[ NBA ] Ik heb celebrities gespot!

Terug van vakantie. Eerst Milaan, toen Madrid en noem me naief maar ik hoopte (vooral in die laatste stad) een bepaalde toekomstig NBA'er tegen het lijf te lopen. Of Pau Gasol, Sergio Rodriguez, welke Spanjaard dan ook. Basketballende Spanjaarden heb ik niet gevonden maar enkele andere spelers heb ik in de menigte kunnen onderscheiden. Ze waren vermomd, maar duidelijk aanwezig in deze prachtige, hete metropolen die mijn huidje mooi gebruind hebben.

Wortelman

'Wortelman' was een man van Aziatische afkomst die één ding heel goed kon. Hij kon met een dunschiller van een winterpeen een goudvis of een flamingo maken. Als je het hem vroeg, of als hij er zin in had, kon hij van een rode biet een roos snijden. Wortelman inspireerde me tot deze blog en het trof me meteen: Hij is Marcin Gortat! Gortat haalt het maximale uit het materiaal dat hij heeft. Met zijn interieure defense als dunschiller heeft hij een mooi contract voor zichzelf uitgesneden. Dat zijn de oranje beestjes die hij fabriceert. De rode (bieten) rozen? Dat is zijn scorend vermogen en de rebounds en de andere kleine dingen die hij doet. Dat doet hij wel, en goed, maar het springt er niet zo uit.

Het Vrouwtje van de Metro

In Madrid liep Allen Iverson, verkleed als vrouwtje, door de Metro. Heen en weer. Heen en weer. Iverson kon maar niet bepalen waar hij heen ging. Óf hij ging. Nam hij de metro naar de Bobcats en Larry Brown? Een gewaagde bestemming, een hostel dat een bruidsuite kan bieden óf een krakend bed met een hard matras. De Bobcats, en eigenlijk elke ander team in de league, kan voor Iverson een prachtig jaar of een stinkhol als het afgelopen seizoen betekenen. Maar dat is de ene metro. De andere kant op leidt naar Europa waar Olympiacos een officiëel bod heeft gedaan voor twee jaar, tien miljoen. Durft Iverson daarheen? Daarom draaide hij in die metrohal, in Madrid, nog maar eens peinzend om. Nog eens, nog eens, tot het punt waar mijn vriendin en ik weddenschappen afsloten over waar hij wéér om ging draaien. Ik won. Obviously.

Twee Lesbiènes in de Dierentuin

Zoals hierboven staat: Ik was met mijn vriendin op vakantie. In de dierentuin lopen twee lesbische meiden van een jaar of twintig elkaar te zoenen. Constant. En dan praat ik niet over verjaardagskusjes van je tante. Daar moet je als dude naar kijken toch? En is het in zulke situaties niet verboden dat vet te vinden? Zo voelde ik me in ieder geval. En toen raakte het me als een bliksemschicht. Die twee! Dat waren Baron Davis en Blake Griffin!
Ik wíl naar de Clippers kijken volgend jaar maar de kans is groot dat ik het niet doe omdat het (in dit geval van mezelf) niet mag. Ik mag niet naar onderpresterende teams kijken. Ploegen zonder visie zijn verboden. Hoe lang gaat het duren voordat de Clips' weer in vergetelheid raken? Ik kan slechts hopen dat Griffin en Davis puur sportieve erotiek op het veld brengen en misschien zal ik ze dan stiekem wat blikken waardig gunnen.

De Barman van 't Cafeeke

't Cafeeke is een bruine kroeg nabij Plaza Mayor in Madrid. De trap af, rechtdoor, en een bord met daarop 'Koninck Bier' laat zijn lokroep op je los. Dat, de achterkant van het bord ('Tilburg'), de naam van de kroeg én het interieur maakten 't Cafeeke mijn kleine 'home away from home' op vakantie. Ik kwam graag in 't Cafeeke, heb er veel meer geld aan uit gegeven dan ik me kan veroorloven, gewoon omdat het voelt alsof je thuis komt. Maakt mij dat de boer uit de EHV uit die serie 'probleemwijken' van SBS? Schiet me dan maar neer. Maar het is wel zo.

Het personeel bij 't Cafeeke bestond uit Spanjaarden en die gaven me dus een gevoel van terugkeren. Zij waren, één voor één, Jason -- the man -- Williams. Hij keert terug in de league. Kijk, het personeel deed er alles aan om mij mezelf in Nederland te laten wanen. 'Goedendag, alstublieft, hoe is het?'. Zelfs de snacks moesten er met 'bitterballen' en 'stoofvlees' besteld worden. Nu merken we allemaal op dat het geen échte Nederlanders zijn maar ze doen in ieder geval hun best. Op eenzelfde manier wéét ik dat Jason Williams niet meer de White Chocolate is die ik voor altijd op de velden zou willen zien, maar ik ga er in ieder geval genieten. De frikandel wordt niet helemáál zoals thuis (vroeger) gebakken, maar met wat uitjes en puur uit nostalgische waarde is het goed te pruimen. Wordt het New York, Memphis, Boston of een andere club voor J-Dubb? Maakt me geen flikker uit. Net als de barman bij 't Cafeeke zal ik me verdomd prettig voelen als ik hem weer zie.