[NFL] Pittsburgh steelt de show in Superbowl XVIII

Clutchness moet je waarderen. Hoe graag je ook ziet dat team X wint, als team Y presteert in de minuten waar het om draait, kun je niet anders zeggen dan dat de overwinning, hoe wrang ook, terecht is. Afgelopen nacht wonnen de Pittsburg Steelers in een kraker van een Superbowl van 'mijn' Arizona Cardinals; 27 - 23. Een wedstrijd met hoogtepunten voor elke fan en een ontknoping die in een film niet zou misstaan. Ik voelde me alsof mijn goudvis ter plekke overleed, maar clutchness moet je waarderen.

DOOR TIEL VAN DEN HEUVEL

Een bescheiden 'Superbowl-party' met mijn broer en twee vrienden (waarvan er maar één de hele nacht bleef) maakte voor mij meteen duidelijk dat ik, officieel, verslaafd ben. Van begin tot eind heb ik echt op het puntje van mijn luie bank gelegen. Mijn God wat was het spannend, wat een sfeer ook. De adrenaline bij spelers en supporters straalde door een magische verbinding de huiskamer binnen. Ik kan nu al niet wachten op het volgende seizoen. Een echte party staat al op de planning en reken maar dat ik vaker de zondagnacht op deze manier doorbreng.

Slaap, of beter, dromen, verwerkt volgens sommigen informatie die je gedurende de dag op hebt gevangen. Is het dan zo dat een gebrek daaraan de informatie in de voorkamers van je brein houdt? Het zou verklaren waarom drie plays nu nog als door neonlampen beschenen voor mijn geestesoog verschijnen. Drie plays die de uitkomst van de game als geen ander bepaalden, niet in het minst omdat ze ook voor de punten zorgden.

1. De 100 yard running TD van James Harrison. Poëzie. Zo'n lompe verschijning die letterlijk de longen uit zijn lijf rende. De man ligt nog aan de beademing na zijn recordbrekende run. Ik herinner me dat ik in de 15 seconden ofzo dat het duurde, misschien wel tien keer 'nee' heb gezegd. Daarna jankte ik. Zo mooi. Zo dodelijk.

2. De eerste catch van Larry Fitzgerald. De Steelers hadden duidelijk als gameplan om iemand anders dan Larry het spel te laten bepalen. Maar je kunt 'greatness' niet inkappen. Na zijn eerste goede catch leek er een pak van Larry's schouders te vallen en Kurt Warner leek te beseffen dat hij de bal toch wel naar The Fitz kon gooien. Resultaat waren twee touchdowns later in de wedstrijd, waarvan er één weer magistraal was.



MVP Santonio Holmes, later goed voor de winnende touchdown, rent de bal naar voren (foto NFL.com / Ben Liebenberg)
3. De touchdown van Santonio Holmes. Hij hing wel in de lucht. De Arizona defense hield zich in de wedstrijd vrij goed maar bij vlagen waren de mannen het spoor even beister. In de laatste minuten zorgde dat er al voor dat de Steelers in fieldgoal-position kwamen. Zelfs al zou er geen touchdown komen in die laatste run van Pittsburgh, een fieldgoal zou voor overtime zorgen. Dit is psychologisch zwaar voor Arizona, die zich al opmaakten voor overtime waarschijnlijk.

Over die touchdown: Wow. Centimeterwerk. Goede worp van Roethlisberger, goede vangst van Holmes. De emotie nadat Holmes besefte dat hij zojuist de wedstrijd besliste was ook mooi. Hij hield de football als een baby in zijn armen en moet voor even waarschijnlijk de gelukkigste man op aarde zijn geweest. Vanmorgen was dat anders, toen hij wakker werd met een stekende koppijn, badend in resten Crystal champagne en de gruwel die 'offseason' heet voor de deur.

Superbowl 43 was geweldig. Het was de tweede Superbowl die ik ooit gezien heb en van de vorige kan ik me de spanning niet herinneren. Niet op deze manier. De kwaliteit van de wedstrijd was prima. Veel goede passing (Warner met 377 yards!) en staalharde defense tegen de runs. Fysiek spel, veel penalties, het was genieten. Voor de Cards vind ik het jammer, al bestaat er van deze kant geen twijfel dat Fitz zijn ring nog wel wint. Maar vanaf september juich ik weer voor de Patriots en Randy Moss. Ik heb er nu alweer zin in.