jezelf en je eigen kwaliteiten. Iemand vernederen omdat hij het lef had tegen een bewezen block-machine omhoog te gaan is onnodig kleinerend, wat mij betreft. Ik ben helemaal voor de ruwe kantjes aan het spel, we zijn geen mietjes, maar mindere spelers wijzen op hun inferieuriteit is, nogmaals, Garnett-achtig. Bovendien lokt het reacties uit die je niet wil: Af en toe was het genoegen aan de zijde van de aanvaller.
Maar de man achter De Vinger is een ander verhaal. Ten eerste verbleekt het 'NBA cares' gebeuren bij de inspanningen van Dikembe. Waar tien NBA spelers een dag gingen knutselen na orkaan Catrina, is Mutombo vaak in Afrika te vinden waar hij soms alleen, soms in gezelschap, het hele continent probeert te helpen. Geen relatief onzinnige ziekenhuisbezoekjes voor Mutombo, maar de handjes uit de mouwen en proberen een verschil te maken.
Verder wil ik de kans aangrijpen om het over werkethiek te hebben. Niet in het minst om een bruggetje te maken naar wat komen gaat. Blijft u vooral lezen! Maar op je 42e terugkomen voor wat in de NBA ongetwijfeld een hongerloontje is, gewoon om te spelen en er bij te zijn, dat moet toch ergens voor tellen? Zoveel spelers pakken de cash en geven er de brui aan zodra ze een pijntje hier of daar krijgen. Mutumbo was op zijn 41e nog een essentiëel deel van de Rockets' memorabele winning streak. Als een fijne wijn laat Mutumbo zien dat je nooit te oud bent om, zowel op als van het veld, kwaliteit te leveren.
Foto NYpost.com
Stephan Marbury een Celtic? Holy shit! Dit valt onder het kopje 'te mooi om waar te zijn', vergeet dat handige bruggetje. Mijn anti-pathie van de Celtics is inmiddels gerapporteerd en de geruchten op internet waren al een poosje dat Mutombo een plekje op het Celtics roster zou krijgen. Ik dacht 'Shit, een bewezen winnaar en verdedigende kracht voor een team dat al akelig goed is. Not good.' Maar na eerdere berichten dat Mutombo het niet zou worden ('phiew...') las ik het volgende van Mark Stein, ESPN.com:
'Nearly one year since Stephon Marbury last played in a regular-season game, signals are getting stronger that the New York Knicks' outcast will eventually make his comeback with the Boston Celtics.'
Niet alleen de schrijfwijze, ook de inhoud doet met verbazingwekkend veel aan Harry Potter, deel drie denken. Daarin wordt een profetie besproken waarin de verloren gewaande dienaar (Marbury als Wormtail) bij zijn meester (Kevin Garnett uit de Timberwolves-dagen als Lord Voldemort) terug zal keren. Op hun weg terug naar de macht laten ze een pad van vernieling achter en de climax is toch dat de goeierikken winnen. Als je HP7 nog niet gelezen hebt wil ik mijn oprechte excuses aanbieden als je ook maar voor één moment hebt gedacht dat Voldemort als winnaar uit de strijd zou komen, maar de vergelijking was te goed om te laten liggen. En daarnaast: Als je deel 7 nog niet gelezen hebt ben je een eind zonder verklappen niet waardig. Wat doe je op deze blog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wij zijn benieuwd naar je reactie! Wat vind je van de artikelen, van de site? Wat is er goed, maar vooral: Wat kan er beter?
Team AmerikaanseTopsport