Deze site verhuist naar www.hoopinie.nl. De artikelen op die site zullen langer zijn, met méér mening en hopelijk méér discussie. Verhuis met me mee, laat weten wat je van de nieuwe site vindt. Vrijdag gaat, als het goed is, het eerste artikel online.

Groeten,

Tiel van den Heuvel



Doorzoek deze site
Aangepast zoeken

woensdag 31 december 2008

[NHL] Jaaroverzicht 2008 - deel I

In het voorbije jaar gebeurde er weer van alles op de Noord-Amerikaanse ijshockeybanen. Het jaar werd zoals gebruikelijk geopend met de Winter Classic, deze keer in een koud Buffalo. De strijd om de Stanley Cup leverde in de Finals een clash tussen routine en jeugd op. Een jonge Rus werd gekroond tot MVP en zoals gebruikelijk waren er ook de nodige trades.

DOOR HARRY WEERTS

Op 1 januari namen de Buffalo Sabres en de Pittsburgh Penguins het tegen elkaar op in de Winter Classic, inmiddels een traditie geworden. 71.000 fans weerstonden de kou in het Ralph Wilson Stadium. De bezoekers uit Pennsylvania wonnen na een shootout.



Een goed begin van het jaar voor de Penguins. Niet veel later zou er paniek zijn bij deze ploeg. Sterspeler Sidney Crosby raakte op 18 januari in een partij tegen Tampa Bay geblesseerd aan een enkel. Hij zou 18 duels aan de kant staan en de All-Star Game missen. Maar de Canadees kwam terug in stijl.

Sterrenstrijd
De All-Star Game werd op 27 januari gehouden in Atlanta. Voor het Oostelijke team werden Rick DiPietro (Islanders), Zdeno Chara (Bruins), Andrei Markov (Canadiens), Vincent Lecavalier (Lightning), Daniel Alfredsson (Senators) en Ilya Kovalchuk (Thrashers) als starters geselecteerd. Bij het team van de Western Conference waren Chris Osgood (Red Wings), Dion Phaneuf (Flames), Nicklas Lidstrom (Red Wings), Jarome Iginla (Flames), Pavel Datsyuk (Red Wings) en Rick Nash (Blue Jackets) de startende zes.

Het Oosten won met 8-7. Eric Staal van de Carolina Hurricanes werd als MVP gekozen.

Op weg naar de play-offs
Na een absentie van enkele weken keerde Sidney Crosby weer terug in de line up van de Penguins. De rentree van het 21-jarige toptalent uit Nova Scotia was een enorme boost voor de ploeg uit Pittsburgh. Bovendien werden de Slowaak Marian Hossa en Pascal Depuis overgenomen van de Atlanta Thrashers, in ruil voor Colby Armstrong, Erik Christensen en Angelo Esposito. De Penguins zouden in het reguliere seizoen 102 punten verzamelen en de Atlantic Division winnen. Enkel de Montreal Canadiens (104 punten) haalden een betere score in het Oosten. De overige ploegen in de Eastern Conference die zich voor de play-offs plaatsten waren de New Jersey Devils, de New York Rangers, de Philadelphia Flyers, de Ottawa Senators, de Boston Bruins en de Washington Capitals.



In het Westen waren de Detroit Red Wings veruit het sterkst. De ploeg uit Michigan behaalde 115 punten en won daarmee de President's Trophy als beste team in het reguliere seizoen. De Nashville Predators, de Minnesota Wild, de Colorado Avalanche, de Calgary Flames, de San Jose Sharks, de Anaheim Ducks en de Dallas Stars volmaakten het rijtje van ploegen uit het Westen in post-season.

De strijd om Lord Stanley
Veel kenners en liefhebbers voorspelden een Cup Final tussen de Detroit Red Wings en de Pittsburgh Penguins. Deze finale kwam er ook.

Pittsburgh versloeg in de Conference Quarterfinals de Ottawa Senators met 4-0. Daarna werden in de Conference Semifinals de NY Rangers in vijf duels overwonnen. In de Conference Finals werden in een all-Pensylvania clash de Philadelphia Flyers overtuigend verslagen (4-1). Voor het eerst sinds de succesvolle vroege jaren '90 werd de Stanley Cup Finale bereikt.

De Red Wings legden een iets moeilijkere weg naar de eindstrijd af. Eerst werd Nashville met 4-2 geklopt, vervolgens werd de Colorado Avalanche gesweept (4-0) en met een 4-2 zege op de Dallas Stars werd de eindstrijd bereikt.

Het was bij voorbaat een mooi affiche. Twee ploegen met een grote reputatie. De ervaring en niets ontziende verdediging van 'Motor City' (onder leiding van captain Nick Lidstrom) tegenover de aanvallende kracht van Crosby en Malkin aan de kant van Pittsburgh.

De Stanley Cup Finals begonnen op 24 mei in Detroit. De Wings hadden dus thuisvoordeel in de series en buitten dat goed uit. De eerste twee duels in de eigen Joe Louis Arena werden overtuigend gewonnen. De eerste met 4-0 en de tweede met 3-0. Goalie Chris Osgood, die voorafgaand aan de play-offs nog de tweede keus was achter Dominik Hasek, liet met twee shutouts zien tegen de druk bestand te zijn. Mannen als Mikael Samuelsson, Dan Cleary en Brad Stuart wisten makkelijk het net te vinden.

Pittsburgh zou zich niet gewonnen geven. Het derde duel (28 mei) werd in de eigen Mellon Arena gespeeld. De Penguins moesten winnen om nog kans te maken. Dit gebeurde ook. 3-2 was de eindstand. Crosby was met twee doelpunten (beiden op assist van Hossa) de grote man. In het vierde duel in Pittsburgh (31 mei) bewees Detroit toch licht de overhand te hebben. Met 2-1 wonnen de roodhemden, Jiri Hudler werd de matchwinner.

Detroit wilde voor eigen publiek op 2 juni de Cup binnenhalen. Maar daar staken de Pens een stokje voor. Na triple overtime scoorde Petr Sykora de winnende voor Pittsburgh. De Penguins leefden nog en hoopten dat de Wings zo van slag waren dat er nog een stunt inzat.

Het zesde duel (4 juni) in Pittsburgh werd daarom cruciaal. Detroit wilde alles behalve een beslissende zevende pot en begon daarom furieus. De Wings kwamen vrij snel met 2-0 voor via Brian Rafalski en Valtteri Filppula. Maar met een powerplay doelpunt van Jevgeni Malkin vonden de Penguins weer aansluiting. In de derde periode vergrootte Henrik Zetterberg de voorsprong voor de Wings. De ploeg uit Detroit zat op rozen. Toen Marian Hossa vlak voor het einde 3-2 maakte werd het nog even billenknijpen, maar Osgood hield zijn hok schoon.

De Detroit Red Wings wonnen de Stanley Cup Finals met 4-2. Voor de 11e keer in de geschiedenis mocht de ploeg van manager Mike Babcock de grootste prijs in het ijshockey in de prijzenkast zetten.

De Zweed Nicklas Lidstrom was de eerste Europese captain die de Stanley Cup omhoog mocht houden. Zijn landgenoot Henrik Zetterberg kreeg de Conn Smythe Trophy als meest waardevolle speler (MVP) van de play-offs.


...en de Cup ging naar Detroit

Tot zover deel 1. In het vervolgdeel de awards, de draft, opvallende trades, het huidige seizoen en nog enkele opmerkelijke facts & figures.

vrijdag 26 december 2008

[ NBA ] Vrolijk kerstmis!

Genieten geblazen. In de NBA werden afgelopen nacht, op eerste kerstdag, vijf wedstrijden van niveau gespeeld. Ook vandaag worden twintig teams in iets minder spannende line-ups aan het werk gezet. Maar laten we het hebben over afgelopen nacht. Vijf wedstrijden, vijf verhaallijnen. Leuke, voor mij onverwachte uitslagen en een sprankje hoop voor de rest van het seizoen.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

New Orleans Hornets vs. Orlando Magic

Vooraf was het de vraag of de kleine, snelle Hornets waren opgewassen tegen het brute geweld dat Orlando onderin, in Dwight Howard rond heeft lopen. De cijfers zeggen van niet: De Hornets schoten slechts een derde van hun schoten raak en guard Chris Paul had het moeilijk met de Magic. Hij had vier assists, wat eeuwen geleden moet zijn voor de man, twee turnovers en twaalf punten op weg naar een broodmagere 68 - 88 verliespartij.
Aan de kant van de Magic pakte Dwight Howard routinieus (is dat een woord?) 15 rebounds en drie blocks. Zijn +26 score (het verschil dat je team maakt met jou op het veld) suggereert echter dat zijn presentie alleen al angstaanjagend was voor de Hornets. Dat moet goed voelen.

San Antonio Spurs vs. Phoenix Suns

Een match-up waarin ik vroeger altijd voor de Suns was. Hun koppigheid om eens defense te proberen te spelen, gecombineerd met de wanhoopstrades die Steve Kerr maar blijft verzinnen, hebben me echter naar San Antonio gedreven. San An speelt solide, trots in de verdediging. Ze zijn oud, iets trager maar fundamenteel gewoon goed. Verder doet hun rookie George Hill leuke dingen op het veld en Roger Mason blijkt na vier jaar in de league ineens 'game' te hebben.
De wedstrijd afgelopen nacht moet een thriller geweest zijn. Met nog vier seconden te gaan schoot Roger Mason een drietje om een achterstand van twee punten voor de Spurs om te buigen in een overwinning: 91 - 90. De grote namen produceerden bijna allemaal naar behoren en The Big Cactus miste de 5000e vrije worp. Brick!


Roger Mason heeft wat te vieren na een 'clutch' driepunter
Foto: NBA.com

Washington Wizards vs. Cleveland Cavaliers

Oh boy... Over deze twee teams en de ontmoetingen ertussen is al veel geschreven. Cleveland maakt er een gewoonte van de Wizards uit de play-offs te knikkeren. De Wizards reageren op de enige manier die de macho-cultuur van de NBA toestaat: Door 'beef' te zoeken. De Wizards bleven maar roepen dat ze klaar waren voor Cleveland en LeBron, bleven schreeuwen dat LeBron overrated was, etcetera etcetera etcetera. Als je dan als team afhangt van een man van glas (Gilbert Arenas, deze is voor jou), dan heb je niet slim gehandeld.

In deze wedstrijd nam DeShawn Stevenson voor Washington plaats op de bank. Hij wilde zijn 'swagger' in dit slechte seizoen terugvinden door tegen tweede, mindere, units te spelen. Dat plan werkt als een Helmonder voor DeShawn: Gisteren schoot hij 2-8 (0-5 van driepuntsland) voor 4 punten, hij had een turnover en werd een keer gesmasht. De Wizards verloren met 93 - 89 maar kunnen denk ik wel iets leren van de pot. LeBron James tot 38 minuten dwingen en op 18 punten houden is goed. Bijblijven als je bester speler Caron Butler zijn motivatie thuis heeft gelaten, is goed. Laat me even subjectief zijn: Ik eis een overwinning van Washington, de volgende keer als de teams elkaar treffen.

Dallas Mavericks vs. Portland Trail Blazers

Zullen we het even over 'dompers' hebben? Greg Oden stelt teleur man, goddamn... De Blazers begonnen het seizoen gloeiend heet, 'maar Greg Oden moest zijn weg nog vinden'. Inmiddels zijn de Blazers wat afgekoeld (4-6 in de laatste tien wedstrijden) en ziet Oden er nog steeds verdwaald uit. De lijn voor gisteren, kuch kuch: vier fouten, evenveel punten, drie turnovers en vijf rebounds. Ik zeg niet dat Oden geen goede speler zal worden, maar het zal nog wel even duren. Zonde. De man is grappig en verdedigend wél een beest.

Dallas, dat won met 102 - 94, had een oldschool avondje van Jason Kidd. Hij was vier punten verwijderd van een tripple-double waar hij patent op heeft: precies tien punten met een dozijn rebounds en assists. Prachtig. Verder is hij nog steeds overrated en schoot hij 1-4. Dirk Nowitzki heeft een stil seizoen met mooie cijfers. Gisteren schoot hij weer dertig punten bij elkaar en vond hij ook nog tijd twee assists uit te delen. Josh Howard was okay, Jason Terry was goed. Dit team is nog steeds een play-off team.

Boston Celtics vs. Los Angeles Lakers


Dit plaatje zegt eigenlijk alles wat ik wil vertellen. Ik ben heel erg tegen de Celtics. Ik weet niet waarom, maar is dat niet het mooie van sport? Dat je gevoel schaamteloos de voorrang boven verstand kunt geven? Rajon Rondo is een geniale guard, Ray Allen heeft een picture-perfect schotje, Paul Pierce is stoer, Kevin Garnett is.. Ah! Daar zit het struikelblok. Kevin Garnett is zo onsympathiek, zo smerig, ugh. De man schreeuwde toen hij kampioenwerd een schaamteloze reclamespreuk voor zijn merk Adidas. En deed het fout. Dat is nasty.

Kevin Garnett doet smerige, intimiderende dingen op het veld die er niet thuishoren. De Simon Adebisi van de NBA overwint tegenstanders door zijn grootte. Hadden we vroeger op het schoolplein geen hekel aan mensen die precies hetzelfde deden? Nou en of. Ik gun Kevin Garnett niets dan de verliespartijen die hij in Minesota zo gewend was. De gedachte dat hij het record van de Bulls (72 overwinningen) zou kunnen overtreffen, zit me dwars. Steve Kerr, lid van dat '96 Bulls-team, zegt dat hij zal toasten als de C's hun elfde wedstrijd verliezen. Ik zal met hem meedoen, en me helemaal lam zuipen als de Lakers de Celtics verslaan in de finale. Zoals het hoort.

dinsdag 23 december 2008

[ NBA ] DeShawn Stevenson: Zo kan het óók

DeShawn Stevenson heeft de op één na langste streak van wedstrijden die hij in de basis start, van de hele NBA. Tayshaun Prince is de enige die vaker (380) bij de eerste vijf op het veld stond. De nummer twee van de Washington Wizards deed het bijna drie-en-een-half seizoen, 275 wedstrijden. Aan die reeks komt echter een eind. Teamspeler DeShawn kwakkelt met zijn schot, en heeft geen moeite anderen een kans te gunnen.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Stevenson benaderde nieuwe coach Ed Tapscott met het verzoek in de tweede unit gezet worden. DeShawn schiet een gruwelingwekkende 31.7% en denkt dat komst van de bank hem uit het dal kan trekken: 'Hey Tap, I'm struggling a bit, why don't you let me come off the bench and see if I can't get my swag back going against some second-line guys?' Tapscott waardeerde het gebaar en maakte er prompt gebruik van: 'I thought it an enormously gracious thing to say. And so, we're looking at different combinations with the lineup, whether big or small, and let DeShawn go with the second unit for a while. He's the ultimate team guy and that's why I have so much respect for him.'

Een mooi teamgebaar van Stevenson die persoonlijk belang opzij zet om zijn team, zo hoopt hij, beter te maken. Caron Butler speelt voorlopig Shooting Guard en Dominic McGuire kan Stevenson's rol overnemen. Of dit gaat werken? McGuire moest ik opzoeken (slecht teken) en de tweedejaars heeft nog geen sein gegeven ooit een rol van betekenis in de NBA te gaan spelen. Aan de andere kant: De Wiz zijn enorm slecht en misschien dat de balans tussen starters en bank op deze manier wat beter wordt. Vanavond spelen de tovenaars tegen de Bobcats, waar Boris Diaw een wedergeboorte beleeft. Mijn gok: Bobcats +12, maar goed.

Foto wordpress.com

Je moet vooral het gebaar van Stevenson waarderen. Ik had zoiets niet verwacht, van iemand de laatste jaren vooral hoge ogen gooide door in de pers een rel met LeBron James te zoeken. Ik vind het signaal prachtig en hoop dat sommige spelers denken: 'Shit, als ik mijn team elke nacht pijn doe met een +/- score onder het vriespunt, misschien moet ik dan óók een stapje terug doen.'

Ga ik namen noemen? Absoluut! Ricky Davis, Antoine Walker, Stephon Marbury; Als jullie écht willen spelen en winnen, speel dan alsjeblieft een minuut of acht per wedstrijd als astma-medicijn voor de echte jongens. Geef de sterren adem en scoor 4 punten per wedstrijd. Daar zijn jullie goed genoeg voor, heus. Maar dat zijn inkoppers.

Een kijkje in de rating van John Hollinger, die alle spelers rangschikt op effectiviteit leert bijvoorbeeld dat Jerry Stackhouse geen zaken heeft als zesde man voor een play-off team. Ik weet dat je geblesseerd bent, Jerry. Ik hoop dat je plekje op de bank vergeven is. Bruce Bowen: Je staat onder Francisco Fucking Elson in die lijst. En je wilt nog steeds dat we je zien als een defensieve topper. Ik zie je als een misbaksel dat niet weet wat fatsoenlijk basketball is.

Sebastian Telfair, Desmond Mason. Vrij grote namen hè? Zij kennen ongeveer een seizoen gelijk aan dat van Stevenson, qua effectieve inbreng, maar ik denk niet dat zij een verschuiving in rangorde zouden pikken. DeShawn Stevenson doet dat wél, komt zelf met het idee. Denk daar aan als je per ongeluk over een wedstrijd van de Wizards struikelt. Er zit tenminste één persoon in dat team die zijn eigen rugnummer op zijn rug heeft laten inken, en die het wat interesseert. Denk er aan als je volgende keer door je eigen coach gewisselt of genegeerd wordt. Misschien, heel misschien, is het wel beter zo. En ga je er van winnen.

maandag 22 december 2008

[NFL] Falcons grote play-off verrassing

De Atlanta Falcons hebben zich gisteren met een 24-17 overwinning op Minnesota geplaatst voor de play-offs in de NFL. Hiermee is de ploeg uit Atlanta nu al de grote verrassing van het seizoen, want zelfs de grootste optimist binnen de Falcons-organisatie had niet van een plek in de postseason durven dromen.

Door Chris van Dijk



De Falcons vieren feest met Blalock (#63) (foto: Getty Images)

De laatste jaren kwamen de Falcons alleen maar negatief in het nieuws. De vier overwinningen en twaalf nederlagen waren vorig seizoen nog het positiefste wat er uit Atlanta te melden viel. In augustus vorig jaar werd quarterback Michael Vick namelijk geschorst door de NFL. De ster van de ploeg werd een half jaar eerder beschuldigd van het organiseren van hondengevechten en in augustus door de rechtbank veroordeeld tot een gevangenisstraf van 23 maanden. Door het Amerikaanse rechtssysteem is het mogelijk dat hier nog wat tijd bij komt, maar op zijn vroegst komt Vick pas volgend jaar juli weer vrij.



Michael Vick (foto: adpulp.com)

Door de schorsing van Vick zat Atlanta bij de start van het vorige seizoen ineens zonder startende quarterback. Joey Harrington werd hierdoor noodgedwongen de startende QB. Bovendien klikte het niet tussen coach Bobby Petrino en de spelers. Petrino stapte aan het einde van het seizoen op na slechts drie wedstrijden gewonnen te hebben.

In de draft kozen de Falcons voor Matt Ryan, een nieuwe quarterback. Bovendien werd met Mike Smith een nieuwe coach aangetrokken. De verwachting was dat de combinatie van een nieuwe coach en een rookie quarterback tijd nodig had, maar vanaf de start van het seizoen verrasten de Falcons. De tien overwinningen die de ploeg dit jaar al boekte is een evenaring van het record voor een team dat het seizoen speelde met een nieuwe coach en een rookie quarterback. Met een thuiswedstrijd tegen St. Louis nog op het programma is een verbetering van dit record zeker mogelijk.

Na het bereiken van de play-offs was iedereen binnen de Falcons-organisatie blij met het onverwachte succes. “Het is heel belangrijk voor ons”, verklaarde speler Jason Blalock. “Aan het begin van het jaar was iedereen heel negatief, ook bij de start van het trainingskamp. Het voelt zo goed om nu hier te staan.”

Het seizoen voor de Falcons is met het halen van de play-offs dus al meer dan geslaagd. De vraag is nu natuurlijk hoe ver de ploeg nog kan komen. Ze zullen zeker niet de favoriet zijn voor het halen van de Super Bowl, maar dat soort teams zijn altijd heel gevaarlijk. In ieder geval kan de ploeg van Smith vrijuit spelen, want niemand zal ook maar iets van Atlanta verwachten. Bij de Falcons zijn ze in ieder geval niet anders gewend.

zondag 21 december 2008

[NHL] Zweedse versterking voor Vancouver

De Vancouver Canucks hebben zich weten te versterken met routinier Mats Sundin. De voormalige ster (37) van de Toronto Maple Leafs tekende op 18 december jongstleden een contract voor één jaar bij de ploeg uit de havenstad aan de Canadese westkust.

DOOR HARRY WEERTS

De Zweedse rechtshandige centre was sinds de voorbije zomer een free agent. Hij overweeg even om te stoppen, maar belangstelling van onder meer de Montreal Canadiens, de New York Rangers en de Vancouver Canucks deden de lange (1.96 meter) Scandinaviër van gedachten veranderen. De keus viel op de laatstgenoemde. Bij de ploeg uit Vancouver zal hij ongeveer 5 miljoen dollar aan salaris ontvangen. Het is de bedoeling dat Sundin zo snel mogelijk in actie komt.



Mats Sundin is één van de toonaangevende Europeanen in de NHL. Hij staat bekend om zijn doorzettingsvermogen en zijn leiderschap. Met de Tre Kronor (het Zweedse nationale team) was hij erg succesvol. Hij pakte drie wereldtitels (1991, 1992 en 1998) en in 2006 werd in Turijn het olympisch goud gewonnen. De Stanley Cup wist hij in zijn NHL-carrière (Quebec Nordiques en Toronto Maple Leafs) nog nooit te winnen. Wel scoorde hij als enige Zweed meer dan 1000 punten.

maandag 15 december 2008

[ NHL ] Hockey's Bloodiest Brawl

De NHL heeft een lange geschiedenis van rivaliteiten. Vooral tussen de 'original six' (Boston Bruins, Chicago Blackhawks, Detroit Red Wings, Montreal Canadiens, New York Rangers en de Toronto Maple Leafs) is er de nodige haat en nijd. Maar ook tussen nieuwe en oude teams klikt het soms niet. In de jaren '90 woedde er een heetgebakerde strijd tussen de nieuwkomer Colorado Avalanche en het traditieteam Detroit Red Wings, met een bloedige clash in 1997 als climax.

DOOR HARRY WEERTS

De vete tussen beide teams ontstond in 1996. In de finale van de Western Conference ontmoetten de Avalanche en de Wings elkaar. De nieuwe ploeg uit Denver, opvolger van de Quebec Nordiques, maakte een opvallend sterk debuutseizoen door. Het allereerste duel in de NHL werd met 3-2 gewonnen van Detroit, dat een seizoen eerder in de Cup Final nog met 4-0 werd gesweept door New Jersey. Colorado eindigde in de reguliere competitie als tweede van de Western Conference en won de Pacific Division. De play-offs waren een feit.

Onder leiding van aanvoerder Joe Sakic, de Zweedse forward Peter Forsberg (de grote ster van het Olympisch IJshockeytoernooi in 1994, waar Zweden het goud pakte), de halverwege het seizoen binnengehaalde goalie Patrick Roy en verdediger Adam Foote liep het als een trein. In de play-offs werden de Vancouver Canucks en de Chicago Blackhawks opzij gezet. In de Western Conference Finals stond de ploeg uit Denver tegenover Detroit, de sterkste ploeg in het reguliere seizoen.

Het werd een keiharde strijd om een plek in de finale. Colorado zou in zes duels zegevieren en later ook de Stanley Cup pakken. Dat kwam hard aan bij de fanatieke hockeyfans uit Michigan. Maar een actie van Colorado-speler Claude Lemieux op Detroit-centre Kris Draper zou ze nog langer heugen. Lemieux checkte zijn landgenoot (beiden zijn Canadezen) hard van achteren. Draper knalde met zijn gezicht tegen de glazen boarding. Daarbij brak hij een kaak, die na de nodige operaties pas weer kon worden hersteld. Wings-flankspeler Dino Ciccarelli zou later zeggen dat hij het niet kon geloven dat hij de hand van Lemieux schudde na afloop van het duel.

Er stond dus nog een flinke rekening open. Het volgende seizoen zouden de Wings en de Avalanche elkaar weer meermaals treffen. De eerste drie duels verliepen zonder noemenswaardige incidenten, maar op woensdag 26 maart 1997 liep in het in de Joe Louis Arena in Motor City mis. En flink ook.

Nadat Igor Larionov (Red Wings) en Forsberg (Avalanche) in aanvaring kwamen, zag Detroit-ijzervreter Darren McCarty zijn kans schoon om de referee te vermijden en Claude Lemieux een pak rammel te verkopen. Even later zouden de twee door officials uit elkaar worden gehaald, maar de toon was gezet. Patrick Roy snelde uit zijn doel om Lemieux te hulp te schieten, maar werd hard onderuit gebeukt door Brendan Shanahan. Die laatste kreeg het vervolgens aan de stok met Adam Foote. Vervolgens ontstond er een vechtpartij tussen de goalies Mike Vernon en Patrick Roy. Die laatste moest zich aan een blessure aan het oog laten behandelen. De knokpartij tussen Larionov en Forsberg ging ook nog even door. De Zweed raakte geblesseerd en zou het duel niet meer vervolgen. Wit werd ondertussen rood, want het ijs lag vol met bloed. Nadat de Zamboni het ijs schoonmaakte en de gemoederen weer waren bedaard, kon het duel doorgaan. 5-5 was de stand na de reguliere speeltijd. Maar in de over time zou niemand minder dan McCarty de winnende scoren. Het geweldadige duel zou de geschiedenisboeken ingaan als 'Bloody Wednesday' en 'Fight Night at the Joe'.

Het was geen goede reclame voor het ijshockey, maar volgens Vernon bracht de knokpartij de Wings wel op tijd bij elkaar voor de play-offs. Detroit zou uiteindelijk de Cup pakken en deze het seizoen erop prolongeren.In daaropvolgende duels zou het nog eens tot enkele clashes komen. In november 1997 begonnen McCarty en Lemieux na enkele seconden al weer te vechten. Ook op 1 april 1998 ging het weer mis. Ditmaal waren vooral doelverdedigers Patrick Roy en Chris Osgood de aanstichters. In 2002 zou er nog eens een vechtpartij uitbreken, voorlopig voor de laatste keer. Nu was het vooral bad boy Sean Avery (destijds Detroit Red Wings) die zich misdroeg.

Sindsdien is de verhitte strijd wat afgekoeld. Colorado heeft ondertussen een grotendeels nieuw team. En ook aan de kant van Detroit zijn er niet veel spelers meer die 'Bloody Wednesday' meemaakten.

Een weekend voor de tv

Wat is digitale televisie toch een goede uitvinding. En dan vooral de doorgifte van NASN. Wat wil je nog meer dan 24 uur per dag Amerikaanse sporten op televisie. Voor mij was deze zender de enige reden het extra pakket van UPC te nemen en afgelopen weekend heb ik weer uitgebreid genoten van Amerikaanse top- en collegesport.

Door Chris van Dijk

Het weekend begint met een uitstapje naar Sport1. Op vrijdagavond staan de Phoenix Suns en de Orlando Magic tegenover elkaar in Phoenix. De Suns spelen zonder Shaq, terwijl Orlando het vanaf het derde kwart zonder Dwight Howard moet doen vanwege een knieblessure. Vlak voor tijd lijken de Magic de zege toch te pakken, maar Grant Hill doet zijn oude ploeg de das om met een mooie reverse lay-up. 113-112.

In de Verenigde Staten is de zaterdag vooral gereserveerd voor college sporten. Het is play-off tijd in College Football en zaterdagavond zendt NASN een wedstrijd uit tussen Richmond en Northern Iowa. Deze twee universiteiten komen uit in de Division I-AA, zoals het tweede niveau van college football wordt genoemd. De twee ploegen maken er een leuke en spannende wedstrijd van welke uiteindelijk veertien seconden voor tijd wordt beslist door een touchdown van underdog Richmond. De Spiders mogen nu komende vrijdagavond voor het eerst in de geschiedenis van de school spelen om het kampioenschap van de divisie I-AA.

Deze avond staan er ook veel college basketbalwedstrijden op het programma. Het duel tussen Georgetown en Memphis wordt de volgende ochtend herhaald. Het is een zeer spannend, maar zeker niet goed duel. Memphis mist veel schoten en geeft de bal veel weg. Georgetown mist veel schoten en geeft veel aanvallende rebounds weg. Het wordt overtime en hierin wint Georgetown verdiend omdat het er nu wel in slaagt om goede schoten te nemen en te maken. Memphis is er na het verlies van Derrick Rose niet in geslaagd een nieuwe pointguard aan te trekken en dat is in het spel duidelijk te merken.

Op zondag beginnen veel wedstrijden in de Verenigde Staten al rond 1 AM. Dat is zeven uur ’s avonds in Nederland, dus door NASN en Sport1 is er voor ons liefhebbers genoeg te zien. Om kwart voor zeven beginnen de Toronto Raptors en de New Orleans Hornets op Sport1 aan hun NBA-duel, terwijl op NASN te zien is hoe de Atlanta Falcons en de Tampa Bay Buccaneers het tegen elkaar opnemen in de NFL.

Het voordeel van de Amerikaanse sporten is in dit geval dat er veel time-outs en spelonderbrekingen zijn. Op deze momenten kan er van wedstrijd naar wedstrijd gezapt worden. De footballers maken er een spannende pot van met vooral goed verdedigen, terwijl in Canada duidelijk is dat de bezoekende Hornets beter zijn dan de Raptors. Vooral All-Stars Chris Paul en David West maken in dit duel het verschil, mede ook omdat Toronto er niet in slaagt een goede inside aanval neer te zetten.
Na afloop van de basketbalwedstrijd kan de aandacht helemaal op het American Football gelegd worden. De Falcons en de Bucs staan gelijk en pas in de verlenging weet Atlanta na een mooie drive een fieldgoal te scoren en in OT de zege binnen te halen.

Na deze ontmoeting even een reclameblokje en de volgende NFL-wedstrijd blijkt al te zijn begonnen. De Pittsburgh Steelers en de Baltimore Ravens nemen het tegen elkaar. Ook hier veel defense in een belangrijke divisie wedstrijd. De Steelers kunnen de play-offs halen als ze winnen, terwijl de Ravens met een zege op gelijke hoogte komen. Voor de liefhebbers van aanvallend football en touchdowns is dit geen geschikte wedstrijd. De beide verdedigingen zijn ijzersterk en geven alleen maar fieldgoals weg. Met nog een minuut te gaan staan de Ravens met 9-6 voor, en dan komt daar eindelijk de touchdown. Pittsburgh krijgt de bal in de endzone en neemt zo een 13-9 voorsprong. Baltimore krijgt nog een laatste kans, maar slaagt er niet in om te scoren, waardoor de Steelers de wedstrijd en de divisie winnen.

Na afloop van dit duel duurt het nog maar een half uur voor de Sunday Night Game tussen de kampioen New York Giants en de Dallas Cowboys van start gaan. Omdat het morgen weer gewoon een werkdag is, laat ik deze maar voor wat het is. Het nachtwerk bewaren we voor de play-offs die volgende maand van start gaan.

zaterdag 13 december 2008

[ NFL ] Spanning in het AFC Oosten

Het seizoen in de NFL is kort. Erg kort. Met slechts zestien reguliere competitiewedstrijden vanaf september beginnen de play-offs, en daarmee de strijd om het kampioenschap, al in januari. Met nog drie speelronden te gaan is er, door dit korte seizoen, werkelijk nog van alles mogelijk. Als nieuwe fan van de New England Patriots ben ik wat dat betreft met m'n neus in de boter gevallen. Het wordt spannend, in het AFC Oosten.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

In de NFL gaan per conferentie de zes beste teams door naar de play-offs. De vier winnaars van de verschillende subdivisies krijgen rechtstreeks doorgang, de vijfde en zesde teams worden aan de hand van hun 'record' uitgekozen. En hier wordt het spannend voor de Patriots en rivalen New York Jets en Miami Dolphins.

Alle drie de teams staan op dit moment op 8 - 5 en daarmee een wedstrijd achter op de Baltimore Ravens en Indianapolis Colts, die tweede in hun divisie staan. Met andere woorden: Als de voorgenoemde teams geen eerste worden in hun divisie 'AFC East', zouden ze het naseizoen kunnen missen. Hoe staan 'mijn' Patriots er voor?

Het schema voor de komende drie weken is niet bijzonder moeilijk, om te beginnen. Buffalo is een lager geklasseerde ploeg in de eigen divisie, die wél een grote rol kan spelen. Zij treffen namelijk nog de Jets én de Patriots de komende weken. Bij winst op beide teams heeft Buffalo ook nog kans op de play-offs. Zouden die mannen gemotiveerd zijn? Lijkt me wel.


Een andere toekomstige tegenstander is Seattle, een zekerheidje. Zij hebben de hoop op de play-offs al lang opgegeven, maar kunnen nog van belang zijn. Ook zij treffen de Jets nog, voor het seizoen over is. Men praat ooit over 'sportief je plicht doen'. Dit lijkt me een schoolvoorbeeld van een gedemotiveerd team, dat het niet kan maken om geen 200% te geven.

En dan het laatste weekend. Bij een gelijk opgaande strijd (iedereen 1-1) in de eerste twee weken, gaat een potje football in New York van wereldbelang zijn. De Jets spelen dan tegen de Dolphins uit Miami, en het kan best zijn dat werkelijk alles van die pot afhangt. Winst kan zomaar een ticket naar een kampioenschap betekenen. Verlies betekent hoogst waarschijnlijk uitschakeling. Zo hard kan sport ooit zijn, zo mooi kan sport ook zijn.

Een stap vooruit. We schrijven zondag, 28 december. Ondanks de commercial breaks zit ik als een autistische zombie voor m'n computer. Ik probeer elke actie te begrijpen, elke kleine play te waarderen. Kijk met me mee, tegen die tijd kunnen we er weer een leuk stuk over schrijven.

donderdag 11 december 2008

[NHL] Loslippige rebel zes duels aan de kant

IJshockeyer Sean Avery van de Dallas Stars staat erom bekend dat hij zegt wat hij denkt. Nu is 'thrash talking' een veel voorkomende gewoonte onder sommige sporters in de grote Amerikaanse profcompetities. Maar NHL-commissioner Gary Bettman was niet al te blij met recente opmerkingen van de Canadees over Dion Phaneuf van de Calgary Flames.

DOOR HARRY WEERTS

De huidige vriendin van Phaneuf, actrice Elisha Cuthbert, is een ex van Avery. Voorafgaand aan het duel tussen de Flames en de Stars op 2 december vroeg Avery zich voor de camera af waarom NHL-spelers zo vaak relaties aangaan met zijn 'sloppy seconds'. Dit zorgde voor de nodige ophef in hockeyland.

Zijn coach Dave Tippett gaf aan dat hij vond dat Avery zijn boekje te buiten ging. Ook de geroutineerde Stars-forward Mike Modano was niet blij met de opmerkingen van de linkerflankspeler. Avery bood de dag na de gewraakte uitspraken wel zijn verontschuldigingen aan. Volgens de Canadees was het een mislukte poging om de spanning op te bouwen voorafgaand aan het duel.

Maar dit mocht niet baten. Van de NHL kreeg Avery op 5 december een schorsing van zes duels opgelegd. Deze ging met terugwerkende kracht in en verloopt op 16 december. De overkoepelende organisatie wil daarmee ook laten blijken dat een professionele omgang met de media een belangrijk onderdeel is van het ijshockey. Volgens insiders zou er niet zijn ingegrepen als Sean Avery de opmerkingen op het ijs maakte.

De 28-jarige Canadees uit het plaatjsje Pickering in Ontario heeft de reputatie van een vrijbuiter die er geen moeite mee heeft om tegen de stroom in te zwemmen. Zo heeft hij belangstelling voor mode, wat niet gebruikelijk is voor stoere ijshockeyers. Ook spot hij met ongeschreven regels op het ijs. Zo irriteerde hij vorig jaar Devils-goalie Martin Brodeur, door enkele seconden recht voor zijn neus te staan en wild met de stick te zwaaien.

[ NBA ] Trade Phoenix en Charlotte

Jason Richardson is een Phoenix Sun, Raja Bell en Boris Diaw zijn Bobcats geworden. Om het financiële plaatje kloppend te maken zijn Jared Dudley (Wie?!?) en Sean Singletary (Juist) ook bij de ruil betrokken. Phoenix krijgt een bewezen scorer in Richardson, de Bobcats een creatieveling in Diaw en harde verdedediging in Bell. Een goede trade of riekt het naar de wanhoop die Shaq ook al naar Phoenix bracht? Ik ben er nog niet over uit.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Ik kan de gedachtegang van Phoenix wel begrijpen, maar wanneer gaan die mannen in het hoofdkantoor nou beslissen dat die aanpak van aanvallen niet gaat werken? De Suns gingen dit seizoen eindelijk wat trager, gecontroleerder spelen, zo luidde het plan. En dat moet ook wel met een wat oudere Nash en een Shaquille O'Neal in je team. Maar juist de mannen die best konden draaien in zo'n conventioneel systeem worden nu de deur uit gedaan. En wat krijgen ze terug?

Jason Richardson is een prototype Suns-speler uit '06, als je het mij vraagt. Verdedigen interesseert hem geen fuck, hij zorgt voor highlights, kan schieten en heeft nooit bewezen een winnaar te zijn. Behalve in de dunk-contest dan; mad props. Maar Phoenix keert alle goede plannen de rug toe en lijkt terug te keren naar de aanpak die al jaren bewezen heeft dat het in de play-offs gewoon niet werkt. Zie je een team dat niet kan verdedigen de Lakers afstoppen? Wat een grap. De enige man die Kobe nog enigszins in bedwang kon houden, is foetsie.

Voor de Bobcats zie ik de trade wel zitten. Diaw zou best wel eens positief kunnen reageren op een nieuwe uitdaging, een nieuwe omgeving. In Phoenix was het flamboyante er na een paar jaar wel af. En dat de man aanvallend talent heeft, is niet te ontkennen. Het kwam er in Phoenix niet vaak genoeg uit. En Raja Bell is een tough guy, een nasty asshole, een mean motherfucker. Mochten de Bobcats ooit nog in de playoffs raken, dan staat Kobe een leuke verrassing te wachten. Die twee kennen elkaar.

Verder opent de trade deuren voor de Bobcats. Zij kunnen nu Gerald Wallace eindelijk buiten mieteren, een gelegenheid waar ze al lang op wachten. Wallace klaagt, zorgt voor een slechte atmosfeer, maar was ondertussen wel een belangrijke factor voor de Cats. Nu kunnen zij misschien een team verleiden Wallace en wat kleingeld aan te nemen, om een bijna-Allstar binnen te hengelen. Voor de Bobcats zou het mooi zijn. We hebben hier het laatste nog niet over gehoord.

[MLB] Sabathia een start(er) voor de Yankees

Na het missen van de play-offs en de komende verhuizing naar een nieuw stadion was het voor iedereen duidelijk. De Yankees zullen er alles aan doen wat mogelijk is om de ploeg te versterken en weer richting de World Series te krijgen. Het aantrekken van de beste pitcher is een goede start. CC Sabathia is de komende zeven jaar een Yankee.

DOOR CHRIS VAN DIJK

De Yankees zijn het grootste team van de Verenigde Staten en misschien wel de hele wereld. Overal kom je mensen tegen met een baseballcap met daarop het wereldberoemde logo. Door de grootte van de club ben je voor of tegen de Yankees. Een middenweg is niet mogelijk met deze club.

Zelf ben ik vóór de Yankees. Mijn eerste bezoek aan de Verenigde Staten was in juli, dus alleen het honkbalseizoen was bezig. Als fan van de Amerikaanse sporten moest ik een keer naar een wedstrijd, al was het alleen maar om de sfeer en de cultuur mee te maken. Gelukkig speelden de Yankees thuis tijdens mijn bezoek aan New York. Was ik al fan van de ploeg van Derek Jeter, een bezoek aan de Yankee Stadium zorgde er voor dat die liefde bekrachtigd werd. Het stadion, Monument Park, allemaal dingen die niet uit te leggen zijn, maar je meegemaakt moet hebben. Helaas had Mike Mussina een slechte dag en verloren de Yankees kansloos van de Detroit Tigers, het blijft toch bij en sinds die avond wist ik het zeker. Ik was een Yankee-fan.

Helaas werden de Yankees nooit meer de ploeg van eind jaren ’90. Tot dit seizoen werd wel elk jaar netjes de play-offs gehaald, of nog een enkele keer de World Series, een titel zat er niet meer in. Dieptepunt was dat de best-of-seven serie van de grote rivaal uit Boston werd verloren. De Yankees stonden met 3-0 voor, maar de Red Sox wonnen toch nog met 4-3 en pakten vervolgens hun eerste kampioenschap sinds 1918.

Dit jaar ging het nog minder met de Yankees. Mede door blessures werd er veel verloren en zelfs de play-offs werden gemist. Uitgerekend het laatste jaar in het fameuze Yankee Stadium was er een om zo snel mogelijk te vergeten. Gelukkig staat er achter de club een zeer rijke eigenaar die er geen problemen mee heeft om geld uit te geven om het team sterker te maken. Afgelopen seizoen bedroeg de totale salarispost voor de Yankees iets meer dan 207 miljoen dollar, ruim zeventig miljoen meer dan nummer twee, stadgenoot de Mets. Het contract van een aantal goedbetaalde spelers liep dit jaar af, dus iedereen wist dat de Yankees alles zouden doen om weer een titelkandidaat neer te zetten.

Het aantrekken van CC Sabathia is dus de eerste stap. En ik kan alleen maar zeggen dat ik het een fantastische aanwinst vind. In het verleden hebben de Yankees veel spelers gehaald alleen maar vanwege de naam. Alex Rodriguez is hier een voorbeeld van, aangezien hij dezelfde positie bekleedde als clubicoon Jeter. Maar aan startende werpers had New York een flink gebrek de afgelopen jaren en aangezien Sabathia pas 28 is, en dus nog jaren mee kan, is het een logische aanwinst. Natuurlijk is 160 miljoen dollar voor zeven jaar best veel geld, maar ik verwacht wel dat Sabathia dit waard zal zijn.

De vraag is nu natuurlijk wat er nog meer gaat gebeuren op de transfermarkt. Bij alle clubs stond Sabathia bovenaan het verlanglijstje. Alle clubs wilden weten wat er met hem zou gebeuren voor ze achter de andere werpers aan zouden gaan. AJ Burnett, Ben Sheets en Derek Lowe zijn nu de beste pitchers die free-agent zijn en de clubs voor het uitkiezen hebben. De verwachting is dat de Yankees opnieuw de portemonnee zullen trekken en zullen proberen nog twee van deze werpers aan zich te binden. Het zou er voor zorgen dat de Yankees eindelijk weer een toprotatie hebben van startende werpers. Dit is de afgelopen jaren de achilleshiel van de ploeg gebleken en de play-offs worden vaak toch gewonnen met pitching. Er is nog veel te doen voor de Yankees, maar de start is in ieder geval veelbelovend. Laat het nieuwe seizoen maar beginnen.

woensdag 10 december 2008

[ NBA ] Jerry Sloan en 20 jaar Jazz

Het contrast kon gisteravond niet groter zijn. Kevin McHale nam voor het eerst plaats op de bank bij de Minnesota Timberwolves en deed dit tegenover Jerry Sloan, die vierde dat hij nu twintig jaar hoofdcoach van de Utah Jazz is. In een competitie waar coaches steeds sneller ontslagen worden (vier in iets meer dan een maand) is er één ding zeker. Sloan gaat pas weg bij de Utah Jazz als hij dat wil.

DOOR CHRIS VAN DIJK

Jerry Sloan is een legende. Hij nam op 9 december 1988 het roer over van Frank Layden, die zelf opstapte als coach van de Utah Jazz. Assistent Jerry Sloan werd door de populaire Layden voorgedragen als zijn meest geschikte opvolger en na een moeizame start kreeg hij het complete vertrouwen van iedereen in Salt Lake City.

Natuurlijk heeft Sloan geluk gehad met de ploeg die hij heeft gehad. Via de draft kreeg Utah de beschikking over John Stockton en Karl Malone. Dit werd het best op elkaar ingespeelde duo ooit. Stockton heeft de meeste assists gegeven in de geschiedenis van de NBA en Malone was bijna altijd de ontvanger van de passes en staat tweede op de topscorerslijst. Nu heeft Utah opnieuw een sterk duo met Deron Williams en Carlos Boozer, waardoor de ploeg uit de mormonenstad opnieuw meedoet om de titel.

Toch kwam het beste werk van Sloan niet met de topteams. In 2003 stopte Stockton met basketballen en vertrok Malone naar de Lakers om zijn gewenste droom van een kampioensring na te streven. Utah bleef achter met een team waarbij de beste spelers Andrei Kirilenko, Carlos Arroyo, Raja Bell en Gordon Giricek waren. De verwachtingen waren extreem laag voor deze ploeg. Het kost een team na het vertrek van twee topspelers meestal jaren om te rebuilden en één van de basketbalexperts van ESPN verwachtte dat de Jazz dat seizoen slechts 9 van de 82 wedstrijden zou winnen.

Het werden er echter 42 en dat komt vooral door de aanwezigheid van Sloan. Want elke speler die bij Utah komt weet één ding zeker. Werk je niet hard, dan heb je een probleem. De coach staat bekend om zijn harde aanpak, waarbij hij zijn teams volledig af kan branden in de pers. Maar nooit als ze een slechte wedstrijd hebben gespeeld, maar alleen als hij vindt dat ze niet hard genoeg hun best hebben gedaan. De bekendste quote van Sloan in de media is: “Size doesn't make any difference; heart is what makes a difference. These guys over there want to make the playoffs more than we do."

Het draait Sloan allemaal om het winnen van wedstrijden en verder niets. De coach is ondanks zijn constante successen nooit ‘coach van het jaar’ geworden en dit gebrek aan erkenning hindert hem helemaal niet. Coaches mogen altijd voorgedragen worden voor de Hall of Fame, maar Sloan heeft dit tot nu toe steeds tegengehouden, omdat hij vindt dat hij het nog niet verdient. Pas volgend jaar als Stockton toegelaten mag worden, dan zou hij er mee kunnen leven. Maar tot die tijd draait het gewoon om het basketbal en is hij er druk mee bezig om zijn typerende spelletje over te dragen aan zijn spelers. Utah kan zich zo opmaken voor een nieuwe play-off run. Als zijn spelers tenminste hard genoeg werken naar zijn zin.

zondag 7 december 2008

[ NBA ] Resurrectie van de Miami Heat

De Heat zouden tegenvallen. Shaun Marion zou wellicht geruild worden omdat het allemaal niet zo lekker loopt. Dat viel laatst te lezen op hoopshype.com. Diverse media besloten dat het tijd werd het team uit Miami de grond in te praten. Beasley brengt geen game, Wade moet alles alleen doen, Marion past niet, ze hebben geen center. Blablabla. De Miami Heat hebben een ruig schema achter de rug en staan met 11 - 9 twee wedstrijden boven .500. De play-offs lijken meer dan haalbaar voor het team van eerstejaars hoofdcoach Erik Spoelstra. Seizoen '08-'09 brengt de wederopstanding van een prachtige ploeg. Resurrectie van de Miami Heat.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Dwyane Wade. Ik heb me in het verleden groen en geel geërgerd aan zijn goklust in de verdediging, zijn slechte beslissingen in de aanval en al zijn roekeloze turnovers. Zijn vastberadenheid om alles zelf te doen in spannende tijden en de moeite die hij heeft met het vertrouwen van teamgenoten. Maar dit seizoen, wow... Wade lijkt van de Olympische Spelen teruggekomen met het gedachtengoed dat in Beijing voor de U.S.A. sowieso centraal stond. Één voor allen, allen voor één. En niet anders dan winnen is een optie.

Wade heeft careerhighs in zowel punten (28.9, eerste in de NBA), assists (7.7), schotpercentage, rebounds en steals. Dat is niet normaal, dames en heren. Weten jullie nog hoe goed hij in '06 was? Nu is hij beter, volwassener en omringd door jong talent. Wade heeft zijn laatste ring volgens mij nog niet gewonnen.

Dan de rest. Ik kan, naast de terugkeer van Wade, eigenlijk niet verklaren hoe Miami het zo goed doet. Ik denk dat het een mix van elementen is. Een nieuwe coach, die schijnbaar op het obsessieve af het spelletje bestudeert. Een nieuw elan na een periode Pat Riley zal best verfrissend werken. Of is het de tactische zet die Udonis Haslem vaker op de centerpositie zet? Is het het vertrouwen dat mannen als Chris Quinn en Joel Anthony krijgen? Spelers die in andere teams niet aan de bak zouden komen, zijn solide krachten in Southbeach.

Voor nu is het gewoon genieten geblazen. Rookie Mario Chalmers laat chemie met Wade en de rest zien, de jongeman barst van het vertrouwen. Iemand die 4.5 assists kan noteren naast Wade, in krap 30 minuutjes per wedstrijd, snapt het spelletje. Die jongen leest het NRC; Die komt er wel. Dan Michael Beasley. Hij is geen Derrick Rose, geen OJ Mayo. Nog niet. Hij heeft wél de offensieve vuurkracht om een tweede man van dit team te worden. Een zekerheid, binnen vijf meter (of verder!) van de basket. Beasley kleurt de toekomt in Miami op geheel eigen, excentrieke, wijze rooskleurig in.

Winst van Utah, winst van Portland, Phoenix met Shaq werd geklopt. De laatste weken lijken de Heat te groeien in hun rol en in de competitie. Waar gaat dit stoppen? Ergens in mei, denk ik. Ver, ver in de playoffs.

zaterdag 6 december 2008

[ NFL ] Burress als aangeschoten wild

Blessures zijn schering en inslag bij de reuzen van het American Football. Maar Plaxico Burress van de New York Giants berokkende zichzelf vrijdag 28 november op nogal knullige manier schade. De 31-jarige wide receiver, die eerder dit jaar nog de winnende touchdown scoorde in de Super Bowl, schoot zichzelf per ongeluk in zijn rechterdij tijdens een bezoek aan een nachtclub in New York City.

DOOR HARRY WEERTS

Het vuurwapen van Burress zat in zijn broekriem, maar gleed van zijn been en ging vervolgens af. De speler van de Giants raakte echter niet levensbedreigend gewond en de volgende middag werd hij al weer ontslagen uit een lokaal ziekenhuis. Maandag 1 december moest hij zich echter melden bij de NYPD, dat inmiddels via videobeelden op de hoogte was geraakt van het incident. Burress werd aangeklaagd wegens illegaal wapenbezit, want hij had geen vergunning voor het dragen van het vuurwapen. Burgemeester Michael Bloomberg van New York drong er op aan om de Football-vedette zwaar te straffen. Hij sprak van ten minste drie en een half jaar celstraf.

Maar na het betalen van een borgsom van 100,000 dollar, een dag later, is Plaxico Burress weer op vrije voeten. Maar hij zal de rest van het seizoen niet meer in actie komen. Zijn team heeft hem geschorst voor het reguliere seizoen en bij eventuele play-offs staat de wide receiver op de injured list.

31 maart zal Burress weer voor de rechtbank verschijnen. Verwacht wordt dat hij zichzelf ‘not guilty’ pleit.

dinsdag 2 december 2008

[ NFL ] Op ontdekking in het American Football

Dag NFL, mijn naam is Tiel en ik wil fan worden. Ik ben 22 jaar oud en heb in mijn leven slechts flarden van jou als sport actief meegemaakt. Wat ik zag verbaasde me, verraste me, bracht me in vervoering. Als nooit tevoren ben ik bereid door de ellenlange onderbrekingen en onoverzichtelijke teams heen te kijken. Ik wil fan worden. Bij een globaal gebrek aan rauwe mannelijkheid in de wereld zie ik jou een mogelijke oplossing bieden, of in ieder geval een tijdelijke uitweg uit dit Tokyo Hotel-tijdperk. En hoewel ik van het spelletje nog bijna niks snap, heb ik al een idool.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Randy Moss. Waarom heb ik er niet eerder aan gedacht? Als ik een favoriete speler zoek, waarom dan niet de beste maat van hij-die-ooit-mijn-favoriete-basketballer-was? Randy Moss is pond voor pond net zo'n bad-ass als Jason Williams, groeide samen met hem op en is een begenadigd Wide Receiver (zo ver ben ik al ). Randy Moss heeft opstootjes met de wet gehad, controverse op het veld, helemaal mijn speler. Maar wat ook mooi is:

Ik besloot dus dat ik de NFL moest gaan volgen. Voor de blog, dat ook, maar ook omdat het echt een prachtige sport is. Sport moet voor mij aan het criterium voldoen dat het een lichamelijke strijd is. Wie is er het sterkst, snelst, of zoals bij football en basketball, een combinatie van beide. Maar ik ging dus NFL volgen. Ik zit nu al een paar dagen mezelf een eind in de rondte te lezen, highlights te kijken, maar kwam niet echt verder. Toen besloot ik De Tactiek toe te passen.

Als ik voor mezelf een favoriet team en speler aan zou wijzen, zou ik die op de voet gaan volgen en zodoende de rest van de league een beetje leren kennen. Ik ging op zoek naar een favoriete speler die geen quarterback was en kwam dus de naam van Moss tegen. In een wedstrijd tegen een ander team (zover ben ik dus) had hij een paar touchdowns. Zijn naam herkende ik meteen, zijn highlights waren gaaf, ik was er uit! De Tactiek is vanaf nu toegespitst op Moss en ZIJN New England Patriots.

Wisten jullie bijvoorbeeld al dat de Patriots een zeer matig team zijn als Moss niet een paar goeie vangballen maakt? Ik wel, door De Tactiek. Moss moet meters maken om zijn ploeg een goede kans in de play-offs te bieden. In wedstrijden die de Patriots verloren hebben, vijf tot nu toe, speelde Moss significant slechter dan in de winstpartijen (7 stuks). Ik heb nog vier reguliere wedstrijden te gaan (kort man, zo'n seizoen!) en dan staat de superbowl van februari al bijna klaar. Noem het een waanzinnig, onhaalbaar doel, maar ik ben van plan vóór die tijd een fan met kennis van de Patriots te worden. Stay tuned.


[ NHL ] San Jose Sharks, nieuwe grootmacht in het Westen?

Silicon Valley associeer je niet direct met ijshockey op hoog niveau. Toch herbergt deze ‘high tech’ regio in het Noorden van Californië een team dat al een tijdje in de top van de NHL meedraait: de San Jose Sharks.

DOOR HARRY WEERTS

De Sharks bestaan sinds 1991 en komen uit in de Pacifische Divisie van de Western Conference. De ploeg is ontstaan uit de fusie tussen de Minnesota North Stars en de Cleveland Barons. De gebroeders George en Gordon Gund waren aandeelhouders hiervan en waren in de jaren ‘80 van plan om een ploeg in de Bay Area van San Francisco (waartoe ook San Jose behoort) te vestigen. De NHL was hier op tegen, maar stelde een compromis voor. De Gunds moesten de fusie tussen Minnesota en Cleveland ongedaan maken, dan zouden ze toestemming krijgen om één van de teams naar San Jose te verhuizen. Toen ze dat deden verkochten de gebroeders hun aandeel in de North Stars (dit team verhuisde naar Dallas) en kregen daar een franchise in San Jose voor terug.

Er was nog geen naam voor de ploeg, dus werd de lokale bevolking om hun creatieve ingevingen gevraagd. Aanvankelijk was de naam ‘Blades’ de nummer één, maar omdat die naam appelleert aan wapens werd voor de nummer twee ‘Sharks’ gekozen. Een haai is ‘vastberaden, meedogenloos, snel en lenig’ vertelden de eerste eigenaren. Eigenschappen die goed van pas komen in ijshockey.

Beginnen is vaak moeilijk. Zo merkten de Sharks ook in hun eerste twee seizoenen. Onder leiding van coach George Kingston verloor de ploeg uit Noord-Californië in het seizoen 1992-1993 71 duels, waarvan zeventien op een rij. Maar de ommekeer kwam snel. Nieuwe spelers werden aangetrokken. Tot de verbeelding sprekend waren de Russische forwards Igor Larionov en Sergei Makarov. Dat is tweederde van de gevreesde KLM-lijn, die in de jaren 80 furore maakte met de Sovjetploeg. Ook nieuw waren goalie Arturs Irbe en verdediger Sandis Ozolinsh, beiden uit Letland.

In het seizoen 1993-1994 bereikten de vastberaden haaien onder de nieuwe coach Kevin Constantine met een respectabel aantal van 82 punten voor het eerst de play-offs. In de eerste ronde stuntten de Sharks direct door de favoriete Detroit Red Wings in zeven duels te verslaan. Een ronde later zou Toronto echter te sterk zijn. Het seizoen erop werd opnieuw de play-offs gehaald, maar daarna zou een tijdelijke neergang optreden. Larionov ging naar Detroit en Makarov verhuisde naar Zwitserland.

De Gunds bouwden ondertussen aan een nieuw team. Forward Owen Nolan kwam over van de Colorado Avalanche en Patrick Marleau werd in de draft aangetrokken. Bovendien werd doelverdediger Mike Vernon voorafgaand aan het seizoen 1997-1998 binnengehaald. Vernon won even daarvoor nog met de Detroit Red Wings de Stanley Cup en kroonde zichzelf tot MVP van de play-offs. Ook nieuw was de hoofdcoach Darryl Sutter. Goede tijden waren weer aangebroken, want meermaals werden de play-offs bereikt. In 2002 was de eerste Division-titel een feit.

Daarna brak een nieuw tijdperk aan. De gebroeders Gund verkochten het team aan een groep lokale investeerders onder leiding van Greg Jamison. Ron Wilson werd de nieuwe coach. Turbulente tijden braken aan, waarin veel spelers kwamen en gaan. In 2003-2004 beleefden de Sharks het beste seizoen ooit, met 104 punten in de reguliere competitie. In de play-offs waren de Calgary Flames te sterk. Ironisch genoeg was de Finse goalie Miika Kiprusoff de grote man van het Canadese team. Hij was eerder in het seizoen verhuisd van San Jose naar Calgary. In het seizoen 2005-2006 was er sprake van een grootschalige ruil met de Boston Bruins. Brad Stuart, Wayne Primeau en Marco Sturm vertrokken naar de Oostkust en San Jose kreeg er Joe Thornton voor terug. Dit zorgde voor een enorme impuls, want nadat de eerste tien duels verloren gingen werd alsnog post season gehaald. Het aantrekken van Thornton bleek een meesterlijke zet en de Canadese centrumspeler kreeg de Hart Memorial Trophy als meest waardevolle speler uit de NHL.

Ook in 2006-2007 en 2007-2008 werden de play-offs gehaald, waar de Californiërs tegen respectievelijk Detroit en Dallas hun Waterloo vonden. Met een jong en energiek team groeiden de Sharks uit tot een vaste waarde in de top van de Western Conference. Inmiddels is de nieuwe hoofdcoach Todd McLellan. Onder zijn leiding presteren de Sharks wederom sterk. In het huidige seizoen heeft San Jose twintig duels gewonnen en drie verloren. Daarmee gaat het trots aan de leiding in de Western Conference. De huidige sterren zijn Joe Thornton, de Kazachse goalie Jevgeni Nabokov en de Duitse verdediger Christian Ehrhoff. De ervaren Rob Blake werd nieuw aangetrokken om de defensie verder te versterken.

De San Jose Sharks zijn uitgegroeid tot een absolute topploeg in de NHL. In het begin werd er misschien sceptisch gedaan over het zoveelste expansieteam in een warme streek zonder natuurlijk ijs. Maar door te presteren en vaak de play-offs te halen hebben de Sharks respect afgedwongen van de ijshockeyfans. Ook dit seizoen lijken de play-offs weer makkelijk gehaald te kunnen worden. De vraag is of op korte termijn in de voetsporen kan worden getreden van ploegen als de Anaheim Ducks en de Tampa Bay Lightning. Eveneens afkomstig uit gebieden waar het zelden of nooit vriest, maar waar wel de Stanley Cup omhoog werd gehouden. Zal dit de Sharks ook lukken?

[ NBA ] LeBron en de zomer van 2010

30 juni 2008. Het is een dag die in de agenda van alle GM’s in de NBA met rood staat omcirkeld. Op deze woensdag lopen de contracten van onder meer LeBron James, Dwyane Wade, Amare Stoudemire grapje begrijpen alleen zuiderlingen ;), Chris Bosh en Dirk Nowitzki af. Of beter: Ze kunnen aflopen, want bijna al deze spelers hebben een contract met een optie om het in 2010 te beëindigen. En elk team in de NBA droomt er van één, of nog beter twee, van deze toppers naar zijn stad te kunnen halen. Rond de meeste spelers is het rustig als het gaat om 2010, maar James flirt openlijk met New York en met elke andere ploeg die maar capspace heeft. Maar wat als dit nu een truc is om nu al kampioen te worden met de Cavs?

Door CHRIS VAN DIJK


Een legende word je niet door hoeveel geld je verdient of voor welke clubs je speelt. Je echte faam wordt afgemeten aan het aantal kampioenschappen. Vraag dit maar aan Karl Malone of Charles Barkley. Twee van de beste basketballers ooit, maar nooit kampioen. Kobe Bryant krijgt altijd te horen dat hij zonder Shaq nooit iets gewonnen heeft. Titels zijn dus belangrijk en vandaar dat veel toppers in de laatste jaren van hun carrière een ploeg zoeken waar ze een goede kans op een titel hebben.


LeBron James weet dat hij vooral veel titels moet pakken om in een adem genoemd te worden met Jordan, Magic en Bird. Dit zal dus zeker meespelen in zijn keuze voor een nieuw team. De Cavs kunnen als zijn huidige team James het beste salaris en het langste contract geven, maar bij de afsluiting van de huidige verbintenis heeft James ook niet voor het maximaal aantal jaren gekozen. LeBron lijkt ook voor een maximum contract bij een andere ploeg te willen spelen. James lijkt Cleveland dus over anderhalf jaar te gaan verlaten, maar wat als al deze overdreven media-aandacht bedoeld is om al in één van de twee komende jaren kampioen te worden?


De media-aandacht voor het mogelijke vertrek van 2010 begint vermoeiend te worden omdat het nog ver weg is en er veel kan gebeuren. Toch is het een belangrijk onderwerp omdat het steeds meer invloed krijgt op dit en volgend seizoen. De New York Knicks hebben een winning record en traden hun top twee scorers om zo over anderhalf jaar een kans te maken op het aantrekken van de beste basketballers van het moment. Detroit stuurt Billups naar Denver zodat het ook de financiële ruimte krijgt die het nodig heeft om in 2010 toe te kunnen slaan. De Pistons lijken er door het vertrek van Billups en de komst van Iverson niet beter op te worden. En om in 2010 een kans te hebben om een topper te contracteren mogen de contracten van Wallace en Iverson niet worden verlengd. Dus als Dumars hier op wil wachten heeft hij volgend jaar een nog minder goed bezet team.


Dit zijn dus al twee Eastern Conference-teams die hun team hebben verzwakt voor de komende twee play-off series. Op deze manier blijven er maar weinig concurrenten over voor Cleveland. Natuurlijk is Boston er nog en in het westen zijn er met New Orleans, Utah en vooral de LA Lakers nog meer titelkandidaten, maar daar waar veel teams met het oog op de zomer van 2010 minder worden kunnen de Cavs juist geld uitgeven om LeBron met een zo goed mogelijk team te omringen. Zij hoeven tenslotte niet onder de caplimit te zitten om hem een max-contract aan te bieden. En ze hebben nu nog flink wat aflopende contracten die met het oog op de beruchte zomer zo waardevol zijn. Dus de Cavs kunnen de komende anderhalf jaar goede aanvullingen voor LeBron weghalen bij ploegen die deze spelers juist kwijt willen om LeBron aan te kunnen trekken over anderhalf jaar.


Dit geeft de Cavs dus de mogelijkheid om dit of komend seizoen een kampioensteam neer te zetten. Mocht het Cleveland lukken dan heeft het optimaal gebruik gemaakt van alle media-aandacht. Want had hij gezegd dat hij zijn hometown Cavs een schitterende club vond en hoopte dat hij hier zijn hele carrière zou kunnen blijven, dan zouden ploegen zich misschien veel meer richten op de seizoenen tot 2010, in plaats van de korte termijn op te offeren in de hoop in 2010 LeBron te kunnen contracteren. Zelfs een ploeg als Detroit, waar free-agents bijna altijd weg gaan in plaats van naar toe gaan, denkt een kans te hebben op LeBron. Het geeft de ‘LeBron 2010’ een extra interessante lading. Met elke trade lijkt het aantal kampioenskandidaten minder te worden. De zomer van 2010 kan zo wel eens een hele mooie worden voor LeBron James. Niet omdat hij een uitstekend contract bij de New York Knicks tekent, maar omdat hij dan zijn Cleveland Cavaliers naar de eerste titel in de geschiedenis weet te leiden.

maandag 1 december 2008

[ NBA ] Play-offs voor de New York Knicks?

Het seizoen is voor de New York Knicks voor ongeveer een vijfde gespeeld. Na zestien wedstrijden staat de ploeg van Mike D’Antoni op 8 - 8 en is daarmee achtste in de Eastern Conference. Ze zijn dus, op papier, kandidaten voor de play-offs. Gaat het zover komen? Een vraag waarbij gevoel en verstand in gevecht raken. Eens kijken.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Dit jaar staat voor New York in het teken van geld vrijmaken. De salary cap gebiedt ploegen het uitbetalen van forse bedragen een beetje in de perken te houden. Situaties zoals in de voetbalwereld, kom je in de NBA niet veel tegen. Zo kan het dus ook dat de rijkste ploeg (de New York Knicks) niet per se de beste spelers heeft: Ze hebben maar iets meer te spenderen dan andere teams met een kleinere thuis- en fanbasis.

De Knicks hopen in 2010 ene LeBron James aan de gelederen toe te voegen. James is dan free agent en kan tekenen waar hij wil, en waar hij het meeste geld kan ontvangen. Cleveland, zijn thuishonk voor de komende twee seizoenen, kan óók veel betalen en dat schijnt men in New York vergeten te zijn. De Caveliers zullen er alles aan doen James te behouden en in tegenstelling tot New York hebben ze het personeel om een fatsoenlijk team om hem heen neer te zetten. In New York zal James, zoals het er nu naar uitziet, geen ring winnen. In Cleveland? Misschien dit jaar al. De Cavs zijn goed dit jaar.

Maar om dus salarissen te verdampen zijn de Knicks flink aan het ruilen geslagen en hierdoor staan ze inmiddels op het veld met een ploeg die eigenlijk geen ruk voorstelt. En wat gebeurt er? Een willekeurige sportfilm komt tot leven. Underdogs bloeien, onder leiding van ‘vrijheid, blijheid’ Mike D’Antoni, op tot winnaars. De New York Knicks spelen hun beste basketball in jaren.

… Or do they?

De Knicks verrassen, dat zeker. Dat je met zeven man (Marbury weigert te spelen) nog enigszins competitief voor de dag kunt komen, is knap. Dat je Golden State verslaat in één van de bruutste wedstrijden van dit seizoen, ook met zeven man, is geweldig. Dat je (omwille van die capspace) je topscorers ruilt voor (wederom) spelers met een vraagteken, is gedurfd.

D’Antoni, hij zij geprezen, heeft voor méér assists, méér punten en méér winstpartijen gezorgd dan voorganger Isiah Thomas. Maar de hype draait door, al zijn de Knicks beter dan vorig jaar. Dat David Lee 37 pts en 21 rebs pakt tegen Golden State, zegt veel over Golden State. Dat Chris Duhon 22 assists pakt, wat echt heel goed is, ook. Wat ik wil zeggen: New York heeft nog geen echte krachtmeting gehad.

Twee keer winnen van Washington, één keer van Oklahoma City en dan nog Memphis, Charlotte en Golden State. Dat zijn geen teams man… Alleen winst tegen Utah is respectabel, totdat je ziet dat Deron Williams toen niet meedeed voor de Jazz. Wederom een partij die je eigenlijk alleen maar kunt verliezen.

De Knicks maken veel herrie dit jaar, maar brengen te weinig. Marginale winstpartijen tegen het gespuis in de NBA. Versla een willekeurig +.500 team op overtuigende wijze, en misschien maak je van deze pessimist een gelovige. Voorlopig zie ik de Knicks zeer spoedig onder de magische .500-grens duiken, en daar tot de mogelijke komst van LeBron in 2010 niet meer vandaan komen.

zaterdag 29 november 2008

[ NCAA ] Het BCS-systeem

Het reguliere seizoen van het college football is bijna afgelopen. Voor veel universiteiten staat vanavond de laatste wedstrijd op het programma. Na deze wedstrijden is het tijd voor de zogenaamde bowl-wedstrijden, de play-offs van het college football.

DOOR CHRIS VAN DIJK

Ik ben het college football dit seizoen pas voor het eerst echt gaan volgen. In het verleden wel wat artikelen over het seizoen gelezen en door de vele blowouts en het controversiële BCS-systeem trok het me niet echt. In Europa volg ik het jeugdvoetbal ook niet, dus waarom zou ik dan wel naar Amerikaanse collegewedstrijden kijken?

Maar ook ik ben bekeerd. Ik ben een paar keer tijdens ‘March Madness’ in de Verenigde Staten geweest en dan blijkt dat collegesport ook heel leuk kan zijn. Dus dit seizoen ook het college football opgepakt en gelukkig deed mijn team het vanaf het begin goed. Tijdens mijn laatste bezoek aan de VS een week in Texas geweest en onder meer het stadion van de Longhorns bezocht. De aanwezigheid van DJ Augustin en Kevin Durant in het basketbalteam zorgde er voor dat dit mijn favoriete Amerikaanse college werd.

De Longhorns hebben een goed football-seizoen achter de rug. Wonnen op neutraal terrein van Oklahoma, op dat moment gezien als het beste team van de Verenigde Staten. Kwamen zelf op nummer één te staan en verloren ongelukkig door een touchdown in de laatste seconde bij Texas State. Oklahoma won weer van Texas State en zo staan deze drie rivalen bovenaan in hun divisie.

Dit is natuurlijk een mooi einde van het seizoen, mits er een goed play-off systeem zou zijn. En dat ontbreekt nu juist in het college football. Geen December Madness met een x-aantal teams, maar een ingewikkeld systeem waarbij slechts de twee beste ploegen om het kampioenschap mogen spelen. Zoals gezegd is dit het eerste seizoen pas dat ik het volg, maar als ik het goed begrepen heb zijn er nog vier andere ‘bowl-wedstrijden’, maar deze zijn minder belangrijk dat de national championship game. Hiervoor zijn vier wild-cards beschikbaar omdat de divisiewinnaars van de zes grootste conferences zeker zijn van deelname. Een van de wildcards zal naar de nummer twee van de divisie van Texas, de Big 12 South, gaan.

Het lijkt logisch dat één van de teams uit de divisie van Texas naar de finale om het nationale kampioenschap gaat, maar de controversie zit in welke ploeg er gaat. Texas won donderdag al en eindigt het seizoen met maar één nederlaag. Oklahoma en Texas Tech moeten vanavond/vannacht nog spelen, dus afwachten is wat er hier gebeurt. Eindigen de drie ploegen gelijk dan is de verwachting dat het mysterieuze selectiesysteem zal bepalen welk team het sterkste is en dat dit voor Oklahoma zal kiezen, Texas zal dan tweede worden en Texas Tech derde. Jammer als Texas-fan, zeker omdat het de enige ploeg is die van Oklahoma heeft gewonnen en ook als enige van de drie geen thuiswedstrijd heeft gehad in de onderlinge ontmoetingen.

Nu kan deze volgorde nog veranderen als Oklahoma of Texas Tech vanavond/vannacht verliest. Het meest logische zou zijn als Texas fan te hopen dat Oklahoma verliest. Want verliest de nummer één, dan wordt de nummer twee de nieuwe nummer één. Toch? Maar helaas werkt het niet zo. Door het onderlinge resultaat zou Texas Tech dan de divisie winnen. Dus als Oklahoma wint speelt Texas Tech niet in een bowl-wedstrijd omdat het derde in de divisie wordt en als Oklahoma verliest winnen ze de divisie en maken ze kans op de nationale titel. Texas (de nummer twee) wint dus de divisie weer alleen als Texas Tech (nummer drie) verliest.

Het is een onderwerp waar veel over gesproken wordt en heel veel kritiek op is. En toch slagen die Amerikanen er niet in om met een geloofwaardiger en betrouwbaarder play-off systeem te komen. Gelukkig gaat er volgend jaar veel in het land veranderen. Misschien dat Barack Obama nog wat tijd heeft om niet alleen de financiële crisis en de oorlog in Irak op te lossen, maar kan hij ook zorgen voor een goed BCS-systeem zorgen. Het zou het college football een stuk leuker maken om te volgen. Voor dit seizoen komt het natuurlijk allemaal te laat. Dus nu maar hopen dat Baylor de Longhorns kan helpen door vanavond bij Texas Tech te winnen.

vrijdag 28 november 2008

[ NBA ] Sergio Rodriguez en Rudy Fernandez: The Spanish Connection

De Portland Trail Blazers vormen dé storyline om te volgen dit jaar, als je kijkt naar de National Basketball Asociation. Of je nou een ‘believer’ bent of een hater tegenover Greg Oden, de Blazers bieden geweldige highlights en lijken een succesvolle toekomst tegemoet te gaan. Capspace te over, up and coming supersterren en bovenal ‘The Spanish Connection’. Sergio Rodriguez en Rudy Fernandez zijn het mooiste koppel in de NBA. Het is goed om een fan van Portland te zijn.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Voordat ik mijn man-crush op Sergio Rodriguez in alle glorie op de lezers los laat, even wat over de Blazers. En wat geschiedenis. Ik ben een Jason Williams-fan. Altijd geweest, zal ik altijd blijven. De meest spectaculaire speler in de historie, beste passer, blablabla. Genoeg daarover. De lafaard stopte zijn carrière, waardoor ik a) geen speler meer had om voor te juichen en b), daarmee samenhangend, geen team meer. Enter: De Trail Blazers.

Ik had een nieuw idool nodig om mijn eigen spel naar te modelleren. De guard, want dat ben ik ook, moest vooral goed kunnen passen, geen superster zijn en voor flinke highlights zorgen. Sebastian Telfair en zijn Timberwolves waren nooit echt een optie, zo slecht ben ik nou ook weer niet, en Sergio Rodriguez bleef door mijn achterhoofd spoken. Ondertussen wist ik dat de Blazers dit jaar best eens herrie konden gaan maken. Een fitte Oden , killer Brandon Roy in de gelederen. Dit zou een vet jaar kunnen worden.

De Olympische Spelen hadden de wereld (en mij dus ook) inmiddels kennis laten maken met Rudy Fernandez, de speler die Portland in de draft van ’08 contracteerde. Fernandez is een magere lat van 1.98 meter die als shooting guard speelt. Oversized, fysiek niet erg sterk maar daardoor beweeglijk als een hert. Fernandez springt als een malloot de gym uit, iets wat Dwight Howard kan bevestigen. Even lachen, Dwight, je wordt gefilmd.



Fernandez trok me de streep over, als een kersje op de taart die er toch al lekker uitziet. In 2008 zou ik gaan juichen voor Rodriguez, Fernandez en het hele Blazer-team. De pre-season begon, en wat ik zag overtrof al mijn verwachtingen. De ene alley-oop volgde de andere op. Rodriguez hees zichzelf naar een nieuw level, zowel qua zelfvertrouwen als qua prestataties. En nummers liegen niet: Rodriguez stijgt boven zichzelf uit als hij met Fernandez in het veld staat. Hij scoort meer, passt beter en op de een of andere manier plukt hij zelfs meer rebounds, gemiddeld: via 82games.com.

De komende jaren zal ik elke verhaallijn over LeBron naar New York negeren (totdat het daadwerkelijk gebeurt). In plaats daarvan zal ik in woorden de grootsheid van deze twee Spanjaarden proberen te vangen. Pau Ga-wie? Laat ik maar stil zijn, en jullie achterlaten met nog een youtube-je. The Spanish Connection.

[ NHL ] Alexander Ovechkin, de hoop van Washington

‘De Russen komen eraan!’ In de Koude Oorlog hadden die woorden een negatieve bijklank, maar sinds de val van de Muur staat het in ijshockeykringen gelijk aan een stroom van getalenteerde spelers uit Rusland die in het Westen hun geluk komen beproeven. Vooral de Noord-Amerikaanse profcompetitie NHL, het Mekka van de sport, lonkt voor de pucktovenaars van het Oosten.

DOOR HARRY WEERTS

In de jaren negentig maakten spelers als Sergei Fedorov, Igor Larionov, Pavel Datsyuk en Alexander Mogilny al indruk bij roemruchte teams als de Detroit Red Wings en de Toronto Maple Leafs. Zij werden gezien als de pioniers, die de weg naar de NHL effenden voor begaafde ijshockeyers uit de voormalige Sovjet-Unie. Tegenwoordig is er een nieuwe, jongere generatie.

Naast Jevgeni Malkin van de Pittsburgh Penguins is vooral Alexander Ovechkin (Washington Capitals) het gezicht van deze lichting. In oktober 2005 maakte hij zijn debuut voor de ploeg uit de Amerikaanse hoofdstad in het duel tegen de Columbus Blue Jackets. Direct scoorde hij twee punten. De op 17 september 1985 in Moskou geboren speler werd een jaar eerder als first pick overall gekozen in de draft. Maar vanwege een spelersstaking, de beruchte lock-out, werd in het seizoen 2004-2005 geen professioneel ijshockey gespeeld.

Ovechkin is de zoon van een oud-profvoetballer en een basketbalster die als lid van het Sovjet-damesteam olympisch goud won in Montréal (1976) en Moskou (1980). Al op jonge leeftijd was hij bezeten van ijshockey. Al kind was hij tijdens ijshockeywedstrijden aan de beeldbuis gekluisterd. Hij wilde niets missen. Op zijn zevende begon hij met de sport. Het talent van de jonge Alexander bleef niet onopgemerkt en al snel werd hij gescout door het fameuze Dynamo Moskou. Op zijn zestiende debuteerde hij in de hoofdmacht. Twee seizoenen later werd de rechtshandige Ovechkin gekozen tot de beste linkerflankspeler van de Russische Superleague. Tevens werd hij de jongste topscorer ooit van Dynamo. Met de Russische jeugdploeg bleef succes net zo min achterwege. In 2002 en 2003 wonnen de Russen de wereldtitel voor juniorenteams.

Het talent van de snelle en behendige Rus bleef in Noord-Amerika niet onopgemerkt. Hij viel op door een goede puckhandling en was onnavolgbaar snel in zijn acties en zijn schaatsen. Ovechkin was gewild tijdens de NHL entry draft van 2004. De Capitals uit Washington D.C. hadden het fortuin om als eerste te mogen kiezen. De keus viel zoals verwacht op de speler van Dynamo Moskou.

Een jaar later dan gepland debuteerde de Moskoviet in de hoofdmacht van de franchise uit de Amerikaanse hoofdstad. Al snel vestigde hij zijn naam als één van de beste rookies in de league. Op 13 januari 2006 maakte de linkerflankspeler zijn eerste hattrick, in een duel tegen de Mighty Ducks of Anaheim. In zijn debuutjaar in de NHL werd hij gekozen in het All Star Team en aan het eind van seizoen ontving hij de Calder Memorial Trophy, als beste rookie van de NHL.

Het voorbije seizoen was het beste uit de nog jonge carrière van ‘Alexander the Great’, zoals hij door fans van de Capitals wordt genoemd. Hij was de eerste speler in twaalf jaar die 65 goals scoorde. Ook wist nog nooit eerder een left winger zo vaak te scoren in één seizoen. In de zomer van dit jaar ontving Ovechkin de Hart Trophy, als Most Valuable Player van de NHL. Tevens wist de jonge Rus voor het eerst met de Russische hoofdploeg een grote prijs te pakken. In Canada werd de wereldtitel gewonnen, na in de finale in over time het gastland te verslaan. Het eerste wereldkampioenschap voor Rusland sinds 1993.

Op financieel gebied gaat het Ovechkin ook voor de wind. Hij wist na onderhandelingen een contract van dertien jaar in de wacht te slepen, wat hem in totaal 124 miljoen Amerikaanse dollar moet opleveren. Dat komt neer op ongeveer 9,5 miljoen dollar per jaar. Daarmee is de Rus de best betaalde ijshockeyer tot nu toe.

Dit legt wel een grote druk op de schouders van de behendige Ovechkin. De altijd kritische fans in Washington verwachten niet anders dan dat hij op korte termijn de Stanley Cup naar de hoofdstad haalt. Iets wat de Capitals nooit eerder is gelukt. Op individueel vlak heeft Ovechkin zijn sporen al verdiend, nu nog met het team. De play-offs halen lukte het voorbije seizoen voor het eerst sinds 2001, maar het winnen van de fameuze zilveren bokaal moet de volgende stap worden. De concurrentie is zeer hevig, met vaste waarden als de Detroit Red Wings en de Pittsburgh Penguins van Jevgeni Malkin en het Canadese toptalent Sidney Crosby. Maar de fans in Washington hebben hoop.

Een eerste post: Uitleg

I have a dream

Ik heb een droom. Ik droom van een wereld waarin ik elke ochtend wakker word en met een kop koffie in de handen, in het Nederlands, de ins- en outs van de NBA kan lezen. Artikelen van enig niveau, met enige inzichten, over wat voor mij de mooiste competitie in de wereld is.

Die droom is moeilijk te realiseren. Er zijn niet bijster veel die hard fans van de NBA, niet in Nederland, die willen schrijven, en vorige pogingen om in m'n eentje een blog te starten zijn redelijk mislukt. Er waren wel lezers, maar het waren er weinig. Het is moeilijk lezers vast te houden als je niet dagelijks een portie sappige verhalen kunt voorschieten.

Enkele dagen geleden trof de oplossing me, en hij is zo simpel. Ik moet méér schrijvers aantrekken, zoveel is duidelijk. En als dat niet lukt met alleen de NBA, dan maar hopen dat er mensen zijn met een goede pen die wél over iets anders kunnen en willen schrijven. Dus ben jij die NHL-hooligan, die NFL-freak of heb je een zwak voor college basketball? Dan zoek ik jou!

Mail jouw artikel, dat gaat over een Amerikaanse Topsport(er), naar amerikaansetopsport@gmail.com. Als ik je artikel goed en onderhoudend vind, wordt het geplaatst. Heb je twee of drie keer bewezen een goede kracht te zijn? Dan krijg je van mij het privelege om, zonder mij als tussenpersoon, berichten op de blog te plaatsen. Zo vaak als je wilt, waarover je maar wilt. Enige restrictie is dat ik kwaliteit wil, originaliteit. Dan maakt het me niet eens uit of je play-offs of playoffs schrijft, áls je maar schrijft.

Voor nu wacht ik in spanning jullie mailtjes af en zal ik zelf met een leuk NBA-verhaal beginnen.

Groetjes,

Tiel van den Heuvel