Deze site verhuist naar www.hoopinie.nl. De artikelen op die site zullen langer zijn, met méér mening en hopelijk méér discussie. Verhuis met me mee, laat weten wat je van de nieuwe site vindt. Vrijdag gaat, als het goed is, het eerste artikel online.

Groeten,

Tiel van den Heuvel



Doorzoek deze site
Aangepast zoeken

zaterdag 29 november 2008

[ NCAA ] Het BCS-systeem

Het reguliere seizoen van het college football is bijna afgelopen. Voor veel universiteiten staat vanavond de laatste wedstrijd op het programma. Na deze wedstrijden is het tijd voor de zogenaamde bowl-wedstrijden, de play-offs van het college football.

DOOR CHRIS VAN DIJK

Ik ben het college football dit seizoen pas voor het eerst echt gaan volgen. In het verleden wel wat artikelen over het seizoen gelezen en door de vele blowouts en het controversiële BCS-systeem trok het me niet echt. In Europa volg ik het jeugdvoetbal ook niet, dus waarom zou ik dan wel naar Amerikaanse collegewedstrijden kijken?

Maar ook ik ben bekeerd. Ik ben een paar keer tijdens ‘March Madness’ in de Verenigde Staten geweest en dan blijkt dat collegesport ook heel leuk kan zijn. Dus dit seizoen ook het college football opgepakt en gelukkig deed mijn team het vanaf het begin goed. Tijdens mijn laatste bezoek aan de VS een week in Texas geweest en onder meer het stadion van de Longhorns bezocht. De aanwezigheid van DJ Augustin en Kevin Durant in het basketbalteam zorgde er voor dat dit mijn favoriete Amerikaanse college werd.

De Longhorns hebben een goed football-seizoen achter de rug. Wonnen op neutraal terrein van Oklahoma, op dat moment gezien als het beste team van de Verenigde Staten. Kwamen zelf op nummer één te staan en verloren ongelukkig door een touchdown in de laatste seconde bij Texas State. Oklahoma won weer van Texas State en zo staan deze drie rivalen bovenaan in hun divisie.

Dit is natuurlijk een mooi einde van het seizoen, mits er een goed play-off systeem zou zijn. En dat ontbreekt nu juist in het college football. Geen December Madness met een x-aantal teams, maar een ingewikkeld systeem waarbij slechts de twee beste ploegen om het kampioenschap mogen spelen. Zoals gezegd is dit het eerste seizoen pas dat ik het volg, maar als ik het goed begrepen heb zijn er nog vier andere ‘bowl-wedstrijden’, maar deze zijn minder belangrijk dat de national championship game. Hiervoor zijn vier wild-cards beschikbaar omdat de divisiewinnaars van de zes grootste conferences zeker zijn van deelname. Een van de wildcards zal naar de nummer twee van de divisie van Texas, de Big 12 South, gaan.

Het lijkt logisch dat één van de teams uit de divisie van Texas naar de finale om het nationale kampioenschap gaat, maar de controversie zit in welke ploeg er gaat. Texas won donderdag al en eindigt het seizoen met maar één nederlaag. Oklahoma en Texas Tech moeten vanavond/vannacht nog spelen, dus afwachten is wat er hier gebeurt. Eindigen de drie ploegen gelijk dan is de verwachting dat het mysterieuze selectiesysteem zal bepalen welk team het sterkste is en dat dit voor Oklahoma zal kiezen, Texas zal dan tweede worden en Texas Tech derde. Jammer als Texas-fan, zeker omdat het de enige ploeg is die van Oklahoma heeft gewonnen en ook als enige van de drie geen thuiswedstrijd heeft gehad in de onderlinge ontmoetingen.

Nu kan deze volgorde nog veranderen als Oklahoma of Texas Tech vanavond/vannacht verliest. Het meest logische zou zijn als Texas fan te hopen dat Oklahoma verliest. Want verliest de nummer één, dan wordt de nummer twee de nieuwe nummer één. Toch? Maar helaas werkt het niet zo. Door het onderlinge resultaat zou Texas Tech dan de divisie winnen. Dus als Oklahoma wint speelt Texas Tech niet in een bowl-wedstrijd omdat het derde in de divisie wordt en als Oklahoma verliest winnen ze de divisie en maken ze kans op de nationale titel. Texas (de nummer twee) wint dus de divisie weer alleen als Texas Tech (nummer drie) verliest.

Het is een onderwerp waar veel over gesproken wordt en heel veel kritiek op is. En toch slagen die Amerikanen er niet in om met een geloofwaardiger en betrouwbaarder play-off systeem te komen. Gelukkig gaat er volgend jaar veel in het land veranderen. Misschien dat Barack Obama nog wat tijd heeft om niet alleen de financiële crisis en de oorlog in Irak op te lossen, maar kan hij ook zorgen voor een goed BCS-systeem zorgen. Het zou het college football een stuk leuker maken om te volgen. Voor dit seizoen komt het natuurlijk allemaal te laat. Dus nu maar hopen dat Baylor de Longhorns kan helpen door vanavond bij Texas Tech te winnen.

vrijdag 28 november 2008

[ NBA ] Sergio Rodriguez en Rudy Fernandez: The Spanish Connection

De Portland Trail Blazers vormen dé storyline om te volgen dit jaar, als je kijkt naar de National Basketball Asociation. Of je nou een ‘believer’ bent of een hater tegenover Greg Oden, de Blazers bieden geweldige highlights en lijken een succesvolle toekomst tegemoet te gaan. Capspace te over, up and coming supersterren en bovenal ‘The Spanish Connection’. Sergio Rodriguez en Rudy Fernandez zijn het mooiste koppel in de NBA. Het is goed om een fan van Portland te zijn.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Voordat ik mijn man-crush op Sergio Rodriguez in alle glorie op de lezers los laat, even wat over de Blazers. En wat geschiedenis. Ik ben een Jason Williams-fan. Altijd geweest, zal ik altijd blijven. De meest spectaculaire speler in de historie, beste passer, blablabla. Genoeg daarover. De lafaard stopte zijn carrière, waardoor ik a) geen speler meer had om voor te juichen en b), daarmee samenhangend, geen team meer. Enter: De Trail Blazers.

Ik had een nieuw idool nodig om mijn eigen spel naar te modelleren. De guard, want dat ben ik ook, moest vooral goed kunnen passen, geen superster zijn en voor flinke highlights zorgen. Sebastian Telfair en zijn Timberwolves waren nooit echt een optie, zo slecht ben ik nou ook weer niet, en Sergio Rodriguez bleef door mijn achterhoofd spoken. Ondertussen wist ik dat de Blazers dit jaar best eens herrie konden gaan maken. Een fitte Oden , killer Brandon Roy in de gelederen. Dit zou een vet jaar kunnen worden.

De Olympische Spelen hadden de wereld (en mij dus ook) inmiddels kennis laten maken met Rudy Fernandez, de speler die Portland in de draft van ’08 contracteerde. Fernandez is een magere lat van 1.98 meter die als shooting guard speelt. Oversized, fysiek niet erg sterk maar daardoor beweeglijk als een hert. Fernandez springt als een malloot de gym uit, iets wat Dwight Howard kan bevestigen. Even lachen, Dwight, je wordt gefilmd.



Fernandez trok me de streep over, als een kersje op de taart die er toch al lekker uitziet. In 2008 zou ik gaan juichen voor Rodriguez, Fernandez en het hele Blazer-team. De pre-season begon, en wat ik zag overtrof al mijn verwachtingen. De ene alley-oop volgde de andere op. Rodriguez hees zichzelf naar een nieuw level, zowel qua zelfvertrouwen als qua prestataties. En nummers liegen niet: Rodriguez stijgt boven zichzelf uit als hij met Fernandez in het veld staat. Hij scoort meer, passt beter en op de een of andere manier plukt hij zelfs meer rebounds, gemiddeld: via 82games.com.

De komende jaren zal ik elke verhaallijn over LeBron naar New York negeren (totdat het daadwerkelijk gebeurt). In plaats daarvan zal ik in woorden de grootsheid van deze twee Spanjaarden proberen te vangen. Pau Ga-wie? Laat ik maar stil zijn, en jullie achterlaten met nog een youtube-je. The Spanish Connection.

[ NHL ] Alexander Ovechkin, de hoop van Washington

‘De Russen komen eraan!’ In de Koude Oorlog hadden die woorden een negatieve bijklank, maar sinds de val van de Muur staat het in ijshockeykringen gelijk aan een stroom van getalenteerde spelers uit Rusland die in het Westen hun geluk komen beproeven. Vooral de Noord-Amerikaanse profcompetitie NHL, het Mekka van de sport, lonkt voor de pucktovenaars van het Oosten.

DOOR HARRY WEERTS

In de jaren negentig maakten spelers als Sergei Fedorov, Igor Larionov, Pavel Datsyuk en Alexander Mogilny al indruk bij roemruchte teams als de Detroit Red Wings en de Toronto Maple Leafs. Zij werden gezien als de pioniers, die de weg naar de NHL effenden voor begaafde ijshockeyers uit de voormalige Sovjet-Unie. Tegenwoordig is er een nieuwe, jongere generatie.

Naast Jevgeni Malkin van de Pittsburgh Penguins is vooral Alexander Ovechkin (Washington Capitals) het gezicht van deze lichting. In oktober 2005 maakte hij zijn debuut voor de ploeg uit de Amerikaanse hoofdstad in het duel tegen de Columbus Blue Jackets. Direct scoorde hij twee punten. De op 17 september 1985 in Moskou geboren speler werd een jaar eerder als first pick overall gekozen in de draft. Maar vanwege een spelersstaking, de beruchte lock-out, werd in het seizoen 2004-2005 geen professioneel ijshockey gespeeld.

Ovechkin is de zoon van een oud-profvoetballer en een basketbalster die als lid van het Sovjet-damesteam olympisch goud won in Montréal (1976) en Moskou (1980). Al op jonge leeftijd was hij bezeten van ijshockey. Al kind was hij tijdens ijshockeywedstrijden aan de beeldbuis gekluisterd. Hij wilde niets missen. Op zijn zevende begon hij met de sport. Het talent van de jonge Alexander bleef niet onopgemerkt en al snel werd hij gescout door het fameuze Dynamo Moskou. Op zijn zestiende debuteerde hij in de hoofdmacht. Twee seizoenen later werd de rechtshandige Ovechkin gekozen tot de beste linkerflankspeler van de Russische Superleague. Tevens werd hij de jongste topscorer ooit van Dynamo. Met de Russische jeugdploeg bleef succes net zo min achterwege. In 2002 en 2003 wonnen de Russen de wereldtitel voor juniorenteams.

Het talent van de snelle en behendige Rus bleef in Noord-Amerika niet onopgemerkt. Hij viel op door een goede puckhandling en was onnavolgbaar snel in zijn acties en zijn schaatsen. Ovechkin was gewild tijdens de NHL entry draft van 2004. De Capitals uit Washington D.C. hadden het fortuin om als eerste te mogen kiezen. De keus viel zoals verwacht op de speler van Dynamo Moskou.

Een jaar later dan gepland debuteerde de Moskoviet in de hoofdmacht van de franchise uit de Amerikaanse hoofdstad. Al snel vestigde hij zijn naam als één van de beste rookies in de league. Op 13 januari 2006 maakte de linkerflankspeler zijn eerste hattrick, in een duel tegen de Mighty Ducks of Anaheim. In zijn debuutjaar in de NHL werd hij gekozen in het All Star Team en aan het eind van seizoen ontving hij de Calder Memorial Trophy, als beste rookie van de NHL.

Het voorbije seizoen was het beste uit de nog jonge carrière van ‘Alexander the Great’, zoals hij door fans van de Capitals wordt genoemd. Hij was de eerste speler in twaalf jaar die 65 goals scoorde. Ook wist nog nooit eerder een left winger zo vaak te scoren in één seizoen. In de zomer van dit jaar ontving Ovechkin de Hart Trophy, als Most Valuable Player van de NHL. Tevens wist de jonge Rus voor het eerst met de Russische hoofdploeg een grote prijs te pakken. In Canada werd de wereldtitel gewonnen, na in de finale in over time het gastland te verslaan. Het eerste wereldkampioenschap voor Rusland sinds 1993.

Op financieel gebied gaat het Ovechkin ook voor de wind. Hij wist na onderhandelingen een contract van dertien jaar in de wacht te slepen, wat hem in totaal 124 miljoen Amerikaanse dollar moet opleveren. Dat komt neer op ongeveer 9,5 miljoen dollar per jaar. Daarmee is de Rus de best betaalde ijshockeyer tot nu toe.

Dit legt wel een grote druk op de schouders van de behendige Ovechkin. De altijd kritische fans in Washington verwachten niet anders dan dat hij op korte termijn de Stanley Cup naar de hoofdstad haalt. Iets wat de Capitals nooit eerder is gelukt. Op individueel vlak heeft Ovechkin zijn sporen al verdiend, nu nog met het team. De play-offs halen lukte het voorbije seizoen voor het eerst sinds 2001, maar het winnen van de fameuze zilveren bokaal moet de volgende stap worden. De concurrentie is zeer hevig, met vaste waarden als de Detroit Red Wings en de Pittsburgh Penguins van Jevgeni Malkin en het Canadese toptalent Sidney Crosby. Maar de fans in Washington hebben hoop.

Een eerste post: Uitleg

I have a dream

Ik heb een droom. Ik droom van een wereld waarin ik elke ochtend wakker word en met een kop koffie in de handen, in het Nederlands, de ins- en outs van de NBA kan lezen. Artikelen van enig niveau, met enige inzichten, over wat voor mij de mooiste competitie in de wereld is.

Die droom is moeilijk te realiseren. Er zijn niet bijster veel die hard fans van de NBA, niet in Nederland, die willen schrijven, en vorige pogingen om in m'n eentje een blog te starten zijn redelijk mislukt. Er waren wel lezers, maar het waren er weinig. Het is moeilijk lezers vast te houden als je niet dagelijks een portie sappige verhalen kunt voorschieten.

Enkele dagen geleden trof de oplossing me, en hij is zo simpel. Ik moet méér schrijvers aantrekken, zoveel is duidelijk. En als dat niet lukt met alleen de NBA, dan maar hopen dat er mensen zijn met een goede pen die wél over iets anders kunnen en willen schrijven. Dus ben jij die NHL-hooligan, die NFL-freak of heb je een zwak voor college basketball? Dan zoek ik jou!

Mail jouw artikel, dat gaat over een Amerikaanse Topsport(er), naar amerikaansetopsport@gmail.com. Als ik je artikel goed en onderhoudend vind, wordt het geplaatst. Heb je twee of drie keer bewezen een goede kracht te zijn? Dan krijg je van mij het privelege om, zonder mij als tussenpersoon, berichten op de blog te plaatsen. Zo vaak als je wilt, waarover je maar wilt. Enige restrictie is dat ik kwaliteit wil, originaliteit. Dan maakt het me niet eens uit of je play-offs of playoffs schrijft, áls je maar schrijft.

Voor nu wacht ik in spanning jullie mailtjes af en zal ik zelf met een leuk NBA-verhaal beginnen.

Groetjes,

Tiel van den Heuvel