Deze site verhuist naar www.hoopinie.nl. De artikelen op die site zullen langer zijn, met méér mening en hopelijk méér discussie. Verhuis met me mee, laat weten wat je van de nieuwe site vindt. Vrijdag gaat, als het goed is, het eerste artikel online.

Groeten,

Tiel van den Heuvel



Doorzoek deze site
Aangepast zoeken

vrijdag 27 februari 2009

[ MLB ] Terugblik op 2008 (deel 1)

[ MLB ] Terugblik op 2008 (deel 1)

Op de drempel van het nieuwe seizoen kijken we nog even terug naar 2008, wat net als ieder jaar weer een bewogen jaar met vele verrassingen en hoogtepunten was. De dieptepunten laten we achterwege, want die willen we natuurlijk zo snel mogelijk vergeten. In deel één van deze uitgebreide serie staan we stil bij het afscheid van het oude Yankee Stadium, kijken we naar enkele pensioensgerechtigden en naar spelers wier naam in de geschiedenisboeken geschreven werden.

Door Yorick Walburgh

Enig dieptepunt waar ik wel nog even bij stil wil staan, namelijk het afscheid van het oude Yankee Stadium. “The House That Ruth Built” is niet meer, 85 jaar lang was het stadion het thuishonk voor vele legendarische honkbalspelers, maar ook boksers, American Football spelers en zelfs de paus, die er meerdere malen is geweest om zijn zegen te geven. Dit jaar was Yankee Stadium ook het toneel voor de jaarlijkse Allstar wedstrijd, het werd de langste ooit gehouden. De Yankees verhuizen nu naar de overkant van de weg, naar een nieuw stadion met betere faciliteiten, met meer ruimte wordt gebouwd. Kortom: Meer inkomsten voor de club uit de Bronx. We zullen zien of dit het stadion wordt ‘dat gebouwd is door Jeter of A-Rod’. Ergens klinkt het niet goed.

Zoals elk jaar zijn er veteranen die ‘milestones’ halen gedurende het seizoen of een einde maken aan hun lange en productieve carrières. Ken Griffey Jr. is nog niet uitgespeeld, hoewel hij nog steeds niet rond is met een team voor het komende seizoen. Hij presteerde het in 2008 om zichzelf in de club van 600 homeruns te slaan. Er zijn maar vijf andere spelers die dit ooit eerder gedaan hebben.

Pitchers Mike Mussina (Yankees) en Greg Maddux (Padres, Dodgers) hingen hun handschoen aan de spreekwoordelijke wilgen na vele jaren tophonkbal gespeeld te hebben. Mussina moet nog afwachten of hij goed genoeg is om in de Hall of Fame te komen. Hij eindigde wel voor het eerst in zijn carrière met 20 winstpartijen in een seizoen. Helaas voor hem kon hij zijn carrière niet beëindigen met de playoffs, de Yankees waren voor het eerst in dertien jaar niet goed genoeg.
Greg Maddux begon zijn seizoen bij de San Diego Padres en mocht het seizoen bij de LA Dodgers afmaken. Maddux wordt de beste pitcher sinds de Tweede Wereldoorlog genoemd, hij maakte deel uit van het Atlanta Braves team dat menig NL East titel won. Maddux heeft een record van 355 winstpartijen tegen 227 verliespartijen en een ERA van 3.16.

Verder was Manny Ramirez weer eens Manny, dit seizoen. In Boston bleek het geduld met Ramirez helemaal op toen hij niet ver voor de trade deadline klaagde over pijn in zijn knie en niet wilde spelen. De Red Sox vertrouwden het zaakje niet helemaal toen Ramirez even vergeten was welke knie ook alweer pijn deed en prompt was er niks te zien op de scans (voor de zekerheid scanden de Red Sox meteen beide knieën). Manny was namelijk aan het eind van zijn contract en de Red Sox hadden de optie om twee jaar te verlengen voor 20 miljoen dollar per jaar. Manny en zijn agent Scott Boras wilden hier graag onderuit zodat ze konden profiteren van de Free Agent status die Manny zou kunnen krijgen.



Manny Ramirez was weer eens 'Manny'. Hij verruilde Boston voor Los Angeles, een verhuizing die wonderen deed voor zijn knie (foto Stars and Pinstriped, wordpress.com)


Zijn teamgenoten werden de matige inzet uiteindelijk beu en vroegen of hij naar een ander team kon gaan. Dit lukte nog maar nipt: Manny ging naar LA, Boston kreeg Jason Bay van Pittsburgh en de Pirates kregen weer wat prospects van beide partijen. Manny bleek gelijk geen last meer van zijn knie te hebben en leidde de Dodgers naar de playoffs. Bay deed gelukkig niet onder voor Manny in Boston en wist ook de playoffs te halen. Goede deal voor alle partijen dus, want het had veel erger kunnen verlopen. Door zijn gedrag en de globale economische situatie heeft Manny Ramirez het maar moeilijk een lange termijn contract te krijgen. Hij zou zoeken naar een vierjarig contract van $25M per jaar, maar tot zover willen de LA Dodgers en de San Francisco Giants niet verder gaan dan 1 of 2 jaar. Wordt vervolgd.

Josh Hamilton was het verhaal van het jaar (na de Tampa Bay Rays). De outfielder van de Texas Rangers die als eerste in de draft van 1999 werd gekozen maakte eindelijk zijn faam waar. Wat het verhaal speciaal maakt is dat hij sinds zijn intrede in de league onder de druk was bezweken en hij raakte aan drugs. Hij verloor alles, was een paar jaar weg van het honkbal en stal zelfs om in leven te blijven. Uiteindelijk belde hij bij zijn oma aan en vroeg om hulp. Met ‘God aan zijn zijde’ en veel hulp van oude vrienden lukte het Hamilton om in beeld te blijven bij Major League clubs en Cincinatti gaf hem in 2007 de kans om te laten zien wat hij nog waard was.

Na getrade te zijn voor verrassende werper Volquez bloeide Hamilton dit seizoen helemaal op en werd hij verkozen tot het All Star team. In de Homerun Derby sloeg Hamilton een record aantal homeruns en werd hij bijna de eerste speler ooit die een bal Yankee Stadium uitsloeg. Hij won echter niet in de finale. Niet erg: Voor hem was het al een overwinning nog in leven te zijn en weer te spelen. In de tweede helft van het seizoen ging het niet meer super met Hamilton, maar de verwachting is dat hij alleen maar beter zal worden.

Méér verhalen van het vorige MLB-seizoen over enkele dagen, in deel 2 van dit artikel.

[ NFL Combine ] Darrius Heyward-Bey

Snelste man van de NFL Combine, één van de hoogste springers en een veilig onderwerp in de weddenschap: 'Wie gaat er bij de Draft de NFL in?'. Darrius Heyward-Bey liep 40 yards in 4.30 seconden. Géén illustere sub-4.3 maar toch een snelheid waar een storm op zee jaloers op is. Een kleine introductie.

Door Tiel van den Heuvel

Heyward-Bey blonk tijdens de combine uit in vrijwel alles wat hij deed. Hij sprong als een malle, deed zijn cone drills naar behoren en wist 100 kg zestien maal te bankdrukken. Verraste hij mensen hiermee? Waarschijnlijk niet. Darrius voelt de warme spotlights al op zich gericht sinds hij in zijn vroege tienerjaren het gras in Maryland kapot rende.

Hoewel hij miljoenen gaat maken in de NFL is Heyward-Bay ook thuis op het, surprise surprise, atletiekveld. Na highschool stortte hij zich echter volledig op het spel met de gekke bal. Kon hij eerst nog als linebacker (verdediger achter de frontlinie) speelde, lijkt 'wide receiver' zijn positie met voorkeur. Rechte lijnen lopen, af en toe met een scherpe verandering van richting, ballen vangen en touchdowns scoren.



Foto NFL.com


In zijn college jaren is hij tot nu toe goed voor vijftien TD's (waarvan 13 als ontvanger van een pass) en heeft hij voor bijna 2500 yards vordering voor zijn team gezorgd. Hoewel zijn carriere op college vroegtijdig eindigt door zijn komst naar de NFL, snuift Heyward-Bey met deze cijfers aan verschillende records van de school.

'Mock drafts', voorspellingen van hoe de draft in eind april zal verlopen, zien Darrius als een late pick in de eerste ronde. Waarom niet hoger? Volgens NFL.com is Heyward-Bey op dit moment nog te veel een 'one trick pony', iemand die verrekkes hard rent en verder weinig brengt. Andere zwakheden die ze ophoesten zijn met ervaring denk ik goed op te lossen. Darrius heeft grote handen, lange benen. Kortom; de perfecte bouw om een ster op zijn positie te worden. Ik ben nu al fan.

Binnenkort méér korte introducties van aankomende sterren in de NFL

woensdag 25 februari 2009

[ NBA ] Stephon Marbury vrij man

Stephon Marbury is vrij om te gaan waar hij wil. Dat was hij al, aangezien hij al lang niet voor 'zijn' Knicks heeft gespeeld, maar nu kan hij eindelijk voor een ander team uitkomen. De New York Knicks kochten hem uit voor iets minder dan 20 miljoen (vermoedelijk) waardoor hij dus verkiesbaar is voor andere ploegen, en in de play offs nog mag spelen. Gaat Starbury's ster weer stralen of zal hij de chemie van zijn toekomstige werkgever ook verneuken, als een plensbui op een zomerdag?

Door Tiel van den Heuvel

De laatste berichten zien Marbury spelen voor de Boston Celtics. Naar eigen zeggen is hij al door de groenen benaderd en zelf ziet hij de faam en een mogelijk kampioenschap waarschijnlijk ook wel zitten. Als anti-fan van de Celtics heb ik gemengde gevoelens bij de move, mocht die doorgaan. Dit is zo'n transactie als die van Shaq, toen hij naar Phoenix ging. Dit kan heel goed, of heel slecht uitpakken.

Het beste scenario is dat Marbury genoegen neemt met een minuut of tien, vijftien per wedstrijd om Rajan Rondo of Ray Allen te vervangen. Het beste scenario schetst een Marbury die toejuicht van de kant, niet een Marbury die met een handdoek op zijn hoofd chagrijnig zit te kijken. In andere woorden: Het beste scenario vraagt om een attitude van Marbury die mij, als toch wel trouw NBA fan, compleet vreemd is.

Maar. Kevin Garnett speelt bij Boston. Paul Pierce deelt de kleedkamer, net als Ray Allen. Mijn punt: Zullen deze veteranen toestaan dat Marbury de sfeer verziekt? Ik denk dat Marbury wel heel gestoord is als hij de prime time ster verwacht te worden in Boston. Ik zou de kleedkamer wel eens willen zien na een optreden van Marbury in de media, waarin hij iets zegt in de lijnen van: 'This is a struggling team right now. But I think with me at the point, we could be great!'

Onderschat vooral de invloed van Garnett niet. Hoewel ik het niet zeker weet denk ik dat zijn enigszins (enigszins?!) intimiderende lichaamstaal ook afstraalt op zijn teamgenoten. Je haalt geen grappen uit met The Big Ticket. Als je zijn avond verneukt vind je jezelf verzuipend in zijn speeksel in het hoekje van de tuin van Boston. Denk ik. Verder heeft KG al met Starbury gespeeld in Minesota en ze hebben samen bescheiden successen gekend. Zou het KG een zeldzame NBA'er maken, eentje die werkelijk nog een sprankje vertrouwen in Marbury heeft?

zaterdag 21 februari 2009

[ NHL ] Habs met verkeerde vrienden?

Bestuurders van de NHL onderzoeken of drie spelers van de Montreal Canadiens bevriend zijn met iemand die mogelijk terechtstaat voor diverse criminele activiteiten in de grootste stad van Quebec.

DOOR HARRY WEERTS

Bloomberg meldt dat volgens de Canadese krant La Presse de Tsjechische verdediger Roman Hamrlik en de Wit-Russische broers Andrei en Sergei Kostitsyn (de laatste is momenteel ondergebracht bij de Hamilton Bulldogs uit de AHL) banden onderhouden met Pasquale Mangiola. Die laatste werd vorige week door de politie van Montreal opgepakt tijdens een grootschalig optreden tegen drugsdealers en straatbendes. Mangiola wordt misschien aangeklaagd voor samenzwering en het smokkelen van cocaïne.


Andrei Kostitsyn zei tegen La Presse Mangiola te kennen, maar niets te weten van zijn arrestatie. De krant beschuldigde de spelers verder ook niet van incorrect gedrag. Algemeen directeur Bob Gainey maakt zich echter zorgen. Volgens hem passen de vermeende activiteiten van Mangiola niet bij een club als de Canadiens en moeten de spelers betere keuzes maken dan de mensen om hen heen. Hoofdcoach Guy Carbonneau pleit ervoor om beter in de gaten te houden wat spelers buiten de ijsbaan doen.

Carbonneau is niet verbaasd dat zulk nieuws naar buiten komt. "IJshockey is erg belangrijk in Montreal. Spelers zijn graag geziene gasten en sommige mensen willen beroemde vedetten als vriend hebben om hun profiel te vergroten. Dat kunnen ook mensen in verkeerde kringen zijn."

De Canadiens vieren dit jaar overigens het 100-jarig bestaan.

vrijdag 20 februari 2009

[ NBA ] Hetzelfde liedje voor nieuwe gezichten

De trading deadline is voorbij. Zoals altijd veranderden enkele spelers van team maar het voorspelde noodweer bleef uit. De lichte bries is gaan liggen en enkele Jersey-men (mannen die vaak van ploeg wisselen) voelden zichzelf de afgelopen nachten wakker worden in andere steden. Sneu, maar daardoor niet minder waar: Het zijn altijd dezelfden die als postzegel gebruikt worden.

Door Tiel van den Heuvel

Larry Hughes speelt voortaan voor de New York Knicks. Als er iemand past in New York en het imago dat er, wellicht ten onrechte, aan de stad kleeft, is het Hughes. Hij schiet graag, defensief niet geweldig en heeft een negatief connotatie aan zijn naam. Mensen trekken hun neus op als er in een basketballgesprek over Larry gesproken wordt. Hij is een quote-machine ('.. winning a championship is not what I base everything on') en neemt slechte schoten maar is af en toe wél in staat iets leuks te brengen. Bovenstaand SCHREEUWT toch werkelijk 'New York, New York!'?

Drew Gooden speelt voortaan in Sacremento, zijn vijfde team in zeven jaar. Ik snap eigenlijk niet waarom hij zo vaak geruild wordt. Vooral in Cleveland vond ik hem eigenlijk best goed passen. Maar goed, Gooden vat één en ander goed op. Hij redeneert:

The way I look at it is it means somebody wants you," Gooden said when reached by phone. "Sacramento has been interested in me for a couple of years, so maybe something can work out long term there. If not, I'm an unrestricted free agent this summer, so I'm auditioning for other teams.

Een professionele insteek waar velen van zouden kunnen leren. Ik mag Gooden wel. In dezelfde trade zag ook Andres Nocioni zijn postcode veranderen. Hij gaat met Gooden mee naar Sacremento en ik zie de deal voor de Kings eigenlijk wel werken. Nocioni is niet flauw, een harde speler die het gat (enigszins) kan vullen dat Artest in Sacremento achterliet. Er heerst daar een gebrek aan mannen die de pijn kunnen brengen an Nocioni is rauw als een potje filet Americain.

Brad Miller is eindelijk weg bij de Kings. Hij gaat dus naar de Bulls en dat maakt de trade een ruil die voor beide teams voordelen heeft. De Bulls hadden helemaal niemand onderin die enige dreiging vormde (Vlug, bedenk iemand die daar een low-post optie is...) en Brad Miller is wat dat betreft een uitkomst. Een hele goede passer vanuit de diepte, hij verruimt het veld. De Bulls zijn een team vol schutters. Betere kansen, betere schoten, meer punten. De Chicago Bulls zijn in één klap een stuk beter geworden.



Zoals voorspeld: Jermaine O'Neal is een Heat-speler. Dat gaat werken. (Foto Victor Baldizon/NBAE via Getty Images)

En tot slot Jermaine O'Neal en Jamario Moon naar de Heat voor Shawn Marion en Marcus Banks. Ik callde hem als een bankshot en shit, daar ben ik trots op. O'Neal is, mits (héle grote 'mits') gezond een center die van de Heat ineens een topteam in het oosten kan maken. Moon is een project a la Dorell Wright. Wright heeft zijn kansen gehad, misschien dat Moon op kan leven en een solide speler wordt. Kijk uit voor de Miami Heat. Mij bevalt de deal.

Shawn Marion zal ook baat hebben bij zijn nieuwe adres. Maar hoe deprimerend moet het zijn om van Miami naar Toronto te verhuizen? Alsof je van een zonnig oord in het zuiden van Spanje naar Siberië verkast. Gruwelijk. Maar Marion is in Miami nooit uit de verf gekomen. Een team dat a) vooral halfcourt speelt en b) Dwyane Wade als eerste, tweede en derde optie heeft, gaat niet werken voor Prima Donna Marion. In Toronto speelt hij naast de minder gierige Chris Bosh. Marion gaat het wel leuk doen daar en voor de Raptors is er uberhaupt maar één weg mogelijk; die omhoog.

donderdag 19 februari 2009

[ NFL ] Combine 2009 van start

Gisteren is in de NFL de jaarlijkse combine begonnen. De nieuwe lichting potentiële Rookie's laat van 18 tot en met 24 februari zien wat ze in huis hebben. Ze worden getest op de vaardigheden in hun positie en er wordt door middel van fysieke tests gekeken hoe snel, sterk en explosief de eerstejaars zijn. Een korte uitleg.

Door Tiel van den Heuvel

Snelheid

Er zijn zes krachtproeven die je simpel gezien kunt onderdelen in kracht, explosiviteit en snelheid. De tests intrigreren me omdat ze nummers geven waar je je als aardse sporter zelf aan kunt meten. Begin daar echter niet aan als je geen deuk in je ego op wilt lopen. Die mannen zijn snel. Erg snel.

De 40 yard dash meet hoe snel de recruten 40 yards (een meter of 36) lopen. Er zijn er bij die er krap 4.2 seconden voor nodig hebben. Doe jezelf een lol en kijk hoe ver jij komt in vier seconden. Dat scheelt waarschijnlijk nogal. In de shuttle run lopen atleten in totaal 20 yards en veranderen daarbij twee keer van richting. Hier wordt naast snelheid dus ook het vermogen gemeten om af te remmen en zo snel mogelijk de andere kant op te rennen.

Explosiviteit

Explosiviteit is een mix van de kracht die je hebt en hoe snel je die kracht om weet te zetten, hoe efficiënt je dus bent in je bewegingen. En niets meet dat beter dan de three cone drill. Hierbij ren je voortdurend zeer korte afstanden en ben je continu bezig bochten te maken en van richting te veranderen. Niks dan acceleratie en versnellingen.



De vertical jump legt zichzelf uit. Hoe hoog spring je uit stilstand? Dus geen hupje vooraf, plat op de voetjes en springen maar. Er zijn freaks bij in de combine die hoger dan een meter springen. Dat is smeriger dan iemand anders' snotje op jouw vingers. Ik vond mezelf een redelijke springer (70 centimeter mét aanloop) maar ik moest haast huilen toen ik die nummers zag. De broad jump is wat dat betreft meer van hetzelfde. Hoe vér spring je uit stilstand. Tien voet (drie meter) schijnt tot de mogelijkheden te behoren.

Kracht

Hoe vaak kun jij, beste lezer, 100 kg bankdrukken? Ik zou onthoofd worden als een Franse autoriteit tijdens de revolution, dat is één ding dat zeker is. Op de combine worden kracht én uithoudingsvermogen getest in deze proef. Vrijwel iedereen daar kan 100 kg wel een paar keer drukken. Wij (nouja, de scouts) zoeken naar mensen die het vaker dan 30 keer kunnen. Nasty.

Zes onderdelen die straks allemaal een winnaar hebben. Op Amerikaanse Topsport zijn we geïnteresseerd in de mannen die straks bovenaan de lijst staan. Wie zijn ze, waar komen ze vandaan en bij welke club ligt hun toekomst? Wordt vervolgd...

dinsdag 17 februari 2009

[ NBA ] 146 - 119, I rest my case...

Phoenix, het abattoir van de NBA. In een slachtpartij won het Westen van het Oosten in de jaarlijkse All Star game. Kijk even naar de score in de titel en laat de cijfers op je inwerken. Zelden is er zo'n slechte pot basketball gespeeld en zelden keken er zoveel mensen. Ik heb slechts de highlights gezien, zo'n drie minuten, en mijn basketball-hart weent. Wat een tragische bedoening...

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

De dunk van DWade op het eind van de clip met hoogtepunten vat samen wat er mis is met de wedstrijd. Tien vrienden gunnen elkaar alle ruimte op het veld om leuke acties te maken. Verdedigen is een scheldwoord en in plaats van de 'Bond tegen het Vloeken' heeft de NBA coaches aangesteld die mensen terecht wijzen. Als je ook maar een beetje inzet toont in het stoppen van anderen, mag je de bank onder je duur betaalde reet warm maken.

Toch had het weekend zijn charmes. Alleen de zondag was als een scheet tijdens een kaarsdiner. Ten eerste: Kevin Durant. MVP van de Rookie - Sophomore wedstrijd met een record aantal punten (46). Bill Simmons schreeft en spreekt regelmatig over hoe goed Durant is en hoe weinig we daar over meekrijgen. De man heeft een punt. Durant is één van de jongste spelers in de league en makkelijk in staat tot 30+ wedstrijden tegen respectabele teams. LeBron, Kobe, Jordan en andere grootheden hadden tijd nodig om te rijpen. Durant is net twintig en nu al elitair, om het zacht uit te drukken. Scary Stuff.

In de driepunters-wedstrijd is Jason Kapono onttroond en dat is altijd goed. Dynasty's gaan vervelen en een verse kop onder de kroon staat gewoon leuk. Dequan Cook is bij Miami bij vlagen kokend heet met zijn schotjes en het is leuk te zien dat hij het ook 'alleen' kan. Ik kan me voorstellen dat het makkelijker presteren is als je niet de go-to mijnheer bent, als je langs ene Dwyane Wade speelt. Met alle spotlights op je gericht en een run van één minuten om te laten zien dat je een scherpschutter bent, is het een ander verhaal. Cook bleef cool en overwon. Niets dan respect.



Nate over Dwight, een '50' in mijn boekje (foto Andrew D. Bernstein/NBAE/Getty Images)

Dan de dunk-contest. Ik heb er iets mee. Ik kijk er elk jaar naar uit, maak elk jaar mijn voorspellingen en zinspelingen op wat er komen gaat en ik werd dit jaar niet teleur gesteld. Ten eerste heb ik spijt dat ik de voorspellingen niet gepost heb (ik dacht al dat Nate ging winnen) en ten tweede ben ik compleet verrast over de manier waarop. Rudy Fernandez bracht Spaanse 'flavor' in de wedstrijd en viel me 100% mee. Ik had verwacht dat hij alleen alley oopjes met Sergio Rodriguez zou doen maar hij was respectabel in wat hij deed en verdiende méér dan hij kreeg.

Dwight Howard ... Tja. Het was natuurlijk moeilijk zijn dunks van vorig jaar te toppen en eerlijk is eerlijk, het was niet helemaal geweldig wat hij deed. En Nate Robinson heeft lopen roepen dat hij 'al drie jaar aan een dunk werkte'. Nu weet ik niet welke dat was, maar die dunk over Howard was een '50' in mijn boekje. Robinson was verdiend winnaar, de kleine man heeft stijl.

donderdag 12 februari 2009

[ NBA ] Ruilactie in volle gang

De trading deadline komt er aan. In de NBA mogen teameigenaars spelers ruilen als Albert Heijn voetbalplaatjes, als de salarissen min of meer op elkaar lijken. Eerder dan bij de eredivisie-stickers heeft de ruilactie echter een uiterste houdbaarheidsdatum; de eerder genoemde trading deadline. Tot 19 februari mag er geruild worden, daarna moeten teams het doen met het materiaal dat ze hebben. Kenners verwachten dat er grote namen van team en shirt gaan wisselen de komende dagen. Ik ben benieuwd.

Door Tiel van den Heuvel

Een overzicht van de spraakmakende trades op de deadline de afgelopen jaren leert dat er eigenlijk geen flikker gebeurt als het er op aan komt. Vorig jaar haalden de Cavaliers enkele stukken binnen (Delonte West, Wally Szczerbiak) die ze nu een mogelijk kampioen maken maar voor de rest is het eigenlijk weinig spraakmakend de afgelopen jaren. Echter, deze alinea is niet compleet zonder te vermelden dat op 24 februari 2005 Denver, met pijn in het hart, afscheid nam van Nikoloz Tskitishvili om Eduardo Najera terug te krijgen. Goede deal.

Rond de trading deadline gebeurt er wel méér overigens. Teams die vermoeden dat een superster niet tevreden is en wellicht weggaat zonder vervanging kunnen er voor kiezen hun franchise player te ruilen voor een nieuw geval met potentie. Teams die voelen dat het 'gewoon niet gaat werken' op deze manier of die salarissen willen dumpen voor de zomer van 2010 bellen zich ook suf. Daar wordt het dit jaar interessant.

Amare Stoudemire, Chris Bosh, Carlos Boozer. Grote namen, betere spelers en geen van allen veilig de komende dagen. Allen hebben namelijk door laten schemeren niet helemaal tevreden te zijn in respectievelijk Phoenix, Toronto en Utah. Andere teams die hun seizoen langzaam onder zich door voelen schuiven, ruiken kansen in de stank van desperatie die deze clubs hebben. Phoenix wil Stoudemire kwijt en hoe langer een deal uitblijft, des te slechtere spelers en/of contracten willen ze aannemen.



Zien we Jermaine O'Neal over een paar weken in een ander tenue? (Foto Ron Turenne/NBAE via NBA.com/Getty Images)

Rasheed Wallace, Chris Kaman, Shawn Marion, Jermaine O'Neal en Allen Iverson zijn om andere redenen interessant. Zij zouden het niet erg vinden te blijven waar ze zitten maar hun teams hebben aspiraties die hoger of elders liggen dan wat zij kunnen bieden. 'Sheed en Iverson zijn deel van een Detroit team dat dit seizoen al heeft opgegeven. Hun contracten lopen af en zijn dus populair (2010, weten we nog?), waardoor Detroit mogelijk leuke aanbiedingen krijgt. Marion zit ook in het laatste jaar van zijn goedbetaalde baantje. Teams willen die miljoenen van hun loonlijst schrappen om ruimte te maken de sterren van nu naar 'stad X' te trekken. O'Neal zie ik best naar Miami gaan in een ruil die om Marion draait. Hoewel vaak tegengesproken, zie ik het werken voor beide teams.

Er gaat geruild worden, dat staat vast. Verwacht echter niet de storm die in het weerbericht van de NBA voorspeld wordt. Voor elke reden dat iemand zou moeten gaan kun je ook een reden geven waarom ze zouden moeten blijven, of waarom teams ze niet aan zouden willen trekken. Is Amare wel zo goed buiten de cultuur van Phoenix? Is Shawn Marion's aftakeling niet het product van Miami maar van een lijf dat niet meer zo explosief is? Wil je de kans nemen Chris Bosh gewoon te behouden omdat hij een 'good guy' is die gewoon zijn hele leven een Raptor wil blijven? We gaan het zien, we houden je op de hoogte. Mijn gok is echter dat het niet veel spannender gaat worden dan Morrison naar de Los Angelas Lakers. De laatste keer dat ze daar zo'n bad-ass moustache hebben gezien was in de finale Bird - Magic.

woensdag 11 februari 2009

[ NHL ] Zednik op roze wolk, een jaar na 'the accident'

10 februari is voor Richard Zednik een dag met een bijzondere betekenis. Vorig jaar liep de Slowaakse rechterflankspeler van de Florida Panthers op die dag een doorgesneden halsslagader op tijdens een duel tegen de Buffalo Sabres. Gisteren was hij, precies een jaar na het bizarre ongeluk, de matchwinner tegen de Toronto Maple Leafs.

DOOR HARRY WEERTS

De ploeg uit Sunrise, Florida was na overtime met 5-4 te sterk voor de Canadezen. Uitgerekend Zednik scoorde 1:02 minuten in de toegevoegde tijd de winnende. Zijn tweede van de avond. De Panthers kwamen in de derde periode terug van een 4-1 achterstand. Na de overwinning op Toronto staat de ploeg uit de Sunshine State op een tweede plaats in de Southeast Division.



Het ongeval van Richard Zednik is een van de meest bizarre in de geschiedenis van de NHL. In een duel tussen de Buffalo Sabres en de Florida Panthers doorsneed ploeggenoot Olli Jokinen per ongeluk met zijn rechterschaats de halsslagader van de Slowaakse pechvogel. Het incident gebeurde toen de Fin Jokinen over het been van Sabres-speler Clarke MacArthur sprong. Hij kon daarbij Richard Zednik niet ontwijken en doorkliefde met zijn schaats de halsslagader van zijn ploegmakker.

De ongelukkige Zednik snelde onmiddellijk naar de bank, een spoor van bloed op het ijs achterlatend. Het duel moest 20 minuten worden onderbroken, omdat het ijs moest worden geveegd. Zednik werd ondertussen behandeld aan zijn verwondingen in de locker room van het HSBC Stadium van Buffalo, waarna hij werd opgenomen op de Intensive Care van een lokaal ziekenhuis. In totaal verloor hij ongeveer vijf pint bloed.

Een dag later kwam het nieuws naar buiten dat de toestand van Zednik stabiel was en dat hij al weer kon praten. Op advies van artsen kwam de Slowaak echter de rest van het seizoen 2007-2008 niet meer in actie. Maar nu is hij terug, in grootse stijl.

dinsdag 10 februari 2009

[ ALGEMEEN ] Zeg het voort!

Pas je bookmarks aan en zeg het voort. AmerikaanseTopsport groeit en bij een groeiende site hoort een krimpend adres. Voortaan hoef je niet méér te tikken dan www.amerikaansetopsport.nl voor nieuws en opinie over jouw favoriete competities!

We blijven bezig!

Team AmerikaanseTopsport

[ MLB ] A-Rod valt ook van voetstuk

Het is nu zeker. Alex Rodriguez heeft doping gebruikt. In een interview met ESPN geeft de ster van de New York Yankees toe dat hij van 2001 tot 2003 prestatie bevorderende middelen heeft gebruikt. Ondanks dat het toegeven geen directe gevolgen heeft, heeft het zwarte tijdperk van de MLB er weer een gevallen ster bij.

Door Chris van Dijk

Dat er in het begin van deze eeuw veel doping gebruikt werd in het honkbal is algemeen bekend. Het was ook een tijd dat de MLB alles toestond. Er werd wel getest op het gebruik van anabolen, maar er stond geen straf op. Niet geheel onlogisch grepen veel spelers naar deze middelen. Blijkbaar ging iedereen er in de Verenigde Staten van uit dat de spelers wel eerlijk zouden blijven en niet naar doping zouden grijpen. Ondanks dat toppers contracten konden tekenen voor honderden miljoenen dollars. Zo kreeg Alex Rodriguez in 2001 een contract van 252 miljoen dollar voor tien jaar van de Texas Rangers. Het risico om te gebruiken was heel klein, dus vandaar dat veel spelers hier gebruik van hebben gemaakt.

De mentaliteit in de Verenigde Staten is veranderd. Het gebruik van deze middelen wordt niet meer gedoogd en met terugwerkende kracht is iedereen verontwaardigd over het gedrag van deze spelers. Toppers als Barry Bonds, Mark McGwire, Roger Clemens, Sammy Sosa en Andy Pettitte zijn al betrapt en van hun voetstuk gevallen. De kans dat zij ooit toegelaten worden tot de Hall of Fame is vrij klein. Nu is het dus de beurt aan A-Rod. Zijn naam is uitgelekt van een lijst van 104 spelers die in 2003 betrapt zijn. De overige namen zijn niet bekend gemaakt, ook omdat de betrapte spelers geen schorsing of andere straf meer kunnen krijgen.

Er wordt naar mijn mening nu een heksenjacht uitgevoerd op de spelers. Ze hebben in het verleden iets gedaan wat zeker verwerpelijk is, maar op dat moment niet strafbaar was. Dus logisch dat spelers doping gingen gebruiken om beter te presteren om zo betere prestaties te leveren en veel meer geld te verdienen. Het probleem lag in die periode niet bij de spelers, maar bij de mensen die dit mogelijk gemaakt hebben. En dan vooral commissioner Bud Selig. In de periode dat de spelers gebruikten profiteerde hij enorm door de toegenomen populariteit van de sport. De homerun race van McGwire en Sosa was groot nieuws en werd door de media op de voet gevolgd. Voor de sport was dit de beste reclame, mede mogelijk gemaakt door de middelen die werden gebruikt. En het publiek smulde. En nu het publiek het gebruik van prestatieverbeteraars niet meer accepteert is iedereen met terugwerkende kracht verontwaardigd. En wordt iedereen verlinkt en beschimpt door Selig. Die zelf natuurlijk geen blaam treft aan die hele situatie en lekker op zijn plekje blijft zitten. Maar ja, voor een salaris van 9 miljoen dollar en eenzelfde bedrag aan bonussen zou ik dat ook doen. Je zou toch verwachten dat Selig zich beter in de gedachten van de spelers zou kunnen verplaatsen.

vrijdag 6 februari 2009

[ NBA ] Carnaval in de NBA

Carnaval is in het zuiden des lands. Carnaval, een feest dat zich laat kenmerken door gezelligheid. Gek doen, natgeregend door het gure februariweer en een vier dagen durende bierdouche. Carnaval, het feest van creativiteit en een bult inspiratie ook. En dit jaar waait de gekheid voor het eerst ook over naar Amerika, waar enkele prominente NBA'ers hebben laten weten ook verkleed de straten op te gaan.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Chris Paul, dief

'Ik heb bij de Piet Kerkhof een bandietenpak gekocht', aldus Chris Paul, de nummer drie van de New Orleans Hornets. De geblesseerde Paul legt zijn keuze uit: 'Als onbetwist leider in steals was mijn outfit zo gekozen.' Verder lijkt CP3 op iets subtielere wijze een tweede boodschap te hebben. Zijn zwart-wit gestreepte kostuum brengt een 'dankjewel' naar alle fans wiens harten hij heeft gestolen.

Ron Artest, Dracula

Ron Artest is een 'bad guy' tegen wil en dank. Prins Dracul, heerser in een reeds lang vergeten tijdperk, was dat ook. Toen zijn Elizabetha stierf verdoemde hij zichzelf in zijn kasteen in Transilvanie door een kruis met zijn zwaard te doorboren. Dracul was verbannen tot een leven in de schaduw door één moment van onoplettendheid.

'The Palice of Auburn Hills' is Artest's kasteel, zijn moment van onoplettendheid een directe rechtse op het gezicht van de knaap die bier over RonRon gooide. En sindsdien (het is jaren geleden!) wordt Artest, de zelfbenoemd TruWarrior, verafschuwd. Van binnen een romanticus met liefde voor het spel, maar hij kan niks goeds doen. Fans van de Rockets vinden de outfit trouwens ook treffend, zij het om andere redenen: 'Ron zuigt regelmatig onze wil om te leven weg en af en toe kunnen wij zijn bloed ook wel drinken.'

Nate Robinson, Pimp

Is er een 'smoother' mannetje in de NBA dan Nate Robinson? Voordat ik antwoord geef op deze vraag moet ik, ook voor mezelf, even rechtzetten wat ik van de man denk. Vroeger (maanden terug) was ik een hater. Nu ben ik een 'believer' in de kleine man. En de redenen zijn eigenlijk meteen wat hem tot een P.I.M.P. maakt.

Nate Robinson heeft onmiskenbare 'swag', de onvertaalbare term die door de Wizards vaak gebruikt worden om zichzelf te beschrijven. De attitude die in het nummer 'Coke op Gas' van Kempi en z'n maten wordt omschreven als: 'Pakken wat je pakken kan, dus pakken we pakken man // Lopen over straat met een gevoel van WAT HAD JE DAN?!?' Dat dus. Nate Robinson is de kleinste boy in de NBA en hij straalt uit dat hij voor niemand bang is.

Hij heeft Yao Ming uitgeblockt! Iemand die een halve meter groter is! Dat is, voor mij, uitgeblokt worden door iemand van 1.30 meter. Dan ben je tien jaar oud ofzo. Ondenkbaar. Als het mij zou gebeuren zou ik nooit meer basketballen. Nooit. Verder heeft Nate ooit tien rebounds gehad, tien assists gehad en een ziekelijke 45 punten gescoord. Hij is dus theoretisch gezien in staat een tripple double neer te zetten, wat één van de bruutste prestaties op een NBA-veld ooit zou zijn.

Sam Cassell, Gollum

'The precious...' M'n maatje Yves heeft een gemene Gollum imitatie en hij inspireerde me tot dit stukje. Welke speler heeft als geen ander de illustere ring nagejaagd? Enig criterium in deze is dat het deze speler in zijn vroege jaren gelukt moet zijn een ring te bemachtigen maar dat hij tegen het eind van zijn leven of loopbaan een nieuw exemplaar wel kan vergeten.

Sam Cassell won in 1980 ofzo zijn ring bij Houston en heeft er daarna alles aan gedaan het trucje te herhalen. Hoogtepunt in deze jacht naar het juweel was het contract dat hij dit jaar nog tekende bij de Boston Celtics. Sam! Je hebt een leuke carriere gehad maar niemand zit er op te wachten dat je nog op het veld verschijnt. Dat doet hij dan ook niet, Boston heeft hem vooral gehaald vanwege zijn kwaliteiten in de kleedkamer. Over cliché's gesproken.

Matt Barnes, zigeuner

Matt Barnes heeft de wereld gezien. Ahem. Heeft u even? Gedraft door de Memphis Grizzlies, geruild naar de Cleveland Cavaliers en vervolgens via de Los Angeles Clippers, Sacramento Kings, New York Knicks, Philadelphia 76ers en de Golden State Warriors bij de Phoenix Suns beland. In zijn zevende seizoen speelt hij voor zijn achtste team. Yikes.

De NBA zit vol met mannen die van team wisselen alsof het een vers paar boxershorts is, maar Barnes maakt het echt te bont. Hij trekt door de USA als een hippiebusje met Chris Andersen achter het stuur. Dat, en ik zie hem dit ook graag een keer doen.

Binnenkort deel II in deze reeks op powerforward.nl! Houdt deze site in de gaten voor nog een update en ben niet bang suggesties toe te voegen.

woensdag 4 februari 2009

[ NBA ] The Dutch-Watch

Het is vrij saai dat de enige twee Nederlanders in de NBA bij hetzelfde team, de Milwaukee Bucks, spelen. Je bekijkt maar één wedstrijd, of vaker één boxscore, om te zien wat Francisco Elson en Dan Gadzuric in hun laatste pot gepresteerd hebben. Aan de andere kant maakt deze constructie het vergelijken van deze 'Hollandse Trots'en makkelijker. De laatste tijd vindt er een schifting plaats in de rangorde, AmerikaanseTopsport is erbij om die voor u te beschrijven.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Het spelen van 'Gadzillah' en 'Geico' (twee bijnamen zo absurd dat ze genoemd moeten worden) hangt af van het al dan niet aanwezig zijn van stercenter Andrew Bogut. Bogut is de laatste tijd vaak geblesseerd en dat geeft beide spelers de mogelijkheid het hout te betreden. Is 'Drew gezond en wel, dan is hij goed voor 35 minuten per wedstrijd en kan ziet (meestal) slechts één van de Nederlanders het daglicht. Tot voor kort was dat Gadzuric, die bij vlagen solide spel liet zien. Maar... Change was on the horizon.

Ik heb de Bucks niet veel aan het werk gezien maar de keren dat dat wél zo was, imponeerde Gadzuric enigszins. Aanvallend is het geen goud wat de man brengt maar verdedigend is hij op zijn minst een ruwe diamant. Blocks, rebounds en zijn presentie zijn bij vlagen heel nuttig voor de Bucks. Verder kan hij prima naast Bogut spelen omdat hij óók snel is. Zo kan hij de centers én powerforwards verdedigen en pressie van Bogut afhalen, die zijn energie dan méér in de aanval kan steken.



Dan Gadzuric knokt weer om de tweede plaats in de centerdiepte (foto NBA.com)

Maar de laatste tijd stapelen de DNPCD's (Did Not Play, Coach's Decision) zich op voor Gadz en lijkt 'Cisco de voorkeur te krijgen. Gadzuric is uit de startende vijf verdwenen, Elson krijgt de kans. De reden ligt denk ik in het onvoorspelbare en onregelmatige spel van Gadzuric. De ene nacht maakt hij zijn zes miljoen per jaar bijna waard, de nacht erop is het huilen met de pet op. Francisco Elson speelt voor minder geld bijna hetzelfde spelletje, maar dan op constante basis.

Van Elson weet je dat hij voor vier of zes punten en eenzelfde aantal rebounds zorgt, als je hem voor een bepaalde tijd op het veld zet. Bij Gadzuric laat een double-double in 12 minuten zich opvolgen door een stunt van nul punten in 17 minuten (bijvoorbeeld). Die inconsistentie moet coach Skiles gek maken. En die leek de afgelopen wedstrijden eindelijk 'Cisco het hoofdknikje te geven en tegen Gadzuric te zeggen: 'Imponeer maar op de trainingen, voor nu mag je de bank warm houden.'

Waarom nu dit artikel? De afgelopen nacht vond er wellicht wederom een schifting plaats. Gadzuric speelde in de wedstrijd tegen de Nets in minder minuten véél efficiënter dan Elson. In de vijf voorgaande wedstrijden speelde hij zo'n tien minuten per wedstrijd, goed voor twee punten. De laatste drie wedstrijden scoorde hij één punt totaal in 26 maal 60 seconden. Het ziet er nog pijnlijker uit als je het zo schrijft. Maar afgelopen nacht kwam de Gadz die ooit een 20-20 scoorde weer opdagen; 18 minuten, 7 punten, 9 rebounds, een block en een steal. Good stuff.

De komende wedstrijden zal, indien Bogut nog niet gezond is, Elson nog wel blijven staan. Maar Gadzuric heeft in ieder geval laten weten dat de strijd om de tweede plek in de centerdiepte hervat is. Zoals al gezegd: AmerikaanseTopsport houdt u op de hoogte.

Meer artikelen van Tiel op powerforward.nl

dinsdag 3 februari 2009

[NHL] Forsberg voorlopig niet op Noord-Amerikaans ijs

Ruim een week geleden werd nog gespeculeerd over een terugkeer van Peter Forsberg bij de Philadelphia Flyers, maar dat lijkt voorlopig van de baan. The man himself liet de Zweedse TV-zender SVT weten dit seizoen niet terug te keren in de NHL.

Door Harry Weerts

De 35-jarige Zweed staat onder contract bij MODO Hockey uit zijn geboorteplaats Örnsköldsvik; een ploeg uit de Zweedse Elitserien. Maar de tweevoudig olympisch kampioen en tweevoudig Stanley Cup-winnaar is momenteel herstellende van een blessure aan zijn rechtervoet.

"Wanneer ik weer kan spelen, doe ik dat voor MODO", liet 'Foppa' weten. De laatste tijd zat Forsberg voornamelijk in de lappenmand, maar hij stond de voorbije weken wel regelmatig op het ijs om zijn voet te testen. Betrokkenen hopen dat hij weer snel inzetbaar is.

MODO Hockey en Peter Forsberg lijken onlosmakelijk verbonden met elkaar. Voordat de Zweedse ster in 1994 zijn NHL-debuut maakte bij de Quebec Nordiques, speelde hij jaren voor dit team. Ook in het lockout seizoen 2004-2005 verdedigde hij de rood-groene kleuren van de Noord-Zweedse ploeg.


De beroemde actie van Forsberg in de shoot-out van de olympische finale in 1994. In Zweden verscheen de manoeuvre op een postzegel.

maandag 2 februari 2009

[NFL] Pittsburgh steelt de show in Superbowl XVIII

Clutchness moet je waarderen. Hoe graag je ook ziet dat team X wint, als team Y presteert in de minuten waar het om draait, kun je niet anders zeggen dan dat de overwinning, hoe wrang ook, terecht is. Afgelopen nacht wonnen de Pittsburg Steelers in een kraker van een Superbowl van 'mijn' Arizona Cardinals; 27 - 23. Een wedstrijd met hoogtepunten voor elke fan en een ontknoping die in een film niet zou misstaan. Ik voelde me alsof mijn goudvis ter plekke overleed, maar clutchness moet je waarderen.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Een bescheiden 'Superbowl-party' met mijn broer en twee vrienden (waarvan er maar één de hele nacht bleef) maakte voor mij meteen duidelijk dat ik, officieel, verslaafd ben. Van begin tot eind heb ik echt op het puntje van mijn luie bank gelegen. Mijn God wat was het spannend, wat een sfeer ook. De adrenaline bij spelers en supporters straalde door een magische verbinding de huiskamer binnen. Ik kan nu al niet wachten op het volgende seizoen. Een echte party staat al op de planning en reken maar dat ik vaker de zondagnacht op deze manier doorbreng.

Slaap, of beter, dromen, verwerkt volgens sommigen informatie die je gedurende de dag op hebt gevangen. Is het dan zo dat een gebrek daaraan de informatie in de voorkamers van je brein houdt? Het zou verklaren waarom drie plays nu nog als door neonlampen beschenen voor mijn geestesoog verschijnen. Drie plays die de uitkomst van de game als geen ander bepaalden, niet in het minst omdat ze ook voor de punten zorgden.

1. De 100 yard running TD van James Harrison. Poëzie. Zo'n lompe verschijning die letterlijk de longen uit zijn lijf rende. De man ligt nog aan de beademing na zijn recordbrekende run. Ik herinner me dat ik in de 15 seconden ofzo dat het duurde, misschien wel tien keer 'nee' heb gezegd. Daarna jankte ik. Zo mooi. Zo dodelijk.

2. De eerste catch van Larry Fitzgerald. De Steelers hadden duidelijk als gameplan om iemand anders dan Larry het spel te laten bepalen. Maar je kunt 'greatness' niet inkappen. Na zijn eerste goede catch leek er een pak van Larry's schouders te vallen en Kurt Warner leek te beseffen dat hij de bal toch wel naar The Fitz kon gooien. Resultaat waren twee touchdowns later in de wedstrijd, waarvan er één weer magistraal was.



MVP Santonio Holmes, later goed voor de winnende touchdown, rent de bal naar voren (foto NFL.com / Ben Liebenberg)

3. De touchdown van Santonio Holmes. Hij hing wel in de lucht. De Arizona defense hield zich in de wedstrijd vrij goed maar bij vlagen waren de mannen het spoor even beister. In de laatste minuten zorgde dat er al voor dat de Steelers in fieldgoal-position kwamen. Zelfs al zou er geen touchdown komen in die laatste run van Pittsburgh, een fieldgoal zou voor overtime zorgen. Dit is psychologisch zwaar voor Arizona, die zich al opmaakten voor overtime waarschijnlijk.

Over die touchdown: Wow. Centimeterwerk. Goede worp van Roethlisberger, goede vangst van Holmes. De emotie nadat Holmes besefte dat hij zojuist de wedstrijd besliste was ook mooi. Hij hield de football als een baby in zijn armen en moet voor even waarschijnlijk de gelukkigste man op aarde zijn geweest. Vanmorgen was dat anders, toen hij wakker werd met een stekende koppijn, badend in resten Crystal champagne en de gruwel die 'offseason' heet voor de deur.

Superbowl 43 was geweldig. Het was de tweede Superbowl die ik ooit gezien heb en van de vorige kan ik me de spanning niet herinneren. Niet op deze manier. De kwaliteit van de wedstrijd was prima. Veel goede passing (Warner met 377 yards!) en staalharde defense tegen de runs. Fysiek spel, veel penalties, het was genieten. Voor de Cards vind ik het jammer, al bestaat er van deze kant geen twijfel dat Fitz zijn ring nog wel wint. Maar vanaf september juich ik weer voor de Patriots en Randy Moss. Ik heb er nu alweer zin in.